3 ποιήματα για τον μικρό Αλέξη...

6/12/08, Εξάρχεια

Στον μικρό Αλέξη

Πάντα έτσι κάνανε…

Πυροβολούσαν συνειδήσεις

ευαίσθητες ψυχές

ρομαντικούς ανθρώπους

κι έπειτα την ίδια την ελευθερία.

Δεν ήθελε πολύ, όλοι το περίμεναν από καιρό…

Ώσπου η σφαίρα της “εξουσίας” χτυπάει στο ψαχνό.

16 χρονών παιδί, ΝΕΚΡΟ!

Αυτό ήταν

Ξεπέρασαν κάθε όριο.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΤΟΎΜΕ ΑΛΛΟ!

Βία γεννάει η βία

Ας πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας

Η πόλη είναι η ελευθερία μας

Δεν είμαστε αιχμάλωτοι

Κι έτσι όπως την κατάντησαν, καλύτερα καμένη!

Δεν θα αφήσουμε τίποτα όρθιο!

Δεν θα αφήσουμε τις ζωές μας στα χέρια τους!

Πίσω από την όμορφη φωτιά της πόλης που καίγεται,

μια ακτίνα ελευθερίας ανατέλλει.

Κι όλες οι πόλεις μαζί, φωνάζουν:

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΕΤΟΣ ΑΝΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ

ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ!

Κι αν είμαστε όλοι μαζί, θα τα καταφέρουμε!

Θα δεις…

Η επανάσταση

                             χαμογελάει στη γωνία…

Αυτό ήταν μόνο η αρχή!

Σάββατο 16/12/08

29/12/08

Σήμερα πέρασα από τα Εξάρχεια.

Από το σημείο που δολοφόνησαν τον Αλέξη.

Είχα ξαναβρεθεί εκεί αλλά σήμερα ήταν διαφορετικά…

Ήταν η Γιαγιά του… έκλαιγε.

Σπάραζε: ο εγγονός μου είναι! Τι έκανε το παλικάρι μου… γιατί;…

ΓΙΑΤΙ;

Έπαιρνε τη φωτογραφία του, την αγκάλιαζε, τη φίλαγε… κι έκλαιγε ξανά.

ΓΙΑΤΊ;

Ένα ρίγος με διαπέρασε. Δεν μπορούσα να πω κουβέντα.

Θλίψη, θλίψη  αλλά και οργή…

ΓΙΑΤΙ;

15 χρονών παιδί… γιατί;

Ποιος να της απαντήσει;

Δεν είχα συναντήσει κάποιον δικό του πιο πριν… ήταν συγκλονιστικό.

Εχθές ο Καλτεζάς, σήμερα ο Αλέξης, αύριο, ποιος;

Εγώ;

Εσύ;

Ποιος;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Με πλάκωσε βαριά η ατμόσφαιρα… κατάπια τη γλώσσα μου.

Και τι να έλεγα μπροστά στη γιαγιάκα;

Δεν θα το αφήσουμε έτσι;

Ό,τι και να κάνουμε, δεν γυρνάει πίσω.

Έκανα  το τσιγάρο μου και αποχώρησα σιωπηλά.

Η οργή μου μεγάλωσε!

Εγώ ο ίδιος,

προσωπικά

θα βάλω φωτιά σε κάθε γουρούνι μπάτσο, σε κάθε βουλή!

Τι θα μου κάνουν;

Θα σκοτώσουν κι εμένα;

Στα αρχίδια μου!

Τώρα είμαστε πολλοί! Πιο πολλοί από ποτέ!

Να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί!

Κι όσο μεγαλώνει ο πόνος, μεγαλώνει το μίσος!

Τώρα μας φοβούνται! Γι’ αυτό μεγαλώνουν την καταστολή.

Τώρα μπορούμε να νικήσουμε! δεν πρέπει να σταματήσουμε τώρα!

Τώρα θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε όλοι μαζί!

Ακόμα κι αν χρειαστεί να κάψουμε όλη τη πόλη

και να τη φτιάξουμε από την αρχή!

Θα το κάνουμε!

Σφαίρα με τη σφαίρα, το μίσος μεγαλώνει…

Ω, τι όμορφη πόλη που είναι η Αθήνα!

Ω, τι όμορφη πόλη που είναι η Αθήνα!

Έξι η ώρα το πρωί

με τους αδειανούς της δρόμους,

τα άθλια κτίσματα που μοιάζουν τώρα

μικρές ζεστές φωλιές…

Τη βροχερή ημέρα αυτή

που την κάνει τόσο μελαγχολική, τόσο όμορφη,

που ξεπλένει τους δρόμους της

τα σπίτια τ’ αυτοκίνητα,

που ξεπλένει τη μαυρίλα όλων των κατοίκων της!

Την πόλη αυτή

που είναι εκεί για να μας διασκεδάζει,

με εκθέσεις, μουσικές και θέατρα,

με βραδιές ποίησης και φιλοσοφικές διαλέξεις

“ανεπίσημων” πολιτών στα καφενεία και στα μπαρ,

στα πορνεία και στις αίθουσες τέχνης…

Mε τους δήθεν, τους μικροαστούς

και τους άλλους, τους έτσι, τους “αναρχικούς”,

με τις επετείους δολοφονημένων νεαρών,

από τις σφαίρες της “εξουσίας”

και τις εξεγέρσεις, τις σπίθες, τις φωτιές,

φωτιές των πολιτών της απ’ αγάπη

να ομορφύνει, να μας ζεστάνει, να αλλάξει κάτι,

να γίνει η πόλη που ονειρευόμαστε

ή να καεί ολοσχερώς!

να μας απαλλάξει από το βάρος της,

να ελαφρύνει,

να γίνει πούπουλο,

να πετάξουμε μαζί της!

Φωτιά

            και βροχή

                              και ποίηση

                                                 και μελαγχολία…

Ω, τι όμορφη πόλη που είναι η Αθήνα!

Μακράν, η πιο ποιητική!

Αθήνα 5/12/09, παραμονή