Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Η βροχή της λήθης


Van Gogh

Πάλι βρέχει μέσα στο δωμάτιο
και ο χαμηλός φωτισμός δε βοηθάει,
ούτε που έχω κρεμάσει το κεφάλι μου πάνω απ’ το γραφείο
σαν κορνίζα πεθαμένου.
Θα μουσκέψει όλους μου τους πίνακες
θα λιώσει το μελάνι από τα γραπτά μου
θα καταστρέψει την κιθάρα μου και όλα τα βιβλία
θα αχρηστέψει όλη μου τη μουσική.

Πώς θα αντιμετωπίσω αυτή την απώλεια;
Και δε με νοιάζει για μένα,
αλλά για όλα τα ίχνη της ανούσιας ύπαρξής μου
που μάταια προσπαθούσα να σώσω από τη λήθη.

Συνεχίζει να βρέχει.
Το νερό έχει φτάσει ως τα γόνατα ,
θα περιμένω λίγο ακόμα.
Το ξέρω, θα μου κάνει τη χάρη,
δε θα με αφήσει έτσι.
Θα με πλύνει,
θα καθαρίσει κάθε ίχνος,
θα με βουλιάξει σε μια απέραντη λησμονιά
να με λυτρώσει

Κι έπειτα
με βεβαιότητα θα πω
πως δεν υπήρξα ποτέ.


11 σχόλια:

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Xρήστο... εντυπωσιάστηκα!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Χαίρομαι που σου άρεσε Παρασκευή.
Την καλησπέρα μου.

Μαρια Τζιατζιου είπε...

Εύχομαι να χαθεί κάθε σου ίχνος και κάθε τι που να σου θυμίζει αυτές τις "βρωμερές τέχνες"...[ Τι δε βγάζουν τα άπλυτα της ψυχής στη φόρα;]

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Το ζήτημα δεν είναι να χαθούν τα ίχνη, Μαρία. Νομίζω πως το ποίημα εκφράζει καθαρά την αγωνία να μη συμβεί αυτό, παρόλο που γνωρίζω πως είναι αναπόφευκτο.
Και η τέχνη, μπορεί να βγάζει τα "άπλυτα της ψυχής" όπως λες, αλλά λειτουργεί ως αυτοθεραπεία. Έχεις σκεφτεί ποτέ, πόσες φορές έχουμε γλιτώσει από την τρέλα ή την αυτοκτονία, εκφράζοντάς τα και ξορκίζοντάς τα με τέχνη;
Είναι σαν να επισκέπτεσαι ψυχολόγο/ψυχαναλυτή ή ψυχίατρο, χωρίς να πληρώσεις μια και μάλιστα, κερδίζοντας με δημιουργικότητα. Και δημιουργία δίχως έκθεση, δεν υπάρχει. Έτσι εκθέτουμε την ψυχή μας γυμνή και δεχόμαστε τις κρίσεις για το έργο μας, σαν μα μην πρόκειται για μας, ή για ψυχή, αλλά για ένα κομμάτι τέχνης που καλά καλά, δεν μας ανήκει. Έτσι είναι. Και αυτό μας κάνει καλό - όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται.
Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Παύλος: "ένα έργο όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του, αποκτά δική του πορεία...)
Την καλησπέρα μου.

Μαρια Τζιατζιου είπε...

Ουπς! Δεν εννόησα κακό. Ο συνειρμός ήταν αλληγορικός εντελώς!Έχει να κάνει με το εσωτερικό "ξέπλυμα" κι ο,τι χάνεται απο μέσα μας. Ο,τι μέσω της όποιας τέχνης προσπαθούμε να πατάξουμε η να λυτρώσουμε. Συμφωνώ μαζί σου και να μην τα ξαναλέω..
[Για μένα η τέχνη είναι άλλοθι!]
Και με την ευκαιρία, το ποίημα καθαρτικό!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Δεν παρεξήγησα, απλά ήθελα να κάνω τις διευκρινήσεις μου...
Εβίβες λοιπόν!

Νimertis είπε...

πολύ δυνατό φίλε μου... καλησπέρα...

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Αυτά που ζούμε και νιώθουμε, φίλε Νήμερτη, είναι δυνατά.
Εμείς, τα καταγράφουμε.
Ο λόγος, δε νομίζω πως χρειάζεται να ειπωθεί.
Την καλησπέρα μου.
Και όπως πάντα
Εβίβες!

Prisoned Soul είπε...

Είναι φορές που σκέφτομαι πως θέλω κάτι από μένα να μείνει... κι άλλες φορές που εύχομαι μια τρύπα στο ταβάνι σαν αυτή, μια βροχερή μέρα, να ξεπλύνει και να εξαφανίσει κάθε ίχνος μου...
τι άλλωστε αξίζει...

Ντίνος είπε...

Ότι κάνουμε, το κάνουμε (συνειδητά ή όχι) για να αφήσουμε πίσω μας κάποιο ίχνος, κάποια σημάδια.Η ιστορία, και η συνολική και η δική μας, γράφεται καθημερινά και γράφεται με οτιδήποτε λέμε ή δεν λέμε, με οτιδήποτε κάνουμε ή δεν κάνουμε.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

#sweet truth
#Ντίνος

Έτσι είναι. Και όλο αυτό με παραπέμπει στο "Αθανασία" του Γκάτσου (μελοποιημένο από το Χατζιδάκι)
Τελικά, το ίδιο θέμα μπορεί να ειπωθεί με 1000 διαφορετικούς τρόπους. Ίσως και παραπάνω. Αυτό είναι πάντως η δική μου προσέγγιση. Και η λήθη... ναι. Η λήθη.
Να είστε καλά.
Μιλάμε.