Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Ταξιδιώτες στο άπειρο


Είμαστε όλοι ταξιδιώτες στον χρόνο - ο οποίος είναι σχετικός. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ζωή, ως πέρασμα από την μια στιγμή στην άλλη, είναι η τέταρτη διάσταση του χώρου, όπου υπάρχουμε μέσα του. Το παρελθόν, συνεχώς και μεγαλώνει στιγμή με τη στιγμή ενώ το μέλλον, βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά και δεν το βιώνουμε ποτέ γιατί ζούμε μονάχα στο παρόν.
Τώρα, στο σύμπαν, παρελθόν, παρόν και μέλλον, συνυπάρχουν κι εμείς, ως κομμάτια αναπόσπαστα του σύμπαντος, ζούμε παράλληλα και στα 3 αυτά σημεία του χρόνου - ενός χρόνου που διαστέλλεται, συστέλλεται, υπάρχει και δεν υπάρχει - διατηρώντας, ωστόσο, τη ψευδαίσθηση του παρόντος. 

Είμαστε ταξιδιώτες του απείρου μέσα στην τέταρτη διάσταση του χωροχρονικού συνεχούς. Όσο αδιανόητο κι αν φαίνεται, αυτό ισχύει επιστημονικά, φιλοσοφικά καθώς και στη ζωή μας την ίδια  είναι αλήθεια  

Η πραγματικότητα είναι πολλές φορές, πολύ πιο εντυπωσιακή από τη φαντασία και η φαντασία είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε την πραγματικότητα.



Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

Το κάλεσμα


Θα μπορούσε
ας πούμε
να έρθει μια όμορφη γυναίκα
και να καθίσει δίπλα μου
στο καφενείο

Ο Μίλτος και ο Τάσος
α, μην ανησυχείτε
τώρα μου έλεγαν 
πως έχουν μια δουλειά




Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019

Το μαύρο μπουφάν

(ή ένας αστικός μύθος)

Αυτή η ιστορία που θα σας διηγηθώ, συνέβη πριν πολλά χρόνια, τον καιρό της εφηβείας. Κι όσο απίστευτη κι αν σας φανεί, ήταν κάτι που πραγματικά συνέβη, δίχως να μπορέσω να δώσω μια λογική εξήγηση, ούτε τότε, ούτε πολλά χρόνια αργότερα. Είναι η λογική λοιπόν το κατάλληλο εργαλείο ή –καμιά φορά–  συμβαίνουν πράγματα που αδυνατούμε να εξηγήσουμε και που όμως, ζώντας τα, νιώθουμε πως είναι αδιαμφισβήτητα; Δεν υπήρξε απάντηση ποτέ, κι έτσι, δέχτηκα αυτό το γεγονός, ως κάτι που με επηρέασε για πάντα. Έτσι λοιπόν, θα αρχίσω να σας ιστορώ και, ίσως, να μπορέσετε να με καταλάβετε. 

Ήμουνα τότε 16 με 17 χρονών, και κάποια συμμαθήτριά μου, θα έκανε ένα πάρτυ με αφορμή τα γενέθλιά της. Ήταν καλεσμένη όλη η παρέα και σίγουρα θα περνούσαμε ωραία. Δεν είχα λοιπόν λόγο να αρνηθώ την πρόσκληση. Και κάτι τέτοιες συγκεντρώσεις, είναι πάντα ευκαιρία να φλερτάρουμε, να πιούμε και να έρθουμε πιο κοντά. Και ίσως να συμβεί το πολυπόθητο αγαθό, να γνωρίσουμε κάποια κοπέλα και να τα φτιάξουμε – όπως λέγαμε τότε. Έτσι λοιπόν, φόρεσα τα καλά μου ρούχα, ένα ελαφρύ μπουφάν – γιατί είχε ψύχρα – πήρα την καλή μου διάθεση και πήγα στο πάρτυ. Εκεί η κατάσταση ήταν όπως έπρεπε να ήταν. Εύθυμοι άνθρωποι, αλκοόλ, μουσική, κουβέντα, φλερτ, χορός. Χαιρέτησα τους φίλους και βρήκα τη θέση μου ανάμεσά τους. Άρχισα λοιπόν να παίζω το ρόλο μου.

Τότε ήταν που την αντίκρισα πρώτη φορά. Μια πολύ όμορφη κοπέλα, κάπως περίεργα χλωμή -  που καθόταν σε μια γωνιά και δεν μίλαγε με άλλους. Την πλησίασα και αρχίσαμε να συζητάμε. Μου κέρδισε το ενδιαφέρον κι έμεινα μαζί της όσο διήρκεσε το πάρτυ. Με είχε ενθουσιάσει και ένιωθα πως ήταν αμοιβαίο. Είχε μαύρα μακριά μαλλιά και μια κάτασπρη επιδερμίδα, κάπως μυστήρια αλλά πανέμορφη συνάμα. Με είχε συνεπάρει και εξάντλησα όλη τη γοητεία μου για να την κερδίσω. Μάλλον τα είχα καταφέρει κι έτσι, όταν πέρασε η ώρα κι έπρεπε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, μου ζήτησε να τη συνοδεύσω. Δέχτηκα δίχως άλλο, χαιρετίσαμε και φύγαμε.

Προχωρούσαμε μαζί στο δρόμο και συζητάγαμε ενώ πιανόμασταν χέρι χέρι. Είχε ψύχρα κι άρχισε να κρυώνει. Τότε ήταν που της πρόσφερα το μπουφάν μου και την έπιασα από τη μέση. Ήμουν απίστευτα γοητευμένος και απολάμβανα την κάθε στιγμή. Αλλά, νεαροί καθώς ήμασταν και οι δυο σε μια παλαιότερη εποχή, δεν έπρεπε να δώσουμε δικαίωμα, να μας δουν μαζί. Φτάνοντας κοντά στο σπίτι της, μου ζήτησε να κρατήσει το μπουφάν και να περάσω να το πάρω την επόμενη μέρα. Μου έδειξε την πόρτα που έμενε και μου είπε να μην πλησιάσω άλλο. Ήταν στο απέναντι στενό. Της υποσχέθηκα πως θα περάσω την επόμενη μέρα να ζητήσω το μπουφάν μου και με την ευκαιρία, να την ξαναδώ. Δώσαμε ένα φιλί και αποχωριστήκαμε. Γύρισα στο σπίτι μου τόσο ευτυχισμένος! Επιτέλους, είχα βρει μια κοπέλα να μου ταιριάζει και θα την έβλεπα και την επόμενη μέρα. Έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα με μια αίσθηση αγαλλίασης να με πλημμυρίζει. 

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα με το ίδια συναίσθημα. Ήταν τόσο απλό λοιπόν – κι όσο σκεφτόμουν πως θα περάσω από το σπίτι της με αφορμή το μπουφάν για να την ξαναδώ, ίδρωνα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Τα είχα καταφέρει λοιπόν, είχα ερωτευτεί.

Αφού έρχεται το απόγευμα, το παίρνω απόφαση να πάω να τη βρω. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη αλλά και η επιθυμία επίσης. Πήρα το δρόμο για το σπίτι της. Φτάνοντας έξω από την πόρτα της, στάθηκα να το σκεφτώ λιγάκι. Πήρα την απόφαση και χτύπησα το κουδούνι. Ανοίγει η μάνα της, τη χαιρετάω και ζητάω την Αναστασία. Η μάνα της με κοιτάει αμήχανα και παγερά. Της λέω για το μπουφάν και ό,τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Μου λέει πως είμαι παράλογος και πως αυτό δεν συνέβη ποτέ. Εγώ επιμένω. Τότε ήταν που μου είπε πως η Αναστασία είχε πεθάνει εδώ και πέντε χρόνια και να σταματήσω αυτή την ενοχλητική φάρσα. Πάγωσα. Δεν την πίστεψα και ζητούσα εξηγήσεις. Τότε ήταν που μου είπε το εξής: "αν δεν με πιστεύεις, πήγαινε στο τρίτο νεκροταφείο στον τάδε διάδρομο και θα δεις τον τάφο της", κλείνοντάς μου την πόρτα κατάμουτρα.


