μάτια μελανά απ’ την αγρύπνια
Χρώματα άτεχνα πεταμένα σε φθηνό καμβά
Ένα ακόμα ποτήρι πριν ανατείλει ο ήλιος
Κραυγές απόγνωσης μέσα στη νύχτα
Σώματα παραιτημένα κάτω από τον καναπέ
Άδεια μπουκάλια και κεφάλια που ξεχειλίζουν
στα σοκάκια της παράνοιας
Δόντια που σπάνε φτύνοντας λέξεις
στο χαρτί, στους τοίχους, στο δωμάτιο
και 1000 μαχαίρια να παραμονεύουν
πότε η πόρτα θα ανοίξει
(Πίνακας του Jackson Pollock - number one 1948)
3 σχόλια:
Ο χρόνος μεστώνει τον λόγο σου! ταπεινά υποκλίνομαι στην τέχνη σου!
πολύ δυνατό, αυτή η ένταση, το αίσθημα εγκλωβισμου, εκατοντάδες συναισθήματα παγιδευμένα σε μερισκούς στίχους, είδικά αυτό με τα κεφάλια που ξεχειλίζουν..
βλέπεις είναι η μοίρα αυτή των καταραμένων.. να προκαλούν
είτε τον φθόνο είτε τον θαυμασμό
Γειά μας ρε..
Δ.
Γεια μας ρε!
Δημοσίευση σχολίου