Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Ένας καθημερινός θάνατος


Οι ποιητές έχουν σταματήσει να πηγαίνουν σε μπαρ
Προτιμούν τα ήσυχα συνοικιακά καφενεία
όπου μπορούν να κρύβονται και να αισθάνονται ασφαλείς
Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες σκιές εκεί
όμως δεν τους ενοχλούν
Ίσως και να τους εμπνέουν
Εργαλείο απαραίτητο για τη δουλειά τους
κι ένα καραφάκι ρακή
ένα πιατάκι με μεζέ – δεν το έχουν καν αγγίξει
και μια λευκή κόλλα που τους χλευάζει
Τι βάσανο
δεν γεμίζει
πέτα τη στα σκουπίδια
απόψε θα πιούμε μόνο