Δεν πίστεψα τίποτα, απλά δεν θα ήθελε να έχει σχέσεις η κόρη της και φαντάστηκε όλη αυτή την ιστορία. Αλλά μέσα μου υπέφερα και δεν μπορούσα να ησυχάσω. Θα μπορούσε να με έχει διώξει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αυτό όμως, ήταν μακάβριο.  Πήρα τους δρόμους και περπατούσα άσκοπα. Είχε συννεφιά χωρίς να βρέχει. Αποφάσισα να πάω στο νεκροταφείο να κοιτάξω, δεν ξέρω γιατί, δεν είχα καμιά ελπίδα. Η κοπέλα που είχα ερωτευτεί δεν ήθελε να με ξαναδεί ή έστω οι γονείς της δεν την άφηναν. Συνέχισα να περπατώ ώσπου βρέθηκα στο νεκροταφείο και ακολούθησα τις οδηγίες για τον τάφο που μου είχε πει η μάνα της. Βρήκα τον τάφο και με έκπληξη βλέπω το όνομά της πάνω στην ταφόπλακα. Και η ημερομηνία θανάτου της, ήταν όντως πεθαμένη εδώ και 5 χρόνια. Και πάνω στον τάφο της, αυτό που αντίκρισα, μου έκοψε τα πόδια, μου στέρεψε την ανάσα, με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος. Ήταν απλωμένο εκεί το δικό μου μπουφάν, αυτό που της είχα δώσει το προηγούμενο βράδυ. 



Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019

Ο χορός των μουσών



Βράδυ
υπό το φως της σελήνης
και των αστεριών
κάτω από εκστατικούς
Διονυσιακούς ρυθμούς
Μούσες έπιασαν τα χέρια
και ως αερικά χορεύανε
γύρω από τις μελωδίες του Πάνα

και νύμφες ξεπετάγονταν από παντού
να σε μαγέψουν
να σου κλέψουν νου και ψυχή
που δίχως αντίσταση καμία
αφέθηκες να λεηλατηθείς
για μια στιγμή έκστασης
και απόλυτης
της Ψυχής και του Σώματος
                                        Ηδονής

                                      11/8/19
                                      Γαύδος



Ο χορός των Μουσών
λάδια σε καμβά
σπουδή στο έργο του Ν. Γύζη

Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

Οι φυγάδες


Αυτό που συνέβη με την επιστροφή μου, κι ακόμα δεν έχω μιλήσει με κανέναν, δεν έχω ιδέα τι, αλλά αυτό που συνέβη, ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Σε μια άλλη διάσταση ίσως, αλλά ήταν.
Και όλα ξεκίνησαν από το φευγιό μου. Είπα να παίξω ένα παιχνίδι, να αστειευτώ, να παραπληροφορήσω ή να τρολάρω καλύτερα. Κι έτσι έκατσα κι έφτιαξα ένα σενάριο που μου βγήκε τελείως αυθόρμητα ως αληθινό. Το γεγονός όμως που το πίστεψαν όλοι, με ξεπερνάει και με κάνει να αναρωτιέμαι. Το έκανα βέβαια έτσι ώστε να είναι πιστευτό και αυτό βοήθησε πως βασίστηκα σε αληθινά γεγονότα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να καταλάβεις, αφού αυτό αφορά κι εσένα.

Δεν έκρυψα ποτέ τον έρωτά μου για σένα, ναι, αυτόν τον “πλατωνικό” έρωτα. Τον ενθουσιασμό και όλο το συναίσθημα και το κοινώνησα σε όλους τους φίλους και γνωστούς: δείτε με πόσο ευτυχισμένος είμαι, μάθετε όλοι για τον έρωτά μου! Γίνεται μέτοχοι, ζήστε το μέσα από μένα, πιστέψτε το. Σαν παιχνίδι στην αρχή, αλλά κι έπειτα. Κι έτσι το έδαφος ήταν ήδη προετοιμασμένο.  Ήταν μια όμορφη κατάσταση που με βοήθησε μέσα μου και που την έκανα φανερή σε όλους. Μα για να δούνε την ευτυχία μου φυσικά, και να τους δείξω πως η δυστυχία είναι κάτι που το φέρουμε μέσα μας και πρέπει να αποβληθεί. Και ίσως έναν τρόπο για την κατάσταση της ευδαιμονίας. Όλα είχαν γίνει έτσι όπως έπρεπε, χωρίς κανένα σχέδιο ή άλλο τρόπο. Έτσι διατήρησα μια ιδανική – ουτοπική εικόνα. Είπα λοιπόν να παίξω με αυτή.

Πηγαίνοντας λοιπόν Κρήτη, όπου θα με φιλοξενούσε μια φίλη που είναι στην ομάδα του κυνικού υπερρεαλισμού, σκέφτηκα να πειράξω τα άλλα μέλη της ομάδας, όντας χωρίς τηλέφωνο και πρόσβαση στο ίντερνετ, και να παίξω τον αγνοούμενο. Γνωρίζοντας από το παρελθόν μου οι φίλοι τις “εμπειρίες ενός πνιγμένου” (βιβλίου μου το 2011, βασισμένο την τελευταία επιστολή του Κ. Καρυωτάκη που έλεγε στο υστερόγραφο πως, όποιος γνωρίζει κολύμπι, να μην επιχειρήσει να αυτοκτονήσει στη θάλασσα) - ήταν εύκολο να πιστέψουν ένα τέτοιο σενάριο. Γράφω συχνά ως νεκρός στα διηγήματά μου. φοβήθηκαν λοιπόν μήπως και έκανα πράξη αυτή τη φαντασίωση του αυτόχειρα.

Έτσι λοιπόν, είπα στη φίλη μου τη Βίκυ (που με περίμενε στην Κρήτη), να παίξει το παιχνίδι μου και να με βοηθήσει. Της είπα να γράψει στην ομάδα του κυν. υπ. πως, ενώ με περίμενε δεν έφτασα ποτέ! Κι αυτό από μόνο του, ήταν αρκετό.
Έτσι, βάλαμε άπαντες σε ανησυχία και όλοι οι φίλοι και γνωστοί, έπαιρναν τηλέφωνο να δούνε αν ζω, αλλά το τηλέφωνο ήταν κλειστό. Κινητοποιήθηκαν για να με βρουν, αλλά κανένα σημάδι δεν είχαν. Υπήρξα για λίγο νεκρός παίζοντας το παιχνίδι μου. Κι αφού αυτό κράτησε κάποιες ώρες και είδα πως τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά, είπα να δώσω μια λύση, αλλά όχι έτσι ανώδυνα. Σκαρφίστηκα λοιπόν το εξής: “Να πείτε σε όλους πως έκλεψα τη Δεσποινίδα Δρένια και πως πήγαμε να παντρευτούμε σε κάποιο ξωκλήσι κάτω από τον Ψηλορείτη και πως τώρα είμαστε κυνηγημένοι και φυγάδες και μας ψάχνουν να μας βρουν, αλλά δεν μπορούν γιατί μας φυγαδεύουν στα βουνά τσι Κρήτης! ”.

