Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Παραφωνία


Δεν υπάρχει η άμετρη γύρω φύση
Μόνο κτήρια
κτήρια που μας κατακλύζουν
Δεν υπάρχει ουρανός
δεν υπάρχουν δέντρα
Δεν υπάρχει ορίζοντας
μόνο κτήρια που μας τον κρύβουν
Δεν υπάρχει φύση
μόνο εξαθλιωμένοι άνθρωποι μηχανές
μες στα κτήρια με μηχανάκια και αυτοκίνητα
και θορύβους και ρίπους πολλούς
Δεν υπάρχει ζωή
δεν υπάρχει ουρανός
Δεν υπάρχει τίποτα
μόνο η μιζέρια
και η κατάθλιψη των ανθρώπων των πόλεων
παράνοια

τι κάνω εδώ;




Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Αφιέρωμα/ παρουσίαση στο Μονόκλ

Ένα αφιέρωμα / παρουσίαση για τις Ασημαντότητες στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Μονόκλ.





"Οι “Ασημαντότητες” ωστόσο, φαίνεται πως είναι το πιο σημαντικό έργο του ως σήμερα. Ο τίτλος δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, αλλά ορίζει φιλοσοφικά την ουσία. Ο ποιητής και λογοτέχνης Τόλης Νικηφόρου, γράφει για τον Χρήστο: ” Άλλοτε οργισμένος και επαναστατικός, άλλοτε τρυφερός και ερωτικός και άλλοτε υπαρξιακός και φιλοσοφημένος, ο Χρήστος εκτίθεται ανεπανόρθωτα (όπως κάθε γνήσιος ποιητής) σε μια πλούσια συλλογή διαφορετική από τις άλλες”. 

Τα ποιήματα της συλλογής, μπορούν φυσικά να διαβαστούν σε τυχαία σειρά, αλλά ο τρόπος που είναι τοποθετημένα το ένα μετά το άλλο, περιγράφουν μια ιστορία, ένα οδοιπορικό, πότε σε πλοία, λεωφορεία και τρένα, πότε σε καφενεία στο άστυ αλλά και στην επαρχεία και οι νεκροί ποιητές του – Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Λειβαδίτης, Ρίτσος και άλλοι – αποτελούν  τη συντροφιά του. Ο έρωτας, η φιλία, η επανάσταση και η φιλοσοφία, διέπουν ολόκληρο το έργο και δηλώνουν ξεκάθαρα τη στάση του στη ζωή."

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα



Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Ηχορρύπανση, μια κυνική θέση


Μια κυνική θέση


Το ηχοτοπίο της πόλης παραμένει ανθυγιεινό από τη συνεχή ηχορρύπανση κι έτσι, τα αυτιά βουίζουν διαρκώς. Βασικές πηγές ηχορρύπανσης είναι κυρίως τα φτιαγμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια με πειραγμένες εξατμίσεις, έτσι ώστε ο θόρυβος της μηχανής να δεκαπλασιάζεται προκαλώντας στον κάγκουρα μικροαστό ανεγκέφαλο καβαλάρη, την ψευδαίσθηση πως τρέχει γρήγορα και πως όλοι θαυμάζουν την ηλιθιότητά του και θέλουν να του μοιάσουν. Καθώς όμως, για το σύμπαν μπορεί να μη γνωρίζουμε, αλλά για την ανθρώπινη ηλιθιότητα – όπως μας έχει βεβαιώσει και ο θείος Αλβέρτος – είναι άπειρη, κι έτσι ανίατη και τρομερά επικίνδυνη για όλους.

Άλλες πηγές ηχορρύπανσης είναι τα εργοτάξια, οι σειρήνες, οι συναργεμοί, οι ανούσιες κραυγές καθώς και οι μουσικές προτιμήσεις των προαναφερθέντων ανεγκέφαλων, όταν αυτές ακούγονται στη διαπασών από διπλανά διαμερίσματα ή/και αυτοκίνητα ντισκοτέκ, που πέρα από κώφωση και καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων, προκαλούν απέχθεια, αηδία και διαφόρων ειδών ψυχωτικές νευρώσεις, σε αυτούς τους ίδιους που τις προκαλούν, αλλά και σε αυτούς που δέχονται την παράνοια τούτη ως κάτι φυσικό και αναμενόμενο που χαρακτηρίζει το ηχοτοπίο των πολιτισμένων αστών. Υπό αυτή την έννοια, ο πολιτισμός του σύγχρονου μικροαστού αποτελεί μια φρικαλέα αθλιότητα και πρέπει να καταστραφεί παντελώς, δίχως να μείνει ούτε το παραμικρό δείγμα που να θυμίζει αυτή την κατάντια.

