Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Αλήτης, καθώς πρέπει


Ακολουθώντας τα πλακάκια της πλατείας
για να βρω το δρόμο
μετά από το καθιερωμένο μεθύσι
να βρίσκεται ένα ζευγαράκι εκεί
στο παγκάκι της πλατείας
και να χαϊδεύεται και να φιλιέται
και να θυμάμαι τότε 
που ήμουν κι εγώ έτσι
και να φεύγω
 – να μην ενοχλήσω –
με την μπύρα στο χέρι
όπως πάντα
σαν γνήσιος αλήτης καθώς πρέπει.
Αλίμονο…
                    Καθώς πρέπει!




Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Ξημέρωμα


Είδα τον ήλιο να ανατέλλει
και ήταν υπέροχος, μα βιαστικός
καμία σχέση δεν είχε με τα χρώματα της δύσης
Εκεί απολαμβάνεις αργά το τέλος
ενώ η αυγή…
βιάζει το σκοτάδι
κερδίζει το φως
και τα κόκκινα χρώματα
για λίγο μόνο μένουν
Η νέα ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει
κι εσύ ανήμπορος
τρέχεις να προλάβεις
τη ζωή που χάνεται μπροστά σου
και την άλλη που τώρα ανατέλλει
και προσδοκάς
να ζήσεις δίχως αύριο
δίχως τίποτα
μα εξαντλημένος καθώς είσαι
πέφτεις να πεθάνεις
σε έναν αόριστο ύπνο