Και ναι, το πίστεψαν όλοι, και άλλοι μας έδιναν συγχαρητήρια και να ζήσουμε, ενώ άλλοι βάζανε μπροστά αναστολές και μικροαστισμούς, πως δεν είναι αυτό σωστό κλπ. Πολύ γέλιο! Αλλά μόνο εγώ με τη Βίκυ γελάγαμε που ξέραμε την αλήθεια. Οι άλλοι είχανε πιστέψει πως όντως, έτσι συνέβη.  Ναι δεσποινίδα Δρένια, τώρα πια είσαστε κυρία Δρένια ενός τρελού ποιητή και φυγάδες οι δυο μας για να ζήσουμε τον έρωτά μας στην Κρήτη!

Πώς έγινε όλο αυτό, ούτε που κατάλαβα. Λίγη πλάκα θέλαμε να κάνουμε, και να τώρα. Άντε να εξηγήσω σε όλους πως όλο αυτό ήταν μια πλάκα, ένα καλόγουστο ή κακόγουστο αστείο, που όλοι όμως πίστεψαν! Τελικά, λες να ήταν αλήθεια;  Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, σίγουρα. Πώς είναι δυνατό αλλιώς, ένα τέτοιο ψέμα, να γίνει τόσο πιστευτό απ’ όλους όσους με γνωρίζουν;

Το λοιπόν, αν σε ρωτήσουν ποτέ, πες ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Και προς θεού ή άλλου δαίμονα, μην πεις ποτέ την αλήθεια. Δεν θα την πιστέψει κανείς.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2019

Ο θάνατος της Τερέζας


                                       Στην Ελισάβετ  

Όμορφη και γοητευτική
με την κοντή της φούστα
και τα καλλίγραμμα πόδια της
και τα μαλλιά της να πέφτουν στα στήθη
στο λαιμό
που με χάρη τα πηγαίνει
μια από κει και μια από δω
καθώς κάθεται στο καφενείο
με την παρέα της
και συζητάει
και γελάει
ώσπου μια φτερωτή Τερέζα
με τα τριχωτά της πόδια και τις κεραίες της
κάνει την εμφάνισή της
και πετάγεται όρθια
και βγάζει μια στριγκλιά
και τα στήθη της αναπηδούν
και τα πόδια της φαντάζουν θαυμάσια
μα περισσότερο
ο τρόμος που την καταβάλει
της προσδίδει μια επιπλέον γοητεία  
κι όποιος την Τερέζα λιώσει στο πάτωμα
και σκορπίσει τα καφετιά ζουμιά της
στα πλακάκια του πεζοδρομίου
με τα φτερά και τις κεραίες διαμελισμένα
και σώσει την όμορφη δεσποινίδα
από το σιχαμερό αυτό πλάσμα
θα γίνει ο πρίγκιπάς της
θα τον ερωτευτεί
και στην αγκαλιά του θα πηδήξει
να γίνει η ερωμένη του





art by Fabian Perez 



Κυνικός Υπερρεαλισμός 1η συλλογική έκδοση

ΚΥΝΙΚόΣ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜόΣ

1η Συλλογική Έκδοση
3019





Εβίβες σε απανταχού ρεμάλια και φίλους του
Κυνικού Υπερρεαλισμού!



Υπογράφουν οι συνένοχοι:

Βίκυ Βανίδη
Χρήστος Αντισθένης Ζάχος
Γιώργος Μικάλεφ
Νίκος Ζαννής
Ίρις
Νίκος Νικολάου
Δήμητρα Σαμοΐλη
Αθανασία Δρακοπούλου
Στέλιος Πασαλούκος
Λήδα Παπαγεωργίου
Δρ. Βλαδίμηρος
Θανάσης Πάνου
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
Και ο Π. Ένιγουέι


Αρχικά, το μανιφέστο του κυνικού υπέρ - σουρεαλισμού^2, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
κι έπειτα όλα τα άλλα θα έρθουν να σας βρουν. Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα.
Καθίστε αναπαυτικά στις θέσεις σας και τρέξτε να βρείτε νερό. Η φωτιά σας έχει ήδη κατακλείσει! 
Το νου σας! 


Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019

Δρένια


Από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα
η ποίηση, η μουσική και το ταγκό που
σε κάλεσα να χορέψουμε
και που δέχτηκες με χαρά
και που ένοιωσα την αύρα σου
την ενέργειά σου
τα χέρια σου
την πανέμορφη μορφή σου
εσύ! Η χαρά της ζωής
η ομορφιά η ίδια
και το ταγκό που δεν ήξερα να χορεύω
και πρώτη φορά χόρεψα μαζί σου
και ήταν σαν να γνώριζα πάντα
τα βήματα τη στάση των σωμάτων
και τα πάντα γύρω να μην υπάρχουν
μονάχα το φεγγάρι – εσύ κι εγώ
και που σταμάτησα να σε κοιτάξω στα μάτια
και που θαμπώθηκα
κι ένα σκίρτημα στην καρδιά 
με έκανε να θέλω να σε φιλήσω
δεν τόλμησα – δεν ξέρω γιατί
και στάθηκα εκεί ακίνητος
και που με τράβηξες από την αμηχανία
συνεχίζοντας τα βήματα του χορού
αυτού που τώρα μάθαινα από σένα  
και που αδέξια σου πάτησα τα πόδια
και με συγχώρεσες πριν προλάβω να σου το ζητήσω
κι άλλο στον κόσμο δεν ήθελα
να μην τελειώσει αυτή η στιγμή
και υποκλίθηκα μπροστά σου
να σου φιλήσω το χέρι
κι έκανες μια στροφή
και είπα πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ
κι επανέλαβες το ίδιο

και το σύμπαν φάνηκε
τόσο μικρό μπροστά μας

και η πιο όμορφη στιγμή
είχε κιόλας δημιουργηθεί

Τι χαρά! Τι έρωτας! 
Τι ευδαιμονία! 
Τι ζωή!

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019

Η χαρά της ζωής

Έλα και κάθισε μαζί μου
μικρή θεά
Νύμφη που
ο ανεπιτήδευτα επιτηδευμένος ερωτισμός σου
ξεσηκώνει το είναι μου
Που το κάθε κύτταρό σου
έλκει το δικό μου
Όμορφη κόρη που
όσο κι αν προσπαθώ
είναι αδύνατο να σε αγνοήσω
να μη ποθώ να ταξιδέψω στο σώμα σου
χαρά της ζωής





Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

Υπό τη σκιά του Καρυωτάκη - αυθόρμητη μελοποίηση της Υστεροφημίας


πρώτη έμπνευση και μελοποίηση και ηχογράφηση επιτόπου στο λάπτοπ χωρίς μικρόφωνα ή άλλα μέσα, μόνο με μια κιθάρα.
Δεν είμαι κιθαρίστας, ούτε καν μουσικός, ξέρω μόνο λίγο κιθάρα, και δεν μελοποιώ κομμάτια, δεν είναι αυτή η δουλειά μου.
Αυτό μου βγήκε έτσι, από μόνο του.

Είναι η Υστεροφημία του Κώστα Καρυωτάκη, όχι όπως το είχε εκδώσει με τις διορθώσεις, αλλά σε πρωτόλεια μορφή, όπως το είχε γράψει στις 28/4/1922 - και τώρα συνειδητοποίησα πως είναι μόνο λίγες ώρες μετά... 28/4/2019!
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι που ο Καρυωτάκης υπάρχει πάντα μέσα μου - και δίπλα μου - και από πάνω μου ως σκιά.

