Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Σκοινοβάτης

Με τη νηφαλιότητα της μέθης που με διακατείχε
-ως συνήθως-
βρέθηκα να ισορροπώ στο τεντωμένο σκοινί
Ζωής – Θανάτου
Σίγουρος καθώς ήμουν για τις δεξιότητές μου
έχασα την ισορροπία
και γλίστρησα στην πλαγιά
αγκαλιάζοντας αγκαθωτούς θάμνους
κι άγρια βότανα
Ένας βράχος με σταμάτησε
Λάσπες, αίματα και κάτι γρατζουνιές στο κεφάλι

Για άλλη μια φορά
υπήρξα τυχερός
κι εκείνη έγλειψε τις πληγές μου
να τις απολυμάνει

Πώς μπορεί
κυνηγώντας πάντα το θάνατο
να με βρίσκει η ζωή;

Αλίμονο...
Μου χρωστάει

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Ροή

Έβρεχε τρεις μέρες
και το φαράγγι είχε ξανά νερό
Τα πλατάνια επιβλητικά κι αρχαία
στόλιζαν τις παρυφές του
Μια λυτρωτική δροσιά
περιέγραφε το τοπίο
Ήταν καλοκαίρι, 17 Ιουλίου
και δεν υπέφερε κανείς

Δεν υπάρχει εδώ η κάψα του καλοκαιριού
Τα σώματα ανασαίνουν και ξυπνάει ο νους

Ήταν σούρουπο κι άρχισε να κάνει κρύο
Οι άνθρωποι εκεί
έπιναν ρακή, διάβαζαν ή έγραφαν
Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς
Η φύση τους είχε παρασύρει
με την ορμητική ροή της





Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Ιδιότητα: Ντι τζέι



Εχθές το βράδυ, βρισκόμουν σε μια καφετερία που τη λειτουργούν συγγενικά και φιλικά πρόσωπα.  Είχα το θάρρος να βάζω κάνα κομμάτι όταν είχα τη διάθεση. Καθώς μιλούσαμε για blues με έναν φίλο, θέλησα να βάλω να ακούσουμε το Done Got Old του Buddy Guy. Μπαίνω για λίγο μέσα, βάζω το κομμάτι και πάω να κάτσω με την παρέα μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, λίγο πριν προσεγγίσω το τραπέζι, έρχεται μια κυρία με ύφος χιλίων καρδινάλιων και με σταματάει! Δεν θα της αρέσει ο Buddy Guy, σκέφτομαι, ή θα θέλει να ρωτήσει πού είναι η τουαλέτα. «Εσείς, περιμένετε εδώ κύριε!» μου προτάσσει. Μπα, λέω, και γιατί παρακαλώ; Είμαι από το ίκα, μου απαντάει. Και πώς μπορώ να το γνωρίζω εγώ αυτό; Τότε καταλαβαίνει πως πρέπει να επιβεβαιώσει αυτό που λέει κι έτσι μου δείχνει μια ταυτότητα πράσινη που όντως, έλεγε κάτι για ίκα. Ας αφήσω να δω τι θέλουν, σκέφτομαι. 
Έρχεται τότε μια δεύτερη ανέκφραστη κυρία, που δεν ικανοποιείται να κόβει πρόσθημα σε καταστήματα προβάλλοντας την ακαταμάχητη εξουσία που νομίζει πως έχει λόγω της θέσης της, αλλά θέλει απλά να προστατέψει το δίκιο του εργάτη! Κατανοώντας τις ευγενικές της προθέσεις, της εξηγώ πως δεν δουλεύω και πως έχω την μπύρα μου στην παρέα μου, αλλά φαίνεται πως δεν θέλει να καταλάβει και αναγνωρίζοντας την ιδιότητά μου ως ποιητή, θέλει να της υπογράψω ένα αυτόγραφο. Δέχομαι, αλλά βλέπω πως το αναλαμβάνει η ίδια: όνομα: Χρήστος, Επίθετο: Αντισθένης Ζάχος, όνομα πατέρα, μητέρας, ημ. Γέννησης, νούμερο παπουτσιών, μέσης, μπλουζάκι medium κλπ. Ωστόσο, κάνει λάθος στην ιδιότητα και γράφει, αν είναι δυνατό, ντι τζέι! Το προσέχω και το επισημαίνω: Σε αυτό το σημείο, για να πάρετε το αυτόγραφο, θα πρέπει να γράψετε ποιητής. Δεν δείχνει να πείθεται, και μου δίνει να υπογράψω. Δεν μπορώ να υπογράψω κάτι το οποίο δεν είμαι, της λέω. Εντάξει κύριε, μου λέει τσατισμένα και βάζει η ίδια μια τζίφρα. Αυτό δεν είναι αυτόγραφο, της λέω και πάω να κάτσω στην παρέα μου. Δεν περνάει πολύ ώρα και με φωνάζουν ξανά γιατί ο άλλος ο κύριος που ήταν μαζί τους, δεν μπορεί να ταυτοποιήσει τα στοιχεία.

