Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Κυνικό άσμα (η αναρχία) - μια αυθόρμητη στιγμή


Αρχικά, δεν ήξερα αν έπρεπε να ανεβάσω αυτό το απόσπασμα από την παρουσίαση στις 5/1/16 στον χώρο των εκδόσεων των συναδέλφων. Ούτε τελικά είμαι σίγουρος. Έγιναν, όμως, όλα τελείως αυθόρμητα. Ο φίλος ο Γιάννης που πάντα με βοηθάει στις παρουσιάσεις, η έμπνευση της στιγμής κι ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα με ένα τελείως αιρετικό "ποίημα" / τραγούδι - όπως το είχα σκεφτεί πριν καν το γράψω, παίρνοντας το μπάνιο μου λίγο καιρό πριν. Δηλαδή, υπήρχαν όλα στο κεφάλι μου και το ποίημα είχε εκδοθεί στην τελευταία μου ποιητική δουλειά το 2014. Αλλά, τίποτε άλλο. 

Καθώς είχα αναλάβει την απαγγελία της ποίησής μου με τη συνοδεία της κιθάρας του Γιάννη, μου ήρθε αστραπιαία η σκέψη και πρότεινα τον ρυθμό. Ο Ρυθμός έγινε πράξη αμέσως και οι στίχοι ήρθαν απλά να κολλήσουν σε αυτόν. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα παρατηρήσετε κι εσείς βλέποντας και ακούγοντας το απόσπασμα αυτό. Ο ήχος βέβαια και η εικόνα, είναι τελείως ερασιτεχνικά με τα πενιχρά μέσα που διαθέταμε, αλλά ήταν το μοναδικό που μπορούσαμε να κάνουμε. Τα ακουστικά ή ένα ζευγάρι καλών ηχείων, ίσως βοηθήσουν στην παρακολούθηση του παρακάτω αποσπάσματος. 

Το "ποίημα" αυτό, είχε γραφτεί (ναι από μόνο του) το 2012 και την πρώτη δημοσίευση μπορείτε να βρείτε εδώ. Την πρώτη δημόσια απαγγελία, στο βίντεο που ακολουθεί: 



Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Περί γραφής ΙΙ



Η ωραία της παρέας, τι μας λες ρε Πολυχρόνη, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.

Είναι αφάνταστο το τι ασυναρτησίες μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας συγγραφέας με σκοπό να πάρει την κινητήρια δύναμη για να ξεκινήσει το έργο του. Να καταφέρει να βουτήξει στο υποσυνείδητό του και απ’ αυτό, να αντλήσει λέξεις και έννοιες  που, δεν θα μπορούσε να βρει διαφορετικά, παρά μονάχα με τον τρόπο: δεν σκέφτομαι και γράφω. Η αναίρεση μπροστά σε κάθε συμβατική έννοια, το αντί, το στερητικό Α. Την ίδια του την οντότητα, ψυχή τε και πνεύματι, σε μια αντιπαράθεση με όλον τον κόσμο.

Αλλά σκοπός όλης αυτής της άρνησης είναι, να βρεθεί ο τρόπος ο οποίος θα μας δείξει μια αλήθεια που, με συμβατικό τρόπο και λογική, δεν θα ανακαλύπταμε ποτέ. Είναι το φτυάρι, ως εργαλείο, που σκάβει μέσα μας για να ανακαλύψουμε πράγματα που το συνειδητό δεν θα μας επέτρεπε διαφορετικά.

Πώς ο Πινόκιο πήρε ζωή από τον Τζεπέτο και η μύτη του μεγάλωνε όταν έλεγε ψέματα, ή πώς ο Κάφκα μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα και ο Φίλιπ Ροθ  σε βυζί; Πώς ο ονειροπόλος του Καρυωτάκη ήθελε να κλείσει το χρόνο σε ένα κουτί και να ελευθερώσει κάθε άνθρωπο από τις συμβατικές του καθημερινές υποχρεώσεις;

Η φαντασία και το ταλέντο, δεν φτάνουν από μόνα τους. Το φτυάρι ως εργαλείο εσωτερικής αναζήτησης στο υποσυνείδητο, μπορεί να αναδείξει τις κρυφές έννοιες του νου, που δίχως αυτό, θα ήταν δύσκολο ή και ακατόρθωτο να ανακαλύψουμε.  Η ελεύθερη γραφή, το κίνημα του υπερρεαλισμού και η μεθοδευμένη μελέτη ωραίων ποιητών, μας δείχνουν το δρόμο.

Η τέχνη να το ανακαλύψεις, να το συντάξεις και να βγάλεις κάτι εντελώς δικό σου, είναι μια τέχνη που δεν μπορεί να διαχειριστεί – ούτε να καταλάβει – ο καθένας. Σήμερα, γράφουν όλοι, αλλά ουσιαστικά, κανείς δεν ξέρει να γράφει. Είναι ένας αέναος αγώνας να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και την τέχνη σου. Αρκεί να έχεις κάτι να πεις. Διαφορετικά, άστο, βαρεθήκαμε.

Κι όσο για τους «κριτές», αναγνώστες ή σχολιαστές του έργου σου που δεν έχουν περάσει απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, αλήθεια, τι μπορούν να καταλάβουν; Τίποτα ίσως, αλλά ποιος νοιάζεται; Αφού αδιαφορεί γι' αυτά κι ο ίδιος ο δημιουργός. Οπότε, γεια και χαρά. Σε έναν άλλο κόσμο ίσως…