Αντίθετα, ο άνθρωπος στη φύση, μπορεί να ζήσει σε ένα αρμονικό περιβάλλον όπου οι εικόνες και το ηχοτοπίο τον ηρεμούν ψυχικά και σωματικά, και ως εκ τούτου, μπορεί να διαλογίζεται, να σκέφτεται και να φιλοσοφεί, κάνοντας πράξη αυτό που είναι φτιαγμένος να κάνει ως νοήμον ζώο και κομμάτι της φύσης που είναι, και όχι παραφωνία αυτής. Η παραφωνία είναι κόντρα στην αισθητική και την αρμονία και τίποτα στη φύση και το σύμπαν ολάκερο δεν αποτελεί παραφωνία. Η παραφωνία είναι αλλιώς το φάλτσο και το φάλτσο δεν το αντέχει κανείς – είτε γνωρίζει από μουσική, είτε όχι. Η παραφωνία λοιπόν, καθώς και η ηλιθιότητα, είναι ουσιαστικά η ουσία και το αίτιο που προκαλεί όλη την ηχορρύπανση και την παράνοια του σύγχρονου ανεπτυγμένου πολιτισμού μας.

Ζώντας σε έναν παράφρονα και υστερικό κόσμο, ακόμα και ο πιο ισχυρός νους, δεν έχει ελπίδα καμιά και θα καταστραφεί. Ο μόνος τρόπος να σωθεί πνευματικά και ψυχικά κάποιος, είναι να φύγει μακριά από την κοινωνία των ανθρώπων και να διαβιώσει στο όμορφο περιβάλλον του περιθωρίου και της φύσης. Περιθώριο = περί + θεωρώ, περιπλανώμαι για να έχω συνολική θέα, άποψη, αντίληψη του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, χωρίς όμως να γίνομαι μέτοχος αυτού. Απέχω γιατί είμαι αλήτης και κυνικός, απέχω γιατί μπορώ να σκέφτομαι και να μην ανέχομαι, απέχω για να σώσω τον εαυτό μου.  
Αντισθένης




Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018

Ασημαντότητες

Οι Ασημαντότητες, το έσκασαν από το τυπογραφείο
και σιγά σιγά, αρχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερες ανάμεσά μας
Στις εκδόσεις κύμα αρχικά (Φειδίου 14-16 Αθήνα στη στοά)
στις εκδόσεις των συναδέλφων (Καλλιδρομίου 30)
κι έπειτα, στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της πόλης


Χρήστος Αντισθένης Ζάχος
Ασημαντότητες
εκδόσεις κύμα

9/10/18

Σύντομα θα υπάρξει ενημέρωση για όλα τα σημεία πώλησης. 
Μπορείτε πάντα να το παραγγείλετε και από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας
ή κι από μένα στέλνοντας ένα email στο 
c.zachos78{παπάκι}gmailcom

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Παραισθησιογόνο

Ευχαριστώ τη Βίκυ Βανίδη που έσκυψε με σεβασμό πάνω από το έργο μου και εκφράστηκε αυθόρμητα.
Αυτά που έγραψε, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ 



Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2018

Η παρέα μου


Όταν με βλέπετε μόνο
στο καφενείο
μη με πλησιάζετε
και μη μου μιλάτε
Έχω παρέα
Και μη μου ζητάτε
τις καρέκλες
που νομίζετε κενές
Μα τον Μίλτο και τον Τάσο
δεν τους βλέπετε;



















Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Φθινοπωρινό οδοιπορικό


Ι
Κάθε ποιητής
οφείλει να έχει το καφενείο του
όπου θα πίνει τη ρακή
ή το κονιάκ του