Το Χρήστος με ήτα και δοκιμάστε αναζήτηση στο ΕΚΕΒΙ ή μπείτε απλά στο μπλογκ: Η Νόσος της Ποίησης. Εκεί θα με βρείτε!
Έπειτα έφυγα, αλλά αυτοί οι καλοπροαίρετοι κι ευγενικοί άνθρωποι, έγραψαν το μαγαζί πως απασχολεί παράνομα ντι τζέι! Θλιβερό! Ίσως μάλιστα χρειαστεί να παραστώ και στο δικαστήριο να κάνω μια παρουσίαση της νέας μου, υπό έκδοση ποιητική συλλογή: "Ασημαντότητες". Σύντομα θα ενημερώσω για σχετικές ημερομηνίες και χώρο. Μείνετε συντονισμένοι και… αναμείνατε δια τις εξελίξεις.

Για όλα φταίει ο Buddy Guy


Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Θέρος

Τσιμπάει η μύγα
τσιμπάει το κουνούπι
τσιμπάει και ο ιδρώτας που κυλάει στην πλάτη
καθώς πέφτει πάνω του μια τρίχα από τα μαλλιά
Τσιμπάει το αλάτι της θάλασσας
και ο ήλιος που καίει πάνω στο δέρμα
Τσιμπάνε τα κλαδιά από τα αρμυρίκια
οι πευκοβελόνες
κι η άμμος που κολλάει πάνω σου
Τσιμπάνε τα γαϊδουράγκαθα
το θυμάρι και οι πουρναριές

Τσιμπάει ο ήλιος στο καμένο δέρμα
και οι καλλίγραμμες καμπύλες
της ανυποψίαστης νύμφης
την καρδιά τσιμπάνε
Το βρεγμένο μαγιό τσιμπάει το πέος
που καταβάλλει προσπάθεια να μην αποκαλυφθεί 

Τα ρίγη, η αρμύρα, ο ήλιος στα απόκρυφα
ο έρωτας τσιμπάει
Ο έρωτας μονάχα
Τίποτε άλλο δεν τσιμπάει


Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Ο ύμνος του καλοκαιριού

Ο ήλιος ανελέητος
ψήνει στο grill τα τσιμέντα
τα ντουβάρια
και τις ταράτσες της μεγαλούπολης
Η φύση ασφυκτιεί  και μαραίνεται 
κιτρινίζοντας την πλάση
Μικροαστοί  και προλετάριοι
συνωστίζονται σε κολπίσκους με βρώμικα νερά
και ψήνονται στην κατάρα
της πύρινης λαίλαπας
Ο ιδρώτας και τα απορρίμματά τους
μολύνουν την ατμόσφαιρα  
κι αρρωσταίνουμε όλοι
Κατσαρίδες, κουνούπια, μύγες και σκουλήκια
κάνουν πανηγύρι πάνω απ' τα κεφάλια μας
Καυλωμένες κορασίδες
μοστράρουν τους καλλίγραμμους κώλους τους
σε ανέραστους χαλβάδες
Άστεγοι αφομοιώνονται από τα πεζούλια της πόλης
και οι δήθεν επαναστάτες
κάνουν διακοπές και κατασκήνωση
με τα λεφτά του μπαμπά

Όλοι λένε πως αγαπούν το καλοκαίρι
κι εγώ που το σιχαίνομαι
εύχομαι να μείνει για πάντα
και να μας αφανίσει όλους!