Αν περάσεις
από την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση.
Το δέντρο και
η ενέργεια του,
Ο περιπτεράς
που πήρα τις μπύρες, ήθελε να μου ακουμπήσει τα ρέστα στο χέρι.
Τα πήρα.
Δεν έπλυνα
ποτέ τα χέρια, άνοιξα την μια μπύρα και έπινα περπατώντας στα στενά.
Δεν μπορούσα
να πάθω τίποτα, ήμουν αόρατος.
Μια πόλη
νεκρή. Κρύψου στο κλουβί σου.
Αλλά μη!
Μπορείς να
πιάσεις ένα δέντρο.
Πριν περάσω στην
πλατεία,
μπήκα σε ένα
στενό και είδα ένα δέντρο.
Το δέντρο μου
μίλησε και είπε, άγγιξε με και θα δεις.
Και σταμάτησα
και το άγγιξα, έπιασα τον κορμό του με το χέρι μου,
και τότε έγινε
κάτι μαγικό:
Μου πέρασε
τέτοια ενέργεια, δύναμη και αυτοπεποίθηση, που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πριν.
Κι έμεινα εκεί
συνεχίζοντας να αγγίζω το δέντρο κι αυτό να μου δίνει την ενέργειά του.
Και η δύναμή
του, περνούσε από μέσα μου
κι αισθανόμουν
γίγαντας πια!
Κι έπειτα,
αφού γέμισα τόσο, αποφάσισα να φύγω.
Αλλά στη σειρά
υπήρχαν 4 – 5 δέντρα ακόμα.
Τα χαιρέτησα
όλα με μια χειραψία.
Συνέχισα να
περπατάω στα στενά με τον ωχρό φωτισμό του δρόμου
και τις
νεραντζιές, τις ελιές, τις λεμονιές και τα άλλα δέντρα στα γύρω πεζοδρόμια,
και μπροστά να
απλώνεται το στενό με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα
και το
πορτοκαλί φως από τους γύρω λαμπτήρες, που χρωματίζουν τη νύχτα
και που σε
παρασύρει και ταξιδεύεις,
στο αέναο που
απλώνεται μπροστά σου
Και κάπου
εκεί, δυο στενά πριν φτάσω σπίτι, συνειδητοποίησα το εξής:
Σταμάτα. Από
δω και πέρα περνάς σε άλλη διάσταση.
Είναι μια κατάσταση
που δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα, αλλά υπάρχει.
Γνωρίζεις με
μαθηματικές κινήσεις το κάθε τι:
πόσα βήματα θα
κάνεις, πού θα φτάσεις,
πώς θα
ανοίξεις και θα μπεις μέσα,
πως θα αφήσεις
τα πράματά σου
και πως θα
βγάλεις τα παπούτσια σου.
Και σταματάς.
Μπαίνεις στη
δίνη μιας επανάληψης που γίνεται κάθε μέρα,
και σταματάς.
Μόλις περάσεις
την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση.
Και σταματάς.
Και βλέπεις
ξεκάθαρα το χώρισμα της μιας διάστασης από την άλλη.
Και
αποφασίζεις να το περάσεις και πάλι.
Αλλά έχεις
βγει έξω
κι έχεις γίνει
ο παρατηρητής του εαυτού σου
του κόσμου
και του
σύμπαντος…