Όχι άλλο ποτό
Είναι καθαρά αντιποιητικό

ΙΙ
Ο Μίλτος
είχε δώσει μια ποιητική του συλλογή
σε κάποιον μπακάλη
Αμόρφωτος Άνθρωπος
δεν είχε πάει σχολείο

Όταν τον ξαναβρήκε, τον ρώτησε
και τότε εκείνος
με δάκρυα στα μάτια
του είπε πόσο τον άγγιξε

III
Ο Τάσος πάλι
ήταν τόσο ευγενής
και ονειροπόλος
που κανείς δεν μπόρεσε
να φανταστεί ποτέ
πως έλεγε αλήθεια
πως αυτός ήταν ο δολοφόνος

Αλλά, τι να καταλάβετε τώρα κι εσείς…

IV
Κι όταν εκείνη με συνάντησε
παραξενεύτηκε
που ήταν τα γένια μου
κάπως κοντά και περιποιημένα
Μου είπε:
Περίμενα να σε δω
σαν τον αγαπημένο σου
τον Μίλτο Σαχτούρη

Δεν ήξερε πως αυτό το φυλούσα
για λίγο αργότερα

V
Ένας επαίτης
με πλησιάζει καθώς γράφω
Άνεργος είναι, λέει, και ζητάει χρήματα
Δεν τον άκουσα στην αρχή
Έπειτα του είπα πως
χάλασα ό,τι χρήματα είχα
γι’ αυτή τη ρακή

Μάλλον δεν με πίστεψε
μα εγώ έλεγα την αλήθεια

VI
Η βροχή αποφάσισε
να ξεπλύνει τις ψυχές μας
Φαίνεται πως κάτι τέτοιο
ήταν δύσκολο πολύ
Έτσι επέλεξε να μη σταματήσει

VII
Τι κάνεις εσύ εδώ;
Δεν σε κάλεσα…
-Κάνει κίνηση να φύγει-
Περίμενε!
Μπορείς να μείνεις
Εξάλλου
όλοι κατάλαβαν
πως υπήρξαμε εραστές

VIII
Έβρεχε ώρες τώρα
και στους δρόμους
είχαν σχηματιστεί μικροί χείμαρροι 
Μάταια προσπαθούσα να τους αποφύγω
μη βρέξω τα παπούτσια μου
που ήταν τρύπια

Μόλις όμως βράχηκε το ένα πόδι
απελευθερώθηκα
κι έτσι περπατούσα
άνετα πια
βουτώντας και τα δυο μου πόδια
μες τους μικρούς χείμαρρους
κατά μήκος των πεζοδρομίων

Δεν είχα να φοβηθώ τίποτε πια
και απολάμβανα τη βόλτα
μες τη βροχή




Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018

Το μήκος του χρόνου


Οι αποστάσεις στο σύμπαν, δεν μετριούνται σε μονάδες μήκους, αλλά χρόνου. Λέμε: αυτός ο πλανήτης απέχει από τη γη τόσα έτη φωτός. Αλλά κι εδώ στη γη, το ίδιο συμβαίνει. Όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε απόσταση, λέμε: 5 λεπτά με το αμάξι, περίπου 15-20 λεπτά με τα πόδια. Ή το κλασικό σε όλους μας λαϊκό ρητό: ένα τσιγάρο δρόμος! (εδώ η απόσταση μετριέται με καπνό και συγκεκριμένα τσιγάρο που κάνει να το καπνίσει ένας καπνιστής περίπου 5-7 λεπτά.  Άρα, πάλι έχουμε να κάνουμε με το χρόνο)
Νομίζω πως είναι καιρός να πετάξουμε τα μέτρα, μας είναι παντελώς άχρηστα!

Τώρα σε αντιδιαστολή, ο χρόνος δεν είναι σταθερά, είναι ανθρώπινη επινόηση και είναι ψευδαίσθηση. Άρα, ο χρόνος δεν υπάρχει, οπότε, ούτε και οι αποστάσεις.
Ας πετάξουμε και τα ρολόγια μας λοιπόν και ας ταξιδέψουμε ελεύθεροι στο προσωπικό του σύμπαν ο καθένας.
Τι; Το σύμπαν δεν είναι ένα;;;…..




Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Τα χρώματα των εποχών



Η εικόνα που έχουμε από έναν παρελθόντα χωροχρόνο, έχει να κάνει, πέρα από τις εμπειρίες μας σε σχέση με αυτό, και η ποιότητα της τεχνολογίας της εκάστοτε εποχής ή η έλλειψη αυτής. Ο βουβός κινηματογράφος, οι πρώτες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, έπειτα μια σέπια εποχή γύρω στα 70, και πιο μετά, ο καλτ φακός του 80 και 90. Οι φωτογραφίες των παππούδων μας, των γονιών μας, αλλά και οι δικιές μας σε νεαρή ηλικία, αποδίδουν το χρώμα, το ύφος, τα ήθη, και το συναίσθημα της εποχής, με μια καλλιτεχνική γραφικότητα.

Πριν από την τεχνολογία, (φωτογραφία, βίντεο κλπ), υπήρχε η ζωγραφική που έπαιζε αυτό το ρόλο, και αναλόγως την εποχή, διέφερε. Και η ζωγραφική ως τέχνη, μας δείχνει την εικόνα παρελθόντων χρόνων. Καθώς και όλες οι τέχνες, ποίηση, θέατρο, μουσική… κάνουν ακριβώς το ίδιο. Καταγράφουν μια εποχή, μια στιγμή, μια συνθήκη ή οτιδήποτε άλλο, μέσα από την ματιά του καλλιτέχνη και των μέσων που χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει αυτή την εικόνα. Λάδια σε καμβά; Θέατρο, μουσική – τραγούδι, αίσθηση. Αίσθηση και αντίληψη της εποχής και καταγραφή της με την όποια τέχνη.

Μα, μην ξεχνάμε την αρχιτεκτονική. Μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Γιατί; Γιατί τότε έγινε και κουβαλάει μαζί της, όλα τα στοιχεία και την αισθητική του παρελθόντος, κι αυτό θαυμάζουμε, κι αυτό μπορεί να είναι επίκαιρο ή πιο διαχρονικό από ποτέ. Η καταγραφή της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, των ηθών και των εθίμων, το σπάσιμο αυτών, την επανάσταση ή οτιδήποτε άλλο, μέσω της τέχνης, με τεχνολογία ή χωρίς, με τα μέσα κάθε εποχής. Και η απεικόνιση αυτής, της κάθε εποχής με κάθε μέσο.

Έτσι λοιπόν τυχαίνει να θυμόμαστε το 60 ως ασπρόμαυρη εποχή, το 70 ως σέπια, το 80 και 90 ως μετάλλαξη κι εξέλιξη αυτών, για να φτάσουμε στις μέρες μας και στην ψηφιακή εποχή που βλέπει αλλιώς την τέχνη, τον άνθρωπο, τα ζώα, τη φύση, τον πλανήτη. Η συνειδητοποίηση αυτής της συνθήκης, δεν μας καθιστά απαραίτητα πιο σοφούς, αλλά μας κάνει μάρτυρες. Μάρτυρες αυτής ακριβώς της συνθήκης.  Και τότε μπορούμε να γνωρίζουμε, να κρίνουμε και να δεχτούμε παθητικά ή - αν θέλουμε - να διαμορφώσουμε την εποχή που έτυχε να ζούμε, σε όποιο μήκος κύματος, σε όποιο σημείο του πλανήτη, σε όποια κατάσταση. Η τέχνη ουσιαστικά, είναι η ίδια μας η ζωή – και υπεύθυνοι εμείς αν κάνουμε καλά το έργο μας ή όχι.
Ας φτιάξουμε όμορφα λοιπόν τα χρώματα και τα σχέδια στον καμβά της ζωής μας. Είμαστε οι δημιουργοί. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε και να πράξουμε σύμφωνα με όση σοφία έχουμε μαζέψει. Και σκοπός μας να είναι, να μαζέψουμε όση σοφία μπορούμε, και να δούμε, αν και πόσο μπορούμε να πλησιάσουμε την ευδαιμονία.

