Περί γραφής ΙΙ

Η ωραία της παρέας, τι μας λες ρε Πολυχρόνη, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.

Είναι αφάνταστο το τι ασυναρτησίες μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας συγγραφέας με σκοπό να πάρει την κινητήρια δύναμη για να ξεκινήσει το έργο του. Να καταφέρει να βουτήξει στο υποσυνείδητό του και απ’ αυτό, να αντλήσει λέξεις και έννοιες  που, δεν θα μπορούσε να βρει διαφορετικά, παρά μονάχα με τον τρόπο: δεν σκέφτομαι και γράφω. Η αναίρεση μπροστά σε κάθε συμβατική έννοια, το αντί, το στερητικό Α. Την ίδια του την οντότητα, ψυχή τε και πνεύματι, σε μια αντιπαράθεση με όλον τον κόσμο.

Αλλά σκοπός όλης αυτής της άρνησης είναι, να βρεθεί ο τρόπος ο οποίος θα μας δείξει μια αλήθεια που, με συμβατικό τρόπο και λογική, δεν θα ανακαλύπταμε ποτέ. Είναι το φτυάρι, ως εργαλείο, που σκάβει μέσα μας για να ανακαλύψουμε πράγματα που το συνειδητό δεν θα μας επέτρεπε διαφορετικά.

Πώς ο Πινόκιο πήρε ζωή από τον Τζεπέτο και η μύτη του μεγάλωνε όταν έλεγε ψέματα, ή πώς ο Κάφκα μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα και ο Φίλιπ Ροθ  σε βυζί; Πώς ο ονειροπόλος του Καρυωτάκη ήθελε να κλείσει το χρόνο σε ένα κουτί και να ελευθερώσει κάθε άνθρωπο από τις συμβατικές του καθημερινές υποχρεώσεις;

Η φαντασία και το ταλέντο, δεν φτάνουν από μόνα τους. Το φτυάρι ως εργαλείο εσωτερικής αναζήτησης στο υποσυνείδητο, μπορεί να αναδείξει τις κρυφές έννοιες του νου, που δίχως αυτό, θα ήταν δύσκολο ή και ακατόρθωτο να ανακαλύψουμε.  Η ελεύθερη γραφή, το κίνημα του υπερρεαλισμού και η μεθοδευμένη μελέτη ωραίων ποιητών, μας δείχνουν το δρόμο.

Η τέχνη να το ανακαλύψεις, να το συντάξεις και να βγάλεις κάτι εντελώς δικό σου, είναι μια τέχνη που δεν μπορεί να διαχειριστεί – ούτε να καταλάβει – ο καθένας. Σήμερα, γράφουν όλοι, αλλά ουσιαστικά, κανείς δεν ξέρει να γράφει. Είναι ένας αέναος αγώνας να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και την τέχνη σου. Αρκεί να έχεις κάτι να πεις. Διαφορετικά, άστο, βαρεθήκαμε.

Κι όσο για τους «κριτές», αναγνώστες ή σχολιαστές του έργου σου που δεν έχουν περάσει απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, αλήθεια, τι μπορούν να καταλάβουν; Τίποτα ίσως, αλλά ποιος νοιάζεται; Αφού αδιαφορεί γι' αυτά κι ο ίδιος ο δημιουργός. Οπότε, γεια και χαρά. Σε έναν άλλο κόσμο ίσως…