Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε μια
ιδέα. Η ιδέα του κυνικού υπερρεαλισμού που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την
πόλη. (ή μπορεί και όχι). Πάντως υπήρξε, όπως κάθε τι που πεθαίνει, κι έκανε κι
εντύπωση, όπως κάθε τι που γεννιέται. Συζητήθηκε σε λογοτεχνικούς κύκλους, αντιμετωπίστηκε
με δυσπιστία και χλεύη αρχικά, αλλά δεν πέρασε απαρατήρητο και αντιμετώπισε
κάθε κριτική με εριστικό, σκωπτικό, κυνικά υπερρεαλιστικό, τρόπο. Στα μούτρα
σου δηλαδή και με μαγκούρα στο κεφάλι, όπως πρέπει σε κυνικούς φιλοσόφους και
μάλιστα καλλιτέχνες. (και ας μην ήταν όλοι έτσι…) Έκανε πολλούς φίλους και
υποστηρικτές και έθεσε το μανιφέστο του δημόσια, σε σουρεαλιστικές λογοτεχνικές
συναντήσεις και ηλεκτρονικές σελίδες και περιοδικά. Προκάλεσε γιατί μπήκε με
φόρα και έθεσε τα θεμέλια για ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα. Ένωσε φωνές και
βρήκε τα χαρακτηριστικά του που ήδη προϋπήρχαν. Έκανε και εχθρούς και φίλους
και πολλοί εχθροί, έγιναν φίλοι μετά και η παρέα όλο και μεγάλωνε.
Κι εκεί κάπου, άρχισε το χάος.
Η δημόσια ομάδα που είχε δημιουργηθεί για
επικοινωνία στο φβ, άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και να ανεβάζει ο καθένας
ό,τι άσχετο θέλει, χωρίς να υπολογίζει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε η
ομάδα. Με τις παρατηρήσεις, υπήρξαν παρεξηγήσεις. Αλλά και η ιδιωτική ομάδα
επικοινωνίας των μελών, δεν πήγαινε καλύτερα. Να επικρατεί κι εκεί ένα χάος,
παρεξηγήσεις και αποχωρίσεις μελών. Πρέπει να είναι η ομάδα με τις περισσότερες
αποχωρήσεις παγκοσμίως!
Βέβαια, αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε
την ομάδα υπό άλλους όρους, και γίναν και κάποιες τελευταίες συναντήσεις γι’
αυτό το σκοπό, αλλά φαίνεται πως είχαμε όλοι κουραστεί από τη διαδικασία
συντονισμού τόσων άναρχων ατόμων που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Θα έπρεπε
βέβαια οι εναπομείναντες να συμφωνούν, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ίσως, δυο
τρεις μονάχα. Έτσι, η όποια διάθεση για συνέχιση του κινήματος, (παρουσιάσεις,
ομιλίες, συναντήσεις, εκδόσεις βιβλίων, περιοδικών, δημιουργία μπλογκ,
ντοκιμαντέρ και δεν θυμάμαι τι άλλο είχε ειπωθεί), έπαψε να υπάρχει. Έτσι αποφάσισα
να διαγράψω αρχικά την ομάδα κι έπειτα, τη σελίδα που φτιάξαμε στο φβ. Δεν έχει
λόγο ύπαρξης πια.
Ωραία ήταν. Περάσαμε καλά,
ενθουσιαστήκαμε, γνωρίσαμε πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, κάναμε όνειρα και
πιστέψαμε πως, στην ιστορία τέχνης του μέλλοντος, θα συμπεριληφθεί ο κυνικός
υπερρεαλισμός. Μπορεί να μην τα καταφέραμε, αλλά προσπαθήσαμε. Και ίσως κάποτε,
ποιος ξέρει, να αναγεννηθεί σαν ιδέα.
Προλάβαμε ωστόσο να εκδώσουμε την πρώτη μας
συλλογική έκδοση από τις εκδόσεις Ανέκδοτον, η οποία
υπάρχει εκεί έξω στα βιβλιοπωλεία, με κεντρική διάθεση το βιβλιοπωλείο των
εκδόσεων των συναδέλφων στην Καλλιδρομίου 30. Κάτι που μαρτυράει την ύπαρξή μας
κι ένα μοναδικό ντοκουμέντο για όποιον το έχει.
Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν με ένα
Εβίβες πάντα!
Αγάπη μόνο!
Τον κυνικό Υπερρεαλσιμό
Και ας είναι η κηδεία του αυτό.
