Αν περάσεις από την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση

Αν περάσεις από την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση.

Το δέντρο και η ενέργεια του,

Ο περιπτεράς που πήρα τις μπύρες, ήθελε να μου ακουμπήσει τα ρέστα στο χέρι.

Τα πήρα.

Δεν έπλυνα ποτέ τα χέρια, άνοιξα την μια μπύρα και έπινα περπατώντας στα στενά.

Δεν μπορούσα να πάθω τίποτα, ήμουν αόρατος.

Μια πόλη νεκρή. Κρύψου στο κλουβί σου.

Αλλά μη!

Μπορείς να πιάσεις ένα δέντρο.

Πριν περάσω στην πλατεία,

μπήκα σε ένα στενό και είδα ένα δέντρο.

Το δέντρο μου μίλησε και είπε, άγγιξε με και θα δεις.

Και σταμάτησα και το άγγιξα, έπιασα τον κορμό του με το χέρι μου,

και τότε έγινε κάτι μαγικό:

Μου πέρασε τέτοια ενέργεια, δύναμη και αυτοπεποίθηση, που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πριν.

Κι έμεινα εκεί συνεχίζοντας να αγγίζω το δέντρο κι αυτό να μου δίνει την ενέργειά του.

Και η δύναμή του, περνούσε από μέσα μου

κι αισθανόμουν γίγαντας πια!

Κι έπειτα, αφού γέμισα τόσο, αποφάσισα να φύγω.

Αλλά στη σειρά υπήρχαν 4 – 5 δέντρα ακόμα.

Τα χαιρέτησα όλα με μια χειραψία.

Συνέχισα να περπατάω στα στενά με τον ωχρό φωτισμό του δρόμου

και τις νεραντζιές, τις ελιές, τις λεμονιές και τα άλλα δέντρα στα γύρω πεζοδρόμια,

και μπροστά να απλώνεται το στενό με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα

και το πορτοκαλί φως από τους γύρω λαμπτήρες, που χρωματίζουν τη νύχτα

και που σε παρασύρει και ταξιδεύεις,

στο αέναο που απλώνεται μπροστά σου

Και κάπου εκεί, δυο στενά πριν φτάσω σπίτι, συνειδητοποίησα το εξής:

Σταμάτα. Από δω και πέρα περνάς σε άλλη διάσταση.

Είναι μια κατάσταση που δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα, αλλά υπάρχει.

Γνωρίζεις με μαθηματικές κινήσεις το κάθε τι:

πόσα βήματα θα κάνεις, πού θα φτάσεις,

πώς θα ανοίξεις και θα μπεις μέσα,

πως θα αφήσεις τα πράματά σου

και πως θα βγάλεις τα παπούτσια σου.

Και σταματάς.

Μπαίνεις στη δίνη μιας επανάληψης που γίνεται κάθε μέρα,

και σταματάς.

Μόλις περάσεις την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση.

Και σταματάς.

Και βλέπεις ξεκάθαρα το χώρισμα της μιας διάστασης από την άλλη.

Και αποφασίζεις να το περάσεις και πάλι.

Αλλά έχεις βγει έξω

κι έχεις γίνει ο παρατηρητής του εαυτού σου

του κόσμου

και του σύμπαντος…

Ο θάνατος του κυνικού υπερρεαλισμού

Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε μια ιδέα. Η ιδέα του κυνικού υπερρεαλισμού που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την πόλη. (ή μπορεί και όχι). Πάντως υπήρξε, όπως κάθε τι που πεθαίνει, κι έκανε κι εντύπωση, όπως κάθε τι που γεννιέται. Συζητήθηκε σε λογοτεχνικούς κύκλους, αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία και χλεύη αρχικά, αλλά δεν πέρασε απαρατήρητο και αντιμετώπισε κάθε κριτική με εριστικό, σκωπτικό, κυνικά υπερρεαλιστικό, τρόπο. Στα μούτρα σου δηλαδή και με μαγκούρα στο κεφάλι, όπως πρέπει σε κυνικούς φιλοσόφους και μάλιστα καλλιτέχνες. (και ας μην ήταν όλοι έτσι…) Έκανε πολλούς φίλους και υποστηρικτές και έθεσε το μανιφέστο του δημόσια, σε σουρεαλιστικές λογοτεχνικές συναντήσεις και ηλεκτρονικές σελίδες και περιοδικά. Προκάλεσε γιατί μπήκε με φόρα και έθεσε τα θεμέλια για ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα. Ένωσε φωνές και βρήκε τα χαρακτηριστικά του που ήδη προϋπήρχαν. Έκανε και εχθρούς και φίλους και πολλοί εχθροί, έγιναν φίλοι μετά και η παρέα όλο και μεγάλωνε.