Είναι τρομαχτικό βάρος να έχουμε όλη την ευθύνη εμείς, και είναι υπέροχο να τα καταφέρνουμε. Γι’ αυτό αξίζει να προσπαθούμε. Ο θάνατος υπήρξε πάντα μια βεβαιότητα. Το στοίχημα ήταν πάντα το ίδιο: μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου ή όχι; Ζήσε τη! Και κάνε την ωραία, κάνε την ποίηση, τραγούδι, μουσική. Δεύτερη ευκαιρία δεν είχε ποτέ κανείς. Εκτός από τον Λάζαρο, αλλά κι αυτό, ήταν παραμύθι.

Κι όπως έλεγε και η φίλη μας η Κατερίνα:

Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή
και τη Ζωή πράξη

Και τότε, ίσως αφήσουμε κι εμείς, με τον τρόπο του ο καθένας, την απόχρωση της εποχής, της ζωής, του εαυτού μας.

Αφήνουμε το στίγμα μας πάντα, είτε γνωρίζοντάς το, είτε όχι. Ας γίνει ωραία λοιπόν. Είναι στο χέρι μας και μόνο.

                Περιέγραψε λοιπόν, τι χρώμα έχει η εποχή, η ζωή σου, το περιβάλλον που υπάρχεις. Κι αν δεν το κάνεις εσύ, ποιος περιμένεις να το κάνει;





Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

Η Νύμφη του Ενιπέα

Μια γυναίκα περπατάει στο ποτάμι
Είναι καλοκαίρι - βράδυ
Το ποτάμι δεν έχει πολύ νερό
Κάνει βόλτες μες το νερό
Φοράει ένα φόρεμα μαύρο
κι έχει μαύρα μακριά μαλλιά 
Είναι νύμφη
ξωτικό  
είναι η μούσα του ποταμού
Στοιχείο του τοπίου
ειδυλλιακό
Δεν μοιάζει χαρούμενη
είναι σκεπτική
και φέρνει βόλτες μες το ποτάμι
Έπειτα έρχεται προς το μέρος μου
περνάει από δίπλα μου και χάνεται

Ήταν μονάχα μια εικόνα
δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ
εγώ όμως την είδα
κι αυτή ήταν εκεί για μένα
Ζητούσε να γίνει ποίημα
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ


Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Διαφυγή


Ξημέρωσε πάλι
και τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν
Το φως μπαίνει από τις γρίλιες των παραθύρων
καθώς η ζωή μας καλεί
κι εμείς πέφτουμε για ύπνο



Τρίτη 3 Ιουλίου 2018

Θερινοί επισκέπτες


Κάνω παρέα με ένα κουνούπι
Στο κουνούπι προσφέρω το αίμα μου
Το κουνούπι μου προσφέρει ωραιότατα σπυράκια
φαγούρα κι ένα ψηφιδωτό έργο τέχνης στο σώμα μου
Το φιδάκι είναι η μαστούρα του
Όποτε το ανάβω φέρνει και τους φίλους του
Κάνουμε όλοι μαζί παρέα
Εγώ τους δίνω το αίμα μου κι αυτά
ένα ψηφιδωτό έργο τέχνης στο κορμί μου
Η αλληλεγγύη είναι πασιφανής
Μόνο που καμιά φορά
έτσι όπως χτυπιέμαι για να περιορίσω τη φαγούρα
σκοτώνω και από κανένα
Δεν μου κρατάν κακία όμως ποτέ
και πάντα έρχονται περισσότερα
Πίνουμε ρακή μαζί
Ελπίζω να μεθούν
Ίσως μάλιστα γι’ αυτό να με προτιμούν




Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018

Αγκάθι


Η ποίηση ενοχλεί και είναι δύσκολη
αλλά ευτυχώς κανένας δεν διαβάζει ποίηση.
Η ποίηση είναι ιδιότροπη και δεν λογαριάζει
αλλά ευτυχώς
ελάχιστοι κάνουν ποίηση

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

3 νυχτερινά


Βαμπίρ

Νυχτερίδες πετούν αλλοπρόσαλλα
πάνω από τα κεφάλια μας
στη μέση της πλατείας

απολαμβάνω το θέαμα
και σκέφτομαι
τις ομοιότητές μας

Είμαστε βαμπίρ
Ο μόνος τρόπος να επιζούμε


Ο Κάφκα στην πλατεία

Μια κατσαρίδα
πέφτει και κάθεται
στον αριστερό μου ώμο
Τη διώχνω και πάει στον δεξί
Τη διώχνω ξανά
και χάνεται

Έπειτα τη βλέπω
να περνάει από μπροστά μου

Γαμημένε Κάφκα
δεν πέθανες ποτέ!


