Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Η επανάσταση είναι μια καθημερινή πράξη

Η επανάσταση είναι μια καθημερινή πράξη, είναι τρόπος και στάση ζωής. Συμβαίνει πρώτα μέσα σου, μετά αντανακλάται στο οικογενειακό σου περιβάλλον κι έπειτα στον περίγυρό σου, φίλους, γειτονιά, κοινωνία. Είναι οι επιλογές σου, είναι τα βιβλία που θα διαβάσεις και ο τρόπος που θα τα διαβάσεις, είναι τα προϊόντα που θα καταναλώσεις, είναι το καφενείο που θα επιλέξεις ή  δεν θα επιλέξεις, η συναυλία, ο τρόπος που κινείσαι και πράττεις καθημερινά.

Είναι να έρχεσαι κόντρα σε κάθε αδικία χωρίς να υπολογίζεις συνέπειες, είναι να μη συμβιβάζεσαι, να αντιδράς, να τα παίζεις όλα για όλα. Είναι να χάνεις τα πάντα και να ξανασηκώνεσαι με πιότερο πείσμα να χάσεις ακόμη περισσότερα από τα πάντα, αρκεί να μη σκύψεις, να μην υποκύψεις, να πολεμάς.

Η επανάσταση είναι ο έρωτας για τη ζωή και να μη συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο. Είναι να έρχεσαι κόντρα σε όλους και σε όλα, είναι να βγάζεις τη γλώσσα σου στο σύμπαν, είναι να πιστεύεις στην ουτοπία και να προσπαθείς με κάθε τρόπο να την κερδίσεις κάνοντας καθημερινά κινήσεις – κι ας μην το πετύχεις ποτέ. Ο επαναστάτης δεν απογοητεύεται, πέφτει κάτω, τσακίζεται και ξανασηκώνεται.

Αυτό είναι η ζωή του όλη, η κάθε του κίνηση, η κάθε του πράξη.
Κι ας αποτυγχάνει.
Βάζει τις βάσεις με προσωπικό κόστος και ονειρεύεται μια καλύτερη κοινωνία και αύριο – που ο ίδιος μπορεί να μη μπορέσει να το δει. Κάνει πράξη την ιδέα του.
Θα έχει συμβάλει με τον τρόπο του για να μην υποφέρουν οι άνθρωποι.
Ωστόσο, για να τα καταφέρει, θα πρέπει να υποφέρει αυτός. Και το κάνει γιατί ξέρει πως ποτέ δεν πρόκειται να βγει χαμένος – κι ας χάσει τα πάντα.


Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

Λευκός θόρυβος


Λυσσασμένοι οι ήχοι της πόλης
έρχονται από το υπερπέραν
και κατακλύζουν το ακουστικό σου τοπίο

Εσύ τους απομονώνεις
δεν ακούς
και πορεύεσαι
στο προσωπικό σου σύμπαν

Τίποτε δεν μπορεί να σε αποσπάσει
από το έργο σου
και κάθεσαι άπραγος
να το φέρεις εις πέρας

Αλίμονο…
Τα καταφέρνεις


Ακρυλικά σε καμβά
τίτλο και λοιπά, δεν θυμάμαι
κάποτε το 2012






Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Το μεγαλύτερο κενό του σύμπαντος

Είναι φορές στη ζωή μου που αισθάνομαι τόσο κενός
που ακόμα κι ένα “γεια σου τι κάνεις;”
μπορεί να γίνει μεγάλη υπόθεση για να ειπωθεί.
Είναι φορές που τα πάντα μου είναι κόπος,
ακόμα και η αναπνοή
Είναι φορές που το μόνο πράγμα που έχει σημασία
είναι το ότι τίποτα δεν έχει σημασία
Είναι φορές που η ζωή και ο θάνατος
μου είναι το ίδιο αδιάφορα
Είναι φορές που δεν αισθάνομαι τίποτα
απολύτως τίποτα
σα να’ χω από πριν πεθάνει
Είναι φορές…
πολλές φορές…
τόσες φορές…
θεέ μου
δε θυμάμαι
Πόσες φορές;
Πόσες φορές δεν έμεινα να αργοπεθαίνω σε ένα μουχλιασμένο δωμάτιο
χωρίς να κάνω τίποτα για μέρες… μήνες…
νιώθοντας μονάχα ένα μεγάλο κενό
να το τρέφω με τίποτα
κι αυτό να μεγαλώνει συνεχώς
να μεγαλώνει… να μεγαλώνει…
κι εγώ εκεί
στο τίποτα
να επιμένω
σαν να θέλω να φτιάξω το μεγαλύτερο κενό του σύμπαντος
και πάλι όμως…
Τίποτα!


Πίνακας της Βασιλικής
όπου κοσμεί και το εξώφυλλο 
της Νόσου... 


Υ.Γ. Παλαιότερο ποίημα, 2006-07. Συμπεριλήφθηκε στη συλλογή: Η Νόσος της Ποίησης 2009, από τις εκδόσεις ίαμβος.  Πια, υπάρχουν κάποια αντίτυπα στη ντουλάπα μου και δεν ξέρω αν υπάρχει ξεχασμένο σε κάνα βιβλιοπωλείο. Μπορείτε ωστόσο να το αναζητήσετε. Τον τρόπο, αν σας ενδιαφέρει, θα τον βρείτε. 
Αντιλαμβάνομαι ωστόσο το πρώιμο της γραφής μου και μου θυμίζει την πορεία αυτή μέχρι το σήμερα...