Υστεροφημία

Το θάνατό μας χρειάζεται, η άμετρη γύρω φύση
τονέ ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών
αν έρθει πάλι η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει
κι ύστερα μήτε σκιές δεν είμαστε σκιών

Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ήλιου
τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική
κι ύστερα πια δεν είμαστε, στα βράδια του Απριλίου
μήτε η χρυσή που χάνεται, σκόνη του δρόμο εκεί

Αν τη ζωή περνούσαμε την ίδια έχοντας άτι
ή αρρωστημένα γέρναμε παιδιά του ρεμβασμού
φεύγουμε δίχως από δω να ΄χουμε πάρει κάτι
ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού

Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
οι ονειροπόλοι στίχοι μας να μείνουνε καθώς,
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη
κι όταν φέρουν το μήνυμα, δεν είναι πια καιρός

28/4/1922
Κώστας Καρυωτάκης

τη μελοποίηση αυτή μπορείτε να την ακούσετε στον παρακάτω σύνδεσμο 
με ηλεκτρική κιθάρα
https://soundcloud.com/christoszachos-1/ysterofimia-take-5-electric-guitar


Καθώς κι εδώ όπως το εμπνεύστηκα και ηχογράφησα για πρώτη φορά,
με ακουστική κιθάρα
https://soundcloud.com/christoszachos-1/idoxvceh6odl

Πρόκειται για πρόχειρη ηχογράφηση, οπότε να μη δείξετε επιείκεια καμιά!

Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Σάββατο 20 Απριλίου 2019

Δυο σελήνες



Έχουμε βρεθεί με έναν φίλο, σε μια πλατεία, όπου μετά από τη ρακοποσία μας, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε με μπύρα. Και συνεχίζουμε με μπύρα και μιλάμε και είχε σελήνη, μεγάλη, και τη βλέπαμε και μας έβλεπε κι αυτή. Και ίσως, για να μας κοροϊδέψει, φεύγει από κει που είναι και δημιουργείται μια νέα, εντελώς όμοια, στο πλάι της. Και τη βλέπω μόνο εγώ, και το λέω στο φίλο, αλλά αυτός με διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχουν δυο, αλλά μία. Μα εγώ βλέπω δύο και του τις δείχνω, και φαίνεται να με καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να τις δει. Τις δυο σελήνες.

Κι έτσι κάθομαι και του περιγράφω τι βλέπω, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι μονά. Τίποτε άλλο δεν είναι διπλό πέρα από τη σελήνη που έτσι τη βλέπω μόνο εγώ. Και δεν μπορεί να τη δει ο φίλος. Και το γεγονός αυτό, δεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς, αλλά συμβαίνει. Κι αφού το βλέπω, είναι η δική μου αλήθεια. Και αρχίζω να του περιγράφω πως η μια σελήνη ξεκόλλησε από την άλλη και πως γίναν δύο και πόσο μαγικό είναι αυτό – κι αυτός δεν κάνει τίποτε άλλο από το να με παροτρύνει να το γράψω και να το κάνω ποίημα. Μα δεν μπορώ, κι εξαντλημένος καθώς είμαι, πέφτω σε έναν ύπνο δίχως όνειρα, γνωρίζοντας ωστόσο πως, ό,τι είδα, ήταν αληθινό.



Παρασκευή 5 Απριλίου 2019

Ασημαντότητες 2η έκδοση

Ασημαντότητες, 2η ανανεωμένη έκδοση 
Πίνακας εξωφύλλου: Γιώργος Μικάλεφ

το βιβλίο μπορείτε να το παραγγείλετε από μένα
και να το βρείτε επίσης στα εξής σημεία 

ΑΘΗΝΑ
Εκδόσεις των Συναδέλφων (Καλλιδρομίου 30)
Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3)
Πρωτοπορεία (Γραβιάς 3)
Bibliotheque (Θεμιστοκλέους 76)
Πιτσιλός (Σοφοκλέους 4)
Ναυτίλος (Χ. Τρικούπη 28)

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ
Ακυβέρνητες Πολιτείες (Αλ. Σβώλου 28)
Βιβλιο-Καφέ ΠΟΕΤΑ (Αριστοτέλους 34)

ΡΕΘΥΜΝΟ 
βιβλιοπωλείο Πλαίσιο (Γερακάρη 104)

& σε διάφορα Αυτοδιαχειριζόμενα Στέκια 



Τρίτη 2 Απριλίου 2019

ο Μάγος


Γίνε Αριστοτέχνης της γραφής
Γίνε μάγος
Φτιάξε τη συνταγή
και δώσε να δοκιμάσουν όλοι

Φέρε τα πάντα
εκεί που εσύ θέλεις
και κάνε τους να το πιστέψουν
ως μια και μοναδική αλήθεια
Δική σου
και δική τους

Έπειτα εξαφανίσου
και μείνε για πάντα
Παντού

Στοίχειωσε τον κόσμο
και φέρε τον
στα μέτρα σου





Τρίτη 26 Μαρτίου 2019

Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους



Αν γουστάρεις την ποίηση, κάνε το! Αν μπορείς. Διαφορετικά, άφησέ το.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση, δεν μπορεί ο καθένας.

Όταν ερωτευτείς, γράψε. Γράψε ακατάπαυστα. Ο έρωτας είναι η γέφυρα που θα σε φέρει μπροστά στην ποίηση. Έτσι θα καταλάβεις το μεγαλείο της.

Ό,τι γράφεις, δεν είναι απαραίτητα ποίηση. Είναι αυτό που αισθάνεσαι. Για να γίνει ποίηση, θέλει δουλειά ακόμη.

Πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, θα σε φέρει πιο κοντά στην ποίηση.

Ποίηση δεν είναι το ημερολόγιο που κρατάς, ούτε οι διάχυτες σκέψεις σου.

Ποίηση είναι η ουσία, το απόσταγμα, και δεν χρειάζεται ποτέ πολλές λέξεις.
Τα πολλά είναι περιττά.

Η ποίηση δεν γράφεται κάθε μέρα, παρά μόνο, όταν και όποτε είσαι στην κατάσταση αυτή.

Ποίηση είναι κάτι πολύ πάνω από σένα που τη γράφεις, από τον καθένα. Δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια. Θέλει ιδιαίτερο χώρο και χρόνο για να γεννηθεί.

Διάβαζε πάντα τους μεγάλους, τους ωραίους ποιητές, και αν σε εμπνέουν, τότε ίσως να αφήσεις διστακτικά, λίγα από τα δικά σου κομμάτια ποίησης. Παρθενογένεση δεν υπάρχει.

Τα δικά σου κομμάτια είναι πάντα ωραία γιατί είναι δικά σου. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι ποίηση.
Μην τα παρατάς, είσαι σε καλό δρόμο.

Όταν καταφέρεις να κάνεις Ποίηση, εσύ πρώτος θα το καταλάβεις. Δεν γίνεται συνέχεια, είναι σπάνιο και σπουδαίο.

Η ποίηση δεν πρέπει ποτέ να είναι κλαψιάρικη και μίζερη. Δεν γίνεται.

Κανέναν δεν ενδιαφέρει ο πόνος σου αν δεν τον κάνεις κοινό για όλους.

Τα επιτηδευμένα κομμάτια, δεν είναι ποίηση, αλλά μια προσπάθεια που δεν πρέπει να δημοσιεύεις.

Η ποίηση έρχεται από κάπου αλλού, έξω από σένα,  δεν γίνεται να τη χρησιμοποιείς σε ό,τι γράφεις.

Πρέπει να υποφέρεις και να είσαι λιτός. Πρέπει να κάνεις Ποίηση! Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη προσωπική σου δυστυχία.

Όταν δεν υποφέρεις, ζήσε, μην κάνεις ποίηση. Δεν μπορείς.

Όταν ευτυχείς, σημείωνε, μην τα νομίζεις όλα ποίηση. Ζήσε την ευτυχία σου κι άφησέ τη να σε φέρει στον όμορφο πόνο, ποτέ στη δυστυχία.

Η ποίηση πρέπει να είναι χλευαστική, κυνική και να εμπεριέχει χιούμορ. Αν δεν το κάνει, κάπου χάνει. Επίσης η Ποίηση πρέπει να εμπεριέχει φιλοσοφία και συμπυκνωμένες έννοιες χωρίς να χάνει την απλότητά της. 

