Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Δυο έμμετρα ποιήματα για τη νύχτα, τη θλίψη, τη μοναξιά




Αιχμάλωτος στο άπειρο

Ω! θλίψη απέραντη και μέγα πνεύμα της οργής
πώς το νου και την ψυχή μου καθορίζετε
πώς έρμαιο δούλο σας και αλλοτινό με κάνετε
και την ζωή μου κυβερνάτε καταγής

Τη λύτρωση απ’ το πνεύμα σας δεν θα μπορώ να έχω
κι όμοια όπως βγαίνει η νύχτα να συναντήσει την αυγή
όλο και πιο βαθιά στα δίχτυα σας αιχμάλωτο θα μ’ έχει
ανήμπορο ν’ αντισταθώ στην αστρική σας την ορμή

Ω! θλίψη απέραντη και μέγα πνεύμα της οργής
για μια στιγμή αφήστε με τη λύτρωση να έχω
κι έπειτα πάλι πάρτε με, νου, σώμα και ψυχή
και τη χαρά, αν είν’ η θέλησις, ποτέ ας μη την έχω.


~~~*~~~

Νύχτα!

Και πως ν’ αλλάξουμε τώρα που είμαστε
μαύρα πουλιά της νύχτας;
Μονάχα όταν έρχεται, έτσι ήρεμα γλυκά
κι όπως απλώνει, σαν δάχτυλα, το μελανό της φως
κι όλη την πλάση γύρω μας, τόσο απαλά σκεπάσει,

Εμείς,

ανήμποροι να αντισταθούμε,
από τις γλυκές της μελωδίες γαντζωνόμαστε
από το βελούδινο το μαύρο που την ψυχή μας γαληνεύει
και τις σειρήνες της ακολουθούμε τυφλά
δίχως να ξέρουμε που μας παν, και δίχως να ρωτάμε

Και το τσιγάρο στρίβουμε, χρυσός καπνός μας πάει
κι όπως η μέθη απ’ το ποτό, τα όνειρα μας πιάνει
αιχμάλωτοι γυρίζουμε και την ακολουθούμε
και ειν’ το όνειρο χρυσό κι ο πόνος αλαφραίνει
και η ψυχή αναδύεται, ψηλά και φτερουγίζει
ανάλαφρη σαν πούπουλο, καθόλου δεν βαραίνει
το σώμα μας που κείτεται και σέρνεται στο δρόμο.

Οι συνετοί κι οι άνθρωποι τον δρόμο τους τραβούνε
κι όταν απ’ τη γαλήνη της, η νύχτα μας μεθάει
αυτοί δεν βλέπουν, κρύβονται κοιμούνται και φοβούνται
και τα χρυσά τα δώρα της μόνο για μας κρατάει


Τις όμορφες τις μούσες της και τις νεράιδες της
το πρώτο φως σαν έρχεται, τις χάνουμε, όλο φεύγουν.

Ω, την αυγή ας ήτανε να μην την ξαναδούμε
αυτή που παίρνει μακριά τις μούσες, το βελούδο
κι όπως το φως της έρχεται, κι απάνω μας βαραίνει
καθώς η ψυχή σωριάζεται ξανά πάνω στο σώμα

εμείς τότε πεθαίνουμε, και για να αναστηθούμε
τη νύχτα θα προσμένουμε
Ξανά να δύσει ο ήλιος


Από τη "Νόσο της Ποίησης" 2009. 

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Απόσπασμα παρουσίασης στην Αθήνα



Ένα 8λεπτο απόσπασμα από την παρουσίαση στο Nuvelle Decadence στα Εξάρχεια για τις "Εμπειρίες ενός πνιγμένου". Η εικόνα δεν έδειχνε τίποτα κι έτσι, έβαλα κάποιους πίνακες και φωτογραφίες. Ο ήχος... είναι αυτός που είναι. Τι θέτε τώρα; 

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Μηδέν



Πούτσες μπλε και ροζ μουνάκια
συνουσιάζονται διαρκώς
μέρα και νύχτα
χωρίς διακοπή
μόνο με ηδονή.
Κι εγώ ο άθλιος
μα και ωραίος εραστής σου
γυρεύω λίγη  αγάπη
ή θάνατο
να σώσω τη βιασμένη μου ψυχή
ζώντας με την αιώνια πληγή ανοιχτή στον ήλιο
και περιμένοντας λύτρωση
από το πουθενά

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ένα ποίημα για το σκοτάδι



Το σκοτάδι πρέπει να είναι απόλυτο
Πυκνό
Βαθύ
Βελούδινο
Να υπερνικάει όλα τα χρώματα
και όλες τις εικόνες
Να υπάρχει η απόλυτη έλλειψη φωτός
Να μπορείς να ονειρευτείς τα πάντα
Να μπορείς να δεις τα πάντα
Να ζωντανεύει τους πιο κρυφούς σου φόβους
Τους πιο φριχτούς σου εφιάλτες
αλλά και τις πιο ενδόμυχές σου σκέψεις.
Τη ζωή
να την εξισώνει με το θάνατο
στον ίδιο πάντα τόνο
Μαύρο
Σκοτεινό
Απόλυτο
Σκοτάδι