Ο άγνωστος 

Στάθηκε στη μέση της πλατείας σαν να ήθελε κάτι να κάνει. Δεν έκανε τίποτα. Με είδε εκεί στο παγκάκι με τη μπύρα και τα βιβλία μου. Δεν πλησίασε. Έπειτα, σήκωσε το χέρι του και με χαιρέτησε. Τον χαιρέτησα κι εγώ. Έφυγε. Ήταν ο δολοφόνος. Με είχε καταλάβει.


Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Η σχετικότητα μιας αόριστης πραγματικότητας

Ο θάνατος μιας απροσδόκητης πραγματικότητας, παρέμεινε ως είχε. Η συνειδητοποίηση αυτή μας έκανε να πειστούμε, μας φανέρωσε την αλήθεια. Η αλήθεια βέβαια, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από τη λήθη με το στερητικό Α στην αρχή. Δεν μπορεί να ξεχαστεί και αυτή είναι η ουσία. Αλλά και η πλάνη της αλήθειας, είναι ίσως η ψευδαίσθηση της δική μας οπτικής. Αυτή είναι η αιώνια διαφορά και η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων μέσω της υποκειμενικής τους αντίληψης. Μα η ίδια η θνησιμότητα, μας δείχνει το δρόμο. Έτσι επιμένουμε να κάνουμε τραμπάλα σε ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών κι αιωρούμαστε πάντα, λίγο πιο πάνω από τη γη, λίγο πιο κάτω από τα σύννεφα. Και ζούμε παράλληλα, εντός, εκτός και επί τα αυτά, χωρίς να τρακάρει ποτέ κανείς κανέναν. Είμαστε καταδικασμένοι εκ γενετής να μένουμε πεισματικά στο προσωπικό μας σύμπαν. Κανείς δεν γνωρίζει, ίσως ούτε εμείς, τον τρόπο με τον οποίο τα καταφέρνουμε ακόμη, (ή μη). Κι έπειτα αυτό: τι αξία θα είχε η ζωή αν δεν υπήρχε ο θάνατος.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Παρουσίαση 9/5 στις εκδόσεις των συναδέλφων


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
του Χρήστου Αντισθένη Ζάχου
Εφ’ όλης της ύλης
Με εκδοθέντα και ανέκδοτα ποιήματα

Τετάρτη 9 Μαΐου, στις 8 μ.μ.
στις Εκδόσεις των Συναδέλφων
(Καλλιδρομίου 30, Εξάρχεια)

Θα διαβάσουν οι ηθοποιοί
Χάρης Λογγαράκης και Μαρία-Ειρήνη Φλουτσάκου.
Την εκδήλωση θα συνοδέψει μουσικά ο Πάνος Γεωργαλής.
Θα προλογίσει η Μαρία Γεωργίου.




Κυριακή 6 Μαΐου 2018

Ένα βροχερό ποίημα



Κι έτσι η μέρα αποφάσισε να σκοτεινιάσει
και μάζεψε σύννεφα

Έπειτα αποφάσισε να ποιήσει
κι άρχισε να βρέχει
στολίζοντας αισθητικά το τοπίο
με αστραπιαίες εκλάμψεις κεραυνών
και δυνατούς κρότους στον ουρανό

Kι όταν η βροχή σταμάτησε
τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν

Μα έπειτα τα πουλιά έπαψαν
και η βροχή συνέχισε
λυτρώνοντάς μας

Είναι ορισμένες φορές που αναρωτιέμαι:
η ποίηση προκαλεί τη βροχή
ή η βροχή την ποίηση;