Κάνε ποίηση μόνο όταν βγαίνει από μέσα σου ως κάτι που δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Η όποια προσπάθεια δεν ωφελεί. Θα είναι επιτηδευμένη και αυτό δεν το γούσταρε ποτέ κανείς. Ούτε εσύ.

Αν δεν έχεις τι να πεις, μη το λες. Δεν χρειάζεται. Θα καταλάβουν όλοι πως είναι ψέμα. Ή σάπιο και χάλια.

Άφησε τη ζωή και τη φύση και όσους επιλέγεις να συναναστρέφεσαι, να σε εμπνεύσουν.
Τα υπόλοιπα είναι χαζομάρες.

Μη μένεις στις χαζομάρες γιατί θα γράφεις χαζά ποιήματα. (Τα ποιήματα όμως δεν είναι χαζά, άρα, μη γίνεις εσύ αυτός που θα τα εκφράσει)

Είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία που αν δεν το έχεις πραγματικά, δεν υπάρχει λόγος να το επιχειρείς. (παρά μόνο για προσωπική σου διασκέδαση)

Και προς θεού (κι ας είμαστε όλοι άθεοι), τις ποιητικές σου προσπάθειες, μην της εκδίδεις! Απλά χαλάς χρόνο, χρήμα, χαρτί και μελάνι, δίχως λόγο. Αν υπάρξει λόγος, θα το ξέρεις πρώτος εσύ, κι έπειτα όλοι οι άλλοι. Μην εκτίθεσαι αν δεν είσαι σε θέση να εκτεθείς.

Παρόλα αυτά, αν πιστεύεις πως είσαι ποιητής, δείξε σε όλους πως είσαι! Κι ας μη σε αναγνωρίσουν αρχικά. Εσύ θα τους δείξεις την ουσία σου, με όποιον τρόπο. Κι άφησε το έργο σου να κάνει τη δουλειά.

Διαφορετικός τρόπος δεν υπήρξε ποτέ. Και ούτε θα υπάρξει.

Η ουσία είναι μια: Αν είσαι, δείξε το σε όλους! Και όλοι θα το καταλάβουν.

Με το χρόνο τους…

Τι καύλα να έχεις πεθάνει και το έργο σου να ζει!







Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Βίντεο από την εκδήλωση Poetry



Ακούγονται 4 ποιήματα από την ποιητική συλλογή Ασημαντότητες στα πλαίσια της εκδήλωσης Poetry που διοργάνωσε η εικαστική ομάδα life sport 8/3/19
Στην ψυχεδελική κιθάρα, ο Bill Lee

Ασημαντότητες Ι, ΙΙ
Το λεωφορείο
Απόκρεω 2017
Ηλεκτρική ξυλόσομπα υγραερίου







Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Η γάτα στο κλαδί




Αυτή την περίοδο της ζωής μου, ζω το βράδυ. Νομίζω πως κάθε περίοδο της ζωής μου ζω το βράδυ, αλλά τελευταία, δεν κοιμάμαι ποτέ πριν το ξημέρωμα. Έτσι λοιπόν, γνώρισα τη γάτα. Αυτή την άσπρη γάτα, με λίγο μαύρο σε σημεία, που κάθε πρωί, με το ξημέρωμα, ανεβαίνει στη νεραντζιά που έχω κάτω από το παράθυρό μου.

Έτσι, κάθε που ανοίγω τα παράθυρα να μπει η μέρα μέσα, να νιώσω την πρωινή αύρα, βλέπω τη γάτα κάτω από το παράθυρό μου, ανεβασμένη στη νεραντζιά, να κάθεται στον κορμό που διακλαδώνει και με κοιτάει και της μιλάω. Και με καταλαβαίνει, αλλά δεν απαντάει γιατί είναι γάτα. Αράζει εκεί ατάραχη ενώ τα πουλιά κελαηδούν και τόσο ευχαριστιέμαι το κελάηδισμά τους, μα δεν τα βλέπω. Τα βλέπει όμως αυτή και ξέρω πως παραμονεύει, αλλά τα πουλιά δεν της κάνουν τη χάρη, ούτε αυτή ταράσσεται ιδιαιτέρως. Ακούει εμένα, ακούει τα πουλιά, βλέπει εμένα, βλέπει τα πουλιά, και ξέρω πως θέλει να τα φάει! Αυτή είναι η φύση της.

Αλλά εγώ την αγαπώ και της το συγχωρώ. Και το ξέρει, κι αυτό μου κάνει εντύπωση: πως το ξέρει. Κι έπειτα αράζει πάλι στο κλαδί και δέχεται τη μέρα που έρχεται. Ακριβώς όπως εγώ. Μόνο που αυτή θα συνεχίσει τη μέρα της, ενώ εγώ θα πέσω για ύπνο. Και με συγχωρεί αλλά ξέρει πως τα αιλουροειδή κινούνται τη νύχτα, και μου αναγνωρίζει αυτή την τάση, κι έτσι με αφήνει να κλείσω τα παράθυρα και να κοιμηθώ. Ξέρει πως θα ξυπνήσω μεσημέρι και ξέρω πως όταν ξυπνήσω, δεν θα τη βρω εκεί. Αυτή είναι η ώρα μας, εμένα και της γάτας. Και κάθε που χαράζει, ανεβαίνει στο δέντρο και λέμε καλημέρα.

Αυτή η γάτα κουβαλάει όλη τη σοφία που εγώ, ως ταπεινός άνθρωπος, παλεύω να γνωρίσω. Εντάξει, ίσως κάποτε τα καταφέρω, ίσως και όχι. Αλλά ποτέ η γάτα δεν θα πάψει να γνωρίζει για μένα κι εγώ να γνωρίζω τη γάτα. Ευτυχώς, όλα αυτά τα χρόνια, κατέκτησα μια μικρή σοφία, έτσι ώστε να αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο της γάτας.

Και συνεχίζει να με κοιτάει με ευδαιμονία, αλλά εγώ δεν το αντέχω, και κλείνω τα παντζούρια να κοιμηθώ. Ηττημένος πάντα, αλλά τόσο γεμάτος ικανοποίηση.
Καλημέρα λοιπόν,
Καληνύχτα…
Ξημέρωσε!





Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Μανιφέστο Κυνικού Υπερρεαλισμού



*
Αρχική διακήρυξη

 Η πρώτη έμπνευση συνέβη σαν θαύμα ή μπορεί και ως ατύχημα, τυχαία, σε κάποια παρουσίαση, όπου κάποιοι σχολίασαν ό,τι άκουσαν ως ρεαλισμό. Ο Ποιητής αντέδρασε  “Δεν είναι αυτό που κάνω ρεαλισμός, αλλά Κυνικός Υπερρεαλισμός!”. Έτσι για πλάκα. Κι έτσι, χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, γεννήθηκε ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα. Και όρισε αμέσως ένα σωρό πράγματα, συν το χαρακτηρισμό της εποχής που ζούμε. Αυτό είναι! Κυνικός Υπερρεαλισμός ως ουσία της πραγματικότητας, αλλά και ως ουσία του ονείρου και όλων αυτών που ταξιδεύουν αντίθετα στο ρεύμα, και προσδοκούν έναν κόσμο καλύτερο, ή καλύτερα, έναν κόσμο που να μπορούν να χωράνε.

