Ο θάνατος του ποιητή,
αναδεικνύει το έργο του. Τότε μόνο φαίνεται η πραγματική του αξία και μιλούν γι’
αυτόν οι κριτικοί και τον διαβάζει η ψαγμένη νεολαία και καμιά φορά – χωρίς καμία
συγκατάθεση – μπαίνει και στα σχολικά βιβλία.
Ο θάνατος του ποιητή, όπως και
να ‘χει, παίζει καταλυτικό ρόλο στη μεταθανάτια καριέρα του. Εξάλλου, ποιος
ασχολείται με ζωντανούς; Γράψε και
πέθανε με ωραίο τρόπο και ίσως οι επόμενες γενεές να σε τιμήσουν.
Άλλωστε, η ποίηση, δε γράφει
ποτέ για την εποχή της. Κάθε φορά βλέπει λίγο παραπέρα…
3 σχόλια:
Ευτυχώς που οι αληθινοί ποιητές γράφουν έτσι κι αλλιώς. Γιατί εκτός του ότι είναι ζωτική ανάγκη για τον δημιουργό να εκφράσει το μέσα του, άλλη τόση ανάγκη έχει και αυτός που διαβάζει, καθώς αναζητά απεγνωσμένα να συντονιστεί με κάτι πέρα του φαίνεσθαι. Το αν τιμηθεί είναι σημαντικό αλλά δεν είναι αυτοσκοπός.. ευτυχώς. λέω τώρα :-)
Καλή σου μέρα Χρήστο
Καλησπέρα Μάργκο.
Ελπίζω να κατάλαβες τον σαρκαστικό χαρακτήρα των παραπάνω σκέψεων.
Ουσιαστικά, αυτό είναι μια διαπίστωση και όχι μια προτροπή. Ευτυχώς λοιπόν, δεν ισχύει απόλυτα, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό. Και ανεξάρτητα με την αποδοχή, η ανάγκη για δημιουργία δεν παύει.
Πρόσφατα άκουσα σε κάποιο αφιέρωμα για τον Μίλτο Σαχτούρη, πως τα πρώτα του βιβλία πουλούσαν από 0 έως 5 το καθένα. Η αναγνώριση ήρθε μετά από πολλά χρόνια κι ευτυχώς, τον πρόλαβε ζωντανό. Θα μπορούσε όμως να έχει έρθει και μετά θάνατο - όπως συνέβη σε πολλούς.
Αυτό το γεγονός - καθώς και πολλά άλλα, με έκαναν να γράψω τα παραπάνω λόγια.
Να είσαι καλά κι εβίβες πάντα!
Τώρα θυμήθηκα τον Βαν Γκόγκ! και πολλούς άλλους ζωγράφους!
Δημοσίευση σχολίου