Ο πίνακας “Χ – έγερση υποσυνειδήτου”

Ήταν, ουσιαστικά, ο πρώτος πίνακας που επιχείρησα να κάνω. Είχα πάρει λάδια, καμβά, πινέλα, όλα τα υλικά. Τα άφησα στο σαλόνι και περίμενα να μου μιλήσουν. Και το έκαναν. Έτσι, μια μέρα, πήρα τον καμβά και άρχισα να του βάζω μαύρο από το σωληνάριο και να το απλώνω με ένα πινέλο φαρδύ, χωρίς νέφτι ή τίποτε άλλο. Τον έφτιαξα όλον μαύρο. Περίμενα να στεγνώσει μάταια.

Μετά από δυο μέρες, αποφάσισα να το επιχειρήσω. Δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα πινέλα, δεν ήξερα να ζωγραφίζω. Είχα πάρει κάτι σπάτουλες. Είπα να δοκιμάσω αυτές πρώτα. Κι έπειτα, τα χρώματα… τι χρώματα θα χρησιμοποιήσω; Μαύρο είναι, άρα, κόκκινο και κίτρινο. Αυτά μόνο.

Έπιασα τη σπάτουλα και πήρα το κίτρινο, το οποίο άπλωσα με γρήγορες κινήσεις. Έπειτα το κόκκινο, και μετά το μαύρο ξανά, και μετά πάλι κίτρινο και κόκκινο. Και πήγαινα μακριά και το κοιτούσα. Επέστρεφα κι έβαζα κι από μια πινελιά. Κι έπειτα μου άρεσε και είπα να σταματήσω και πως, ως εδώ είναι. Είπα να τον υπογράψω όταν κατάλαβα πως δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα πινέλα γιατί έχει τόση