Κάπως έτσι ο Κυνικός Υπερρεαλισμός, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, άρχισε να αποκτά οντότητα. Σκατά στη σοβαρότητα διακηρύξεων και μανιφέστων! Ότι γεννιέται έχει τη δική του δυναμική και προχωράει μόνο του, κόντρα  στη γελοιότητα του κόσμου και της εποχής.
Και είχε πλάκα, και αυτό κάναμε ούτως ή άλλως κι έτσι απλά το ακολουθήσαμε πριν καν το ονομάσουμε.
Φταίγανε τα καινά μας δαιμόνια! Έτσι όλη η γνώση και η σοφία μας δόθηκε απλόχερα κι εμείς ακολουθήσουμε τους εαυτούς μας για να βρεθούμε τελικά, στη διάσταση την οποία ήδη υπήρχαμε.

Κυνικός Υπερρεαλισμός: δύο λέξεις συνουσιάζονται  και γεννούν τέχνη, φυσικά ψυχεδελική που μπορούν να διευρύνουν τη συνείδηση και να μας μεταφέρουν σε άλλους κόσμους. Ενάντια στην αθλιότητα του καθωσπρεπισμού, αγαπάει τον απλό τρόπο  σκέψης και  τον ψυχικό αυτοματισμό   που  εκφράζει με  ποιητική γραφή, καθώς και με προφορικό λόγο  ή με οποιοδήποτε άλλο  τρόπο, καλών ή κακών τεχνών, την αδιαμφισβήτητη ουσία αυτού του οποίου είναι και είμαστε.

Η λέξη Κυνικός έρχεται σε αντίθεση με τον υπερρεαλισμό, όχι για να τον αλλάξει, αλλά για να επανορίσει την ουσία του, και η λέξη υπερρεαλισμός, μένει αβοήθητη κάτω από την κυνική διάθεση και φιλοσοφία, αλλά κρατώντας ωστόσο την ουσία της. Δεν αντιτίθενται μεταξύ τους αλλά επανορίζει το ένα την έννοια του άλλου, κι εμείς είμαστε εδώ για να καταστρέψουμε και να καταστραφούμε. Έτσι ορίζουμε την τέχνη μας και τους εαυτούς μας κάνοντας τραμπάλα σε ταράτσες ετοιμόρροπων κορφών, από τα αστικά τοπία, σε όλη τη φύση, βουνά, λαγκάδια και παραλίες γυμνιστών. Πιάσε μας αν μπορείς!

Πρόθεση μας είναι να καταργήσουμε τη νέα τάση της εποχής τύπου: “ποίηση” ως δυσνόητα αποκυήματα του εγκεφάλου και να επανορίζουμε την ευνόητη στάση του άθυρμα συντριμμένου βάζου, εμείς κύμβαλα που αλαλάζουν.
Ζούμε και δημιουργούμε σύμφωνα με τη φύση και με γνήσιο ψυχικό αυτοματισμό.
Αβίαστη έκφραση με όποιο μέσο, πέρα από όρια και περιθώρια.
Καταργούμε όλες τις έννοιες ξαναχτίζουμε τις λέξεις γιατί απλά μπορούμε και γιατί έτσι γουστάρουμε, να καπνίζουμε  γνώση, να μεθάμε  ποίηση, να είναι ρε αδερφέ  η τέχνη  το παραισθησιογόνο μας, να ενοχλούμε τους εφησυχασμένους και να διαλύουμε τις νιρβάνες τους!


διακηρύσσουμε ότι:

1. Δεν έχουμε καμία σχέση με το «πάντα» ούτε με το «τίποτα». Αλλά μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα πάντα για να φτάσουμε στο τίποτα. Το απόλυτο δεν υπάρχει, το στέρεο καταργείται , η ρευστότητα επανέρχεται.

2. Είμαστε αποφασισμένοι να γκρεμίσουμε ότι χτίστηκε με παραπληροφόρηση, παρερμηνεία και παρ’ το αυγό και κούρευτο, από ολόκληρο τον κόσμο μέχρι ολόκληρη τη γλώσσα.

3. Είμαστε αποφασισμένοι να γκρεμίσουμε τον άνθρωπο για να ξαναχτίσουμε  τη ζωή.

4. Είμαστε αποφασισμένοι να κατακτήσουμε την ευδαιμονία – και θα το κάνουμε γιατί ξέρουμε.

5. Είμαστε αποφασισμένοι να αγαπιόμαστε με όλα τα ορατά και αόρατα πλάσματα του σύμπαντος.

6. Η επανάσταση είναι πράξη καθημερινή και ξεκινάει με το πρώτο σκοτάδι της ημέρας ή με πρώτο φως της νύχτας από τον εαυτό μας. Καθημερινά γκρεμίζουμε κάθε στερεότυπο που δομήθηκε την προηγούμενη με ή χωρίς τη συναίνεση μας.

7. Ορίζουμε ξανά την ουσία στη ζωή και τη συνουσία, καθώς και το οινόπνευμα ως οίνο του πνεύματος.

Ο Κυνικός Υπερρεαλισμός είναι καλλιτεχνικό κίνημα, είναι κατάσταση, είναι η ποίηση της ύπαρξης με μαγκούρα στο κεφάλι σε κάθε συντηρητισμό, περιορισμό, ευνουχισμό και γενικότερα -ισμό! Το δικό μας το -ισμό επιτρέπεται για να καταργήσει όλα τα άλλα!

Στον Κυνικό Υπερρεαλισμό δεν υπάρχει καμία απόλυτη αλήθεια και δεν δέχεται καμία επιβολή. Στέλνει αυστηρή προειδοποίηση σε μικροαστούς και φασίστες, σε όποια τρύπα και αν είναι χωμένοι: κάθε συνουσία που αποσκοπεί στον πολλαπλασιασμό σας θα μας βρίσκει αντιμέτωπους. Να προσέχετε τη διαγωγή σας ρε πνευματικά απόβλητα, κανένα παραστράτημα δεν πρόκειται να μας διαφύγει!

Κυνικός υπερρεαλισμός είναι: να είσαι ο εαυτός σου κόντρα στα πάντα.
Ο κυνικός υπερρεαλισμός προέκυψε γιατί υπήρχε πάντα
Κυνικός υπερρεαλισμός είναι αυτό που κάναμε και κάνουμε χωρίς τίποτα
Κυνικός υπερρεαλισμός είμαστε εμείς
Άρα εμείς είμαστε ο κυνικός υπερρεαλισμός

Και μη ξεχνιόμαστε: Σκατά και ξύλο στους φασίστες!
Εβίβες σε απανταχού ρεμάλια και φίλους του Κυνικού Υπερρεαλισμού!

Υπογράφουν οι συνένοχοι:

Βίκυ Βανίδη
Χρήστος Αντισθένης Ζάχος
Γιώργος Μικάλεφ
Νίκος Ζαννής
Ιωάννα Πλέσσα
Πεφτουλιός Μαρθόγλου 




Κλάστε μέντες! 

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Κυνικός υπερρεαλισμός: Η πρώτη έμπνευση


Η πρώτη έμπνευση

Κυνικός υπερρεαλισμός. Συνέβη τυχαία, σε κάποια παρουσίαση που κάποιοι σχολίασαν, ό,τι άκουσαν ως ρεαλισμό. Αυτό με τάραξε πολύ! Ποτέ δεν υπήρξα ρεαλιστής. Έτσι είπα να επέμβω για να το διορθώσω. “Δεν είναι αυτό που κάνω ρεαλισμός, αλλά κυνικός υπερρεαλισμός”. Έτσι για πλάκα. Αλλά αυτό είχε ουσία. Και όρισε αμέσως, ένα σωρό πράγματα συν το χαρακτηρισμό της εποχής που ζούμε. Αυτό είναι! Κυνικός Υπερρεαλισμός ως ουσία της πραγματικότητας, αλλά και ως ουσία του ονείρου και όλων αυτών που ταξιδεύουν αντίθετα στο ρεύμα, και προσδοκούν έναν κόσμο καλύτερο, ή καλύτερα, έναν κόσμο που να μπορούν να χωράνε.