Κι εκεί κάπου, άρχισε το χάος.

Η δημόσια ομάδα που είχε δημιουργηθεί για επικοινωνία στο φβ, άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και να ανεβάζει ο καθένας ό,τι άσχετο θέλει, χωρίς να υπολογίζει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε η ομάδα. Με τις παρατηρήσεις, υπήρξαν παρεξηγήσεις. Αλλά και η ιδιωτική ομάδα επικοινωνίας των μελών, δεν πήγαινε καλύτερα. Να επικρατεί κι εκεί ένα χάος, παρεξηγήσεις και αποχωρίσεις μελών. Πρέπει να είναι η ομάδα με τις περισσότερες αποχωρήσεις παγκοσμίως!

Βέβαια, αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την ομάδα υπό άλλους όρους, και γίναν και κάποιες τελευταίες συναντήσεις γι’ αυτό το σκοπό, αλλά φαίνεται πως είχαμε όλοι κουραστεί από τη διαδικασία συντονισμού τόσων άναρχων ατόμων που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Θα έπρεπε βέβαια οι εναπομείναντες να συμφωνούν, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ίσως, δυο τρεις μονάχα. Έτσι, η όποια διάθεση για συνέχιση του κινήματος, (παρουσιάσεις, ομιλίες, συναντήσεις, εκδόσεις βιβλίων, περιοδικών, δημιουργία μπλογκ, ντοκιμαντέρ και δεν θυμάμαι τι άλλο είχε ειπωθεί), έπαψε να υπάρχει. Έτσι αποφάσισα να διαγράψω αρχικά την ομάδα κι έπειτα, τη σελίδα που φτιάξαμε στο φβ. Δεν έχει λόγο ύπαρξης πια.

Ωραία ήταν. Περάσαμε καλά, ενθουσιαστήκαμε, γνωρίσαμε πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, κάναμε όνειρα και πιστέψαμε πως, στην ιστορία τέχνης του μέλλοντος, θα συμπεριληφθεί ο κυνικός υπερρεαλισμός. Μπορεί να μην τα καταφέραμε, αλλά προσπαθήσαμε. Και ίσως κάποτε, ποιος ξέρει, να αναγεννηθεί σαν ιδέα.

Προλάβαμε ωστόσο να εκδώσουμε την πρώτη μας συλλογική έκδοση από τις εκδόσεις Ανέκδοτον, η οποία υπάρχει εκεί έξω στα βιβλιοπωλεία, με κεντρική διάθεση το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων των συναδέλφων στην Καλλιδρομίου 30. Κάτι που μαρτυράει την ύπαρξή μας κι ένα μοναδικό ντοκουμέντο για όποιον το έχει.

Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν με ένα

Εβίβες πάντα!

Αγάπη μόνο!

Τον κυνικό Υπερρεαλσιμό

Και ας είναι η κηδεία του αυτό.

Ο εαυτός μας την παράλληλη στιγμή, είναι αυτός, ή και κάποιος άλλος

Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε, είναι πλασματική

Η αντίληψη του καθενός είναι πραγματική

και λειτουργούμε σε παράλληλα σύμπαντα.

Όλοι νομίζουν πως κατέχουν την πραγματική αλήθεια

Ενώ αυτό που συμβαίνει είναι

Να κατασκευάζει ο καθένας τη δική του.

