Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Ένας συνηθισμένος διάλογος


Van Gogh

-          Ωπ! Τι έγινε ρε; Εδώ είσαι;
-          Για να με βλέπεις… τι λέει; Καλά;
-          Ωραίος σκύλος. Δικός σου είναι; Πώς τον λένε;
-          Ρόσι
-          Πώς, Ρώσο
-          Όχι, Ρόσι, από το Βαλεντίνο Ρόσι
-          Δίκιο έχεις. Ρώσος. Του ταιριάζει. Έτσι άσπρος όπως είναι… Πάρε μετά τηλέφωνο, θα είμαστε στο δασάκι.
-          Καλό;
-          Θα δεις.
-          Και ο Ρόσι;
-          Ε, το Ρώσο, φέρ’ τον μαζί
-          Δεν πιστεύω να’ χει σκυλιά…
-          Όχι, κάτι δεντράκια μόνο.
-          Δικά σας;
-          Του δάσους.
-          Άγρια δηλαδή;
-          Ναι.
-          Και έχουν φούντα;
-          Όχι ρε, τα δεντράκια τα έχουμε στο κτήμα.
-          Αυτό σε ρωτάω ρε
-          Ε, κι εγώ τι είπα, κάτι άλλο;
-          Καλά, θα σε πάρω τηλέφωνο
-          Αν αργήσεις, δε θα έχει
-          Τι ώρα θα πάτε;
-          Θα σου πω στο τηλέφωνο
-          Και πού είναι το δασάκι;
-          Να, μόλις βγεις από το χωριό, όλο δάσος είναι
-          Ναι ρε, αλλά σε ποιο σημείο;
-          Πάρε πιο μετά και θα σου πω
-          Γιατί δε μου λες τώρα;
-          Μη μας πάρουν χαμπάρι…
-          Ποιος ρε. Καλύτερα πες μου τώρα. Τα τηλέφωνα παρακολουθούνται
-          Και τι θα καταλάβουν αν σου πω έλα κείθε για παράδειγμα;
-          Τίποτα, αλλά ούτε κι εγώ.
-          Αμάν ρε αδελφέ μου. Θα συναντηθούμε κάπου και θα πάμε μαζί.
-          Πού;
-          Θα σου πω
-          Φαύλος κύκλος
-          Όχι ρε, θα σου πω να κόψεις δρόμο
-          Άλλο λέω…
-          Τι;
-          Τίποτα.
-          Καλά, δε σε βλέπω καλά.
-          Τελικά με βλέπεις καλά ή όχι;
-          Σκας γάιδαρο ρε!
-          Ενώ εσύ…
-          Εγώ τι;
-          Ελέφαντα
-          Σκάει και ο ελέφαντας;
-          Κι άμα πιούμε το τσιγάρο θα μπορούμε να συνεννοηθούμε;
-          Γιατί ρε, δε συνεννοούμαστε τώρα;
-          Πώς… θα πέσει πολύ γέλιο
-          Αφού είναι καλό σου λέω
-          Α, πες έτσι. Έχεις πιει ε;
-          Ναι αλλά, πού κολλάει αυτό;
-          Στα χαρτάκια
-          Έχουμε και χαρτάκια ρε, μη σκας.
-          Ε τι είμαι να σκάσω; Γάιδαρος;
-          Εδώ που τα λέμε, φέρνεις λίγο…
-          Ε τότε, μπορεί και να σκάσω.
-          Κάντο παραπέρα όμως μη μας πάρουν τα σκάγια…
-          Πάγωσα.
-          Πήγαινε μέσα ρε, έχει τζάκι
-          Όχι, για το χιούμορ σου λέω
-          Ποιο χιούμορ;
-          Έλα μου ντε;
-          Τα χεις παίξει ε; άντε να πιεις να στανιάρεις
-          Θα μιλάμε κιόλας;
-          Φυσικά.
-          Όπως τώρα;
-          Άμα γεια σου!
-          Κατάλαβα.
-          Τι κατάλαβες;
-          Τα πάντα.
-          Σπίρτο είσαι
-          Κι εσύ, αλλά έχεις πάρει υγρασία…
-          Μπα, δεν καταλαβαίνω τίποτα εγώ
-          Αυτό είναι σίγουρο
-          Και τι κάνεις στην Αθήνα;
-          Άσε, θα τα πούμε εκεί.
-          Σιγά μην κατέβω εγώ στην Αθήνα
-          Μπορώ να φανταστώ το λόγο.
-          Ε, τι τώρα; Μαλακίες; Που θα βρεις καλύτερα από δω;
-          Σε αυτό συμφωνούμε. Αλλά εγώ έλεγα για το δασάκι…
-          Τι έλεγες για το δασάκι;
-          Άστο. Πάμε τώρα
-          Δεν κρατιέσαι μωρή κουφάλα…
-          Ναι, θέλω να κατουρήσω
-          Πήγαινε εδώ
-          Στη φύση είναι καλύτερα
-          Σίγουρα.
-          Άντε πάμε
-           Φύγαμε.