Κάπως έτσι ο Κυνικός Υπερρεαλισμός, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, άρχισε να έχει οντότητα! Από μόνος του! Σκατά! Κι έπειτα κάναμε πλάκα, και είπαμε να το κοινωνήσουμε, αλλά πριν, να γράφαμε το μανιφέστο και να το δίναμε παντού! Και αυτή η ιδέα του κυνικού υπερρεαλισμού, άρχισε να γίνεται πράξη πριν καλά καλά το αποφασίσουμε, κι έτσι απλά το ακολουθήσαμε, αφού αυτό μας έδειξε το δρόμο. Ποιο; Μα, τα καινά μας δαιμόνια! Έτσι όλη η γνώση και η σοφία μας δόθηκε απλόχερα κι εμείς έπρεπε απλά να ακολουθήσουμε τους εαυτούς μας για να βρεθούμε τελικά, στη διάσταση την οποία υπάρχουμε.

Δεν ήταν κάτι που δεν κάναμε πριν, απλά το ονομάσαμε! Γιατί μάλλον αυτό ήρθε να μας βρει και να ονομαστεί έτσι και χρησιμοποίησε εμάς ως εργαλεία κατάλληλα για τη δουλειά του. Και τελικά δεν κάναμε τίποτε από το να το ακολουθήσουμε. Κι έτσι αυτό μας έδειξε το δρόμο και μας είπε τι να κάνουμε. Και πιο απλό δεν γινόταν να γίνει. Ήταν αυτό που όριζε τον εαυτό του κι εμείς που το αποδεχόμασταν ως αλήθεια, κι έτσι πράτταμε.
 Κυνικός Υπερρεαλισμός! Αυτό ήταν! Κι εμείς, τόσο καιρό, κάναμε αυτό ακριβώς! Κυνικό Υπερρεαλισμό! Ας το αφήσουμε τώρα να γίνει μόνο του αυτό το οποίο ανέκαθεν ήταν.

Κυνικός υπερρεαλισμός είναι: να είσαι ο εαυτός σου κόντρα στα πάντα.
Ο κυνικός υπερρεαλισμός προέκυψε γιατί υπήρχε πάντα
Κυνικός υπερρεαλισμός είναι αυτό που κάναμε και κάνουμε χωρίς τίποτα, ακόμα κι όταν δεν το γνωρίζαμε
Κυνικός υπερρεαλισμός είμαστε εμείς
Άρα εμείς είμαστε ο κυνικός υπερρεαλισμός




Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Περί φιλοσοφίας και άλλων δεινών


Η φιλοσοφία εξετάζει αυτό που οι πολλοί θεωρούν αυτονόητο και θέτει ερωτήματα έτσι ώστε, μέσω του συλλογισμού και της διανόησης, να ανακαλύψει την αλήθεια που κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι.

Επίσης, δεν μπλέκει τα πράγματα με περισπούδαστες και πολύπλοκες έννοιες με σκοπό τον εντυπωσιασμό, αλλά ξεκαθαρίζει και σου δείχνει πως τα πάντα, είναι πολύ πιο απλά απ' όσο μπορεί ένας κοινός νους να φανταστεί.

Μη φοβάστε τη λέξη φιλόσοφος, δεν δαγκώνει. Ο καθένας που παράγει φιλοσοφική σκέψη, είναι φιλόσοφος - όχι σοφός. Και φιλοσοφία οφείλουμε όλοι να κάνουμε από την παιδική μας ηλικία μέχρι και το τέλος της ζωής.

Είναι πολύ εύκολο, μένοντας μακριά από τη φιλοσοφική σκέψη, να καταντήσεις ένας μαλάκας ή ένας επικίνδυνος ηλίθιος, όπως η πλειοψηφία κάθε εποχής.

Όταν ο σοφός αδυνατεί να αντιμετωπίσει την ηλιθιότητα της κοινωνίας, φεύγει μακριά από αυτή για να κατακτήσει, έστω και μόνος του, το μέγιστο αγαθό όλων των φιλοσοφικών τάσεων ανά τον κόσμο: την Ευδαιμονία.


Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Νάρκισσος


Κρατώντας πάντα το ποτήρι της ρακής
κι εξηγώντας πως δεν είμαι
κάνοντας βέβαια την αναπαράσταση
και βουτώντας μέσα σε αυτό

Έπειτα με έψαξαν
Αλλά δεν μπόρεσαν να με βρουν

Είχα εξαφανιστεί




Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019

Φωτογραφίες από την παρουσίαση στο Λουτράκι 11/1/19

Μια ομάδα ανθρώπων από το Λουτράκι Κορινθίας, αναζήτησαν το έργο μου, την πορεία μου στην τέχνη, την ουσία μου και αποφάσισαν να με καλέσουν, για την πρώτη ουσιαστικά παρουσίαση των ασημαντοτήτων.
Ο ενθουσιασμός, η στήριξη, η αλληλεγγύη, η φιλοξενία και η άδολη αγάπη που μου έδειξαν, ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, φίλοι από παλιά που επιτέλους συναντήθηκαν. Όντας όλοι τους ευαίσθητοι Άνθρωποι, καλλιτέχνες, ποιητές, αλλά προπάντων: Άνθρωποι – που όμως δεν αναζήτησα εγώ στην αγορά με το φανάρι μου μέρα μεσημέρι – αλλά με βρήκαν αυτοί και με τίμησαν με τη στάση τους, την αγάπη τους και τη φιλοξενία τους σε όλα τα επίπεδα.

Η Αθανασία Δρακοπούλου (ποιήτρια) που μελέτησε σε βάθος το έργο μου κι έγραψε ένα πολύ όμορφο κείμενο για την παρουσίαση

Ο Δημήτρης Μίχας (μουσικός, ποιητής) που μου έδειξε από την αρχή εμπιστοσύνη και σεβασμό για το έργο μου απαγγέλλοντας πολλά από τα ποιήματά μου στις ποιητικές συνωμοσίες (εκπομπή του στο poets radio) – ο οποίος συνόδεψε την εκδήλωση με το ηλεκτρικό του ψυχεδελικό μπάσο

Ο Γιώργος Μίχας (Μουσικός κιθαρίστας) που γνώρισα εκεί με την ποιητική ψυχεδελική blues κιθάρα του και που σαφώς έγινε αμέσως φίλος

Και φυσικά ο Θανάσης Πάνου –  καλλιτέχνης (ποιητής, μουσικός, ζωγράφος, άνθρωπος της τέχνης) που όμως, λόγω κάποιου θέματος υγείας, δεν κατάφερε να παραβρεθεί και να μας συνοδέψει με τον πλαγίαυλό του και που του αφιερώσαμε την εκδήλωση

Ένα μεγάλο ευχαριστώ κι εβίβες πάντα! Σε όλους! 
















Επίσης, παραθέτω το πολύ συγκινητικό κείμενο της Αθανασίας που διαβάστηκε στην εκδήλωση:

Παρουσίαση της Α. Δρακοπούλου για τις Ασημαντότητες
Εν’ πλω, Λουτράκι, 11/1/19

Καλησπέρα σας, σας ευχαριστώ που είστε απόψε κοντά μας. Είναι όμορφο να ταξιδεύεις ανάμεσα σε φίλους και συνοδοιπόρους. Η ποίηση είναι η επιστήμη ή η γέφυρα που συνδέει το πρακτικό κομμάτι της ζωής με το συναισθηματικό μας κόσμο.
Σήμερα καθώς οι δρόμοι που βαδίζουμε μας ωθούν στον κυνισμό και στην πνευματική λοβοτομή, έχουμε ανάγκη την ποίηση ως μέθοδο ψυχολογικής και νοητικής θεραπείας όσο ποτέ άλλοτε.