Και να πιστεύει σε αυτή ως μια και μοναδική 

Κι ας γνωρίζει πως έξω από το παράθυρο

απλώνεται ο κόσμος όλος

Δεύτερη σκέψη χωρίς κανέναν έλεγχο

Άνοιξα το παράθυρο, το δωμάτιο είχε βρωμήσει από τα τσιγάρα. Έπρεπε να καθαρίσει ο αέρας, άνοιξα και τις κουρτίνες κι έκλεισα το φως. Άδειασα το τασάκι, έβαλα καθαρό. Στάθηκα να ακούσω το περιβάλλον, το ηχοτοπίο έξω από το παράθυρό μου. Ορατότητα περιορισμένη στην απέναντι πολυκατοικία. Κάποια κουδουνάκια χτυπούσαν από γειτονικό μπαλκόνι, ένα κλιματιστικό έκανε τη βοή του, ο αέρας θρόιζε τα φύλλα στα κλαδιά των δέντρων, και καθαρό οξυγόνο μπήκε στο δωμάτιο.  Άρχισε να μπαίνει κρύο, Απρίλης κι ακόμα χειμώνας. Θα έρθει η άνοιξη. Σύντομα, για όλους.

Η νύχτα σήμερα είναι νεκρή, ας της κάνουμε την κηδεία να έρθει το ξημέρωμα. 

Έχει ακόμα.

Οι ερωμένες μου με αγαπούν και είναι όλες εδώ τώρα. Καμία όμως δεν μπορώ να αγγίξω. Εξαϋλώνονται

Τα φώτα του δρόμου είναι πάντα ωχρά, όπως τα γουστάρω, κι έτσι κάνουν το φως το βραδινό, όμορφο και αλλόκοσμο όπως είναι. Τα σχέδια που κάνει ο χαμηλός φωτισμός, οι σκιές και τα φαντάσματα που βγαίνουν μόνο βράδυ, και στοιχειώνουν το τοπίο, και τα στοιχειά είναι τόσο φιλικά μαζί σου, ίσως γιατί είσαι κι εσύ ένα στοιχειό και μπορεί να μην το γνωρίζεις ακόμα. Αλλά συνεχίζεις να παρατηρείς, να νιώθεις... 

Έπρεπε όμως να κλείσω το παράθυρο, να ανάψω το φως και τη σόμπα. Κι έπρεπε τα μάτια να συνέλθουν στη νέα πραγματικότητα. Και να δουν πάλι το γραφείο, τον υπολογιστή και τα σκορπισμένα βιβλία εδώ κι εκεί, και το τασάκι με το τσιγάρο που ντουμανιάζει το δωμάτιο, και το καραφάκι με τη ρακή πιο δίπλα, και τα δάχτυλά μου πάνω στο πληκτρολόγιο να γράφω αυτά.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα κατάφερα και στη νέα συνθήκη, αλλά δεν έχω ιδέα.

Τι θα πει συνθήκη, καταφέρνω…

Είναι 5 η ώρα, αλλά το ξημέρωμα αργεί

Τι ζητάει ένας σκυφτός πάνω από το γραφείο;

Πρώτη σκέψη χωρίς δεύτερο έλεγχο

Περπατώντας στα στενά, είδα δυο φίλους να προχωράνε και να συζητάνε. Ο ένας από τους δυο, έλεγε: ανέβηκα στην ταράτσα να δω τη θέα. Τι θέα; Βλέπεις τις άλλες ταράτσες.

Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα στο άστυ. Ζούμε αποκομμένοι από τη φύση και αυτό έχει άμεση σχέση με την ψυχολογία και τον τρόπο που κινούμαστε μέσα στη συνθήκη αυτή. Ο βασικός λόγος της κατάθλιψης όλων των πολιτών.