Η ποίηση παρηγορεί, εκπαιδεύει, ξεσκεπάζει την αλήθεια, ενισχύει την ενσυναίσθησή μας, μας ενώνει σε συλλογικά ασυνείδητα επίπεδα ύπαρξης.
Ο ποιητής είναι εραστής της ζωής, πάντα άγρυπνος ακόλουθος της.
Πάντα μας προειδοποιεί, επιμένοντας στη στιγμή, τη δύναμη του τώρα. Καθώς οι κοινωνίες εξελίσσονται σε έναν ιδιότυπο εκπαιδευτικό αυτισμό, οι τέχνες θα εξελιχθούν σε άγιες επιστήμες του μέλλοντος. Είμαστε σε ένα γεωγραφικό χωράφι, καλλιεργημένο από τεχνίτες του λόγου. Η Συκιά Κορινθίας, το λεγόμενο αραξοβόλι των ποιητών, ήταν αγαπημένος προορισμός διακοπών για διάσημους ποιητές, όπως ο Άγγελος Σικελιανός και ο Κώστας Καρυωτάκης. Ο Ιωάννης Οικονομόπουλος, ευρέως γνωστός με το όνομα Ρώμος Φιλύρας, ένας από τους νεορομαντικούς, γεννήθηκε στο Δερβένι Κορινθίας. Ο Αργύρης Χιόνης κοιμήθηκε στο Θροφάρι της ορεινής Κορινθίας, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Στη γη των μεγάλων της ποίησης, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τον Καλλιτέχνη, Ποιητή, Ζωγράφο, μουσικό:  Χρήστο Αντισθένη Ζάχο. 
Ο Χρήστος είναι Αθηναίος της φουρνιάς του 1978.
Και παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, έχει στο ενεργητικό του 5 ποιητικές συλλογές.  Κάνει την μεγάλη αίσθηση το 2009 με τη συλλογή Η Νόσος της Ποίησης. Ακολουθεί η  Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη . Το 2011 μας χαρίζει το: Οι εμπειρίες ενός πνιγμένου. Το 2014 εμφανίζεται με την Χ-έγερση υποσυνείδητου. ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΤΑΞΙΔΈΨΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΕΣ την νέα του ποιητική συλλογή. 
Ο Χρήστος είναι γνωστός και από τις δημοσιεύσεις του στον ηλεκτρονικό και έντυπο λογοτεχνικό χώρο και διατηρεί το προσωπικό του ιστολόγιο, ονομαζόμενο ως η νόσος της ποίησης. Ο ποιητής και λογοτέχνης Τόλης Νικηφόρου, σε αφιέρωμα του για τις ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΕΣ, θεωρεί αυτή τη συλλογή ως την πιο σημαντικά ολοκληρωμένη δουλειά του Χρήστου, στην οποία υπάρχει μεγάλη φιλοσοφική ουσία. " Άλλοτε οργισμένος και επαναστατικός, άλλοτε τρυφερός και ερωτικός, άλλοτε υπαρξιακός και φιλοσοφημένος, ο Χρήστος  εκτίθεται ανεπανόρθωτα, όπως κάθε γνήσιος ποιητής, σε μία πλούσια συλλογή διαφορετική από τις άλλες. 

Γνώρισα τον Χρήστο μέσα από τον διαδικτυακό χώρο και τις ποιητικές ραδιοφωνικές αναζητήσεις του Δημήτρη Μίχα. Πριν από λίγους μήνες παρέλαβα τις ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΕΣ και ευθείς αμέσως εμπέδωσα ότι ήταν από τις πιο σημαντικές συλλογές που έκλεισαν το αναγνωστικό μου έτος. Ο Χρήστος είναι γνήσιος εκφραστής της εποχής, είναι ροκ, είναι απλός, λιτός, άμεσος και συγκροτημένος, έχοντας έναν εκπληκτικό τρόπο, να κάνει δημιουργία με την πιο απλή εικόνα, στιγμή, ήχο, αφορμή, κάμει ποίηση για όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς το έργο του είναι επιδερμικό ή εύκολο. Ο Χρήστος δεν ανήκει στα σύγχρονα λόμπι των γραμμάτων, στα λόμπι της χυδαίας μορφοποίησης ή του ελιτισμού. Δεν παίζει με βαρύγδουπες λέξεις που στροβιλίζονται και συμπιέζονται ακαταλαβίστικα και κάνουν την ποίηση σπορ για λίγους. Δεν μασάει τα λόγια του, ούτε χαρίζεται, αλλά παραμένει μερικές φορές ώμος, γνήσιος και τραγικά ειλικρινής. Είναι ζυμωμένος με την φουρνιά τον παλαιών ποιητών,  γι' αυτό, όπως θα δείτε, διαθέτει και το χάρισμα της άμεσης απαγγελίας .

Υπάρχουν και άλλοι κρυμμένοι ποιητές ανάμεσα μας...
Ένας από αυτούς λέει: " Κάποιος παγωμένος άνθρωπος κάποτε, έγραψε ένα πρώτο ποίημα για να ζεσταθεί "
Θανάσης Πάνου, Συγγραφέας, Ποιητής, Εγκληματολόγος, Μουσικός. Σύγχρονος Ντα Βίντσι 
Απόψε μας συνοδεύει μουσικά με τον πλαγίαυλο. 
Ένας άλλος λέει:  " Σε μία χώρα γυμνή, μία χώρα ηχητική πληγή, μία χώρα που έχω βαθιά ερωτευτεί, μία χώρα θεά, που μου βάζει φωτιά, μια χώρα που αρχίζει εκεί που ο νους σταματά ". Στην ηλεκτρική κιθάρα, ο ποιητής της ερμηνείας του ήχου και του στίχου, Γιώργος Μίχας.
Ένας άλλος πάλι λέει:  " Στο διάβα της ζωής κι εκεί που όλα μοιάζουν λειψά κι ανέφικτα, συναντάς συνοδοιπόρος ταξιδιώτες που σου κλείνουν το μάτι, θυμίζοντας σου πως το όνειρο είναι αληθινό ".
Ο ποιητής του ψυχεδελικού ήχου, Μουσικός, ραδιοφωνικός παραγωγός, Ντι- Τζει, και κρυφογραφιάς...
Στο ηλεκτρικό μπάσο: Δημήτρης Μιχας.
Ευχαριστούμε τον κ. Ιωάννη Αικατερίνη για την βιντεοσκόπηση της εκδήλωσης και τον Κύριο Φάνη Μίχα για την ηχητική κάλυψη. 
Τον ιδιοκτήτη και τη ομάδα του ενπλω μπαρ για την στέγαση. 
Καλώς ήλθατε στις ασημαντότητες!

Αθανασία Δρακοπούλου,
11/1/19




Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2019

Παρουσίαση ασημαντοτήτων στο εν πλω - Λουτράκι


Καθώς οι ασημαντότητες έχουν πάρει το δρόμο τους κι εγώ τις ακολουθώ,
η πρώτη παρουσίαση του έργου θα γίνει την Παρασκευή 11/1,
στις 8μμ, στο καφέ μπαρ εν’ πλώ, στο Λουτράκι
κατόπιν πρόσκλησης και στήριξης της Αθανασίας Δρακοπούλου (η οποία θα προλογίσει και θα διαβάσουμε και μαζί κάποια ποιήματα) και των Δημήτρη Μίχα (ηλ. Μπάσο), Γιώργο Μίχα (ηλ. Κιθάρα) και Θανάση Πάνου  (πλαγίαυλο)
οι οποίοι θα με συνοδέψουν με ψυχεδελικές τζαζ μουσικές και αυτοσχεδιασμούς
Σας περιμένω να γνωριστούμε από κοντά και να περάσουμε όμορφα σε μια απρόβλεπτη και ιδιαίτερη βραδιά.