Οι άνθρωποι στη φύση, μπορεί να είναι τρελοί ή αντικοινωνικοί, αλλά δεν πάσχει κανείς τους από κατάθλιψη, καθώς ο ορίζοντας, η θάλασσα και οι βουνοκορφές, ανοίγουν το μυαλό και την ψυχή και συμβάλλουν στη διάθεση αρχικά, κι έπειτα στη σοφία του ατόμου.{βλέπε ευδαιμονία}

Ο σοφός δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει πολλά βιβλία, αρκεί να διαβάζει τη φύση, τους ανθρώπους και τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι μπορούν να υπάρχουν ηλίθιοι μορφωμένοι και αγράμματοι σοφοί.  

Η πληροφορία και η εξειδίκευση, δεν σου προσδίδουν σοφία, παρά μονάχα η ουσιαστική γνώση της ζωής και του όλου – του εαυτού σου μέσα στο σύμπαν. Αυτό προϋποθέτει σεβασμό στην ίδια την ύπαρξη και το περιβάλλον που τη φιλοξενεί. Ο άνθρωπος οφείλει να ζει και να φιλοσοφεί κοντά στη φύση και σε μικρές κοινωνίες ανθρώπων. Έτσι μονάχα έχει επαφή με το περιβάλλον και με όλα τα ζωντανά που το περιβάλλουν.

Κι όπως έλεγε ο άλλος ο Αντισθένης, ο παλιός, όχι εγώ: “Ο ευδαίμων άνθρωπος είναι αυτεξούσιος και αυτάρκης. Η αληθινή αρετή δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Ο σοφός δεν έχει ανάγκη από νόμους, αλλά στηρίζεται στην κρίση του. Οι νόμοι είναι για τους πολλούς και τους μέτριους και όχι για τους εκλεκτούς. Όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί είναι συμβατικοί και τεχνητοί και καταπιέζουν την ελευθερία. Ο άνθρωπος πρέπει να επαναξιολογεί τις κοινωνικές αξίες και θεσμούς και να απορρίπτει πολλά ως άχρηστα.”

Έτσι λοιπόν, δεν είναι δυνατό ο σοφός άνθρωπος (homo sapiens), να υπακούει σε νόμους και να γράφει χαρτάκια κι sms στην πολιτεία για να του δώσει την άδεια να πάρει λίγο καθαρό αέρα και να κάνει τη βόλτα του. Το κράτος και μεγάλη μερίδα των πολιτών, είναι παράλογοι και δρουν παράλογα. Ο σοφός είναι πλάνητας,  περιφέρεται ολόγυρα για να έχει συλλογική θέα, και δεν υπολογίζει από νόμους γιατί έχει τους δικούς του. Ξέρει να λειτουργεί σύμφωνα με τη φύση.

Σήμερα γύρναγα στα στενά καθώς χθες στην πλατεία ήρθανε μπάτσοι και σήκωσαν όσους βρίσκονταν εκεί να τους στείλουν σπίτι τους. Ήταν όλοι μακριά ο ένας από τον άλλο. Απαγορεύεται το οξυγόνο, ο ήλιος, η βόλτα, η σκέψη, τα πάντα. Επιτρέπεται μόνο να υπακούς τυφλά! Σκατά στην παγκόσμια χούντα.

Θα σας παρατήσω όλους και θα μείνω σε σπηλιά.

Αλλά ας κλείσω με λίγο ακόμα Αντισθένη κυνικό: “ Ο κυνικός δεν χρειάζεται καν προσωπικό χώρο και λειτουργεί δημόσια. Το να κρύβεται κανείς είναι ένα είδος φόβου. Οι θρησκείες είναι αποτελέσματα ανθρώπινης συνήθειας. Τη ζωή δεν πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά. Έχει αξία μόνο ως διαδρομή παρά ως το παν. Είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια ανάμεσα σε φιλικές και εχθρικές καταστάσεις. Ο θάνατος είναι ένα πέρασμα εκτός του έμβιου κόσμου και παντελώς αδιάφορος. Οι νεκροί δεν υποφέρουν και οι ζωντανοί για να μην υποφέρουν, πρέπει να καταργήσουν το φόβο του θανάτου. Για να είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος και ελεύθερος, πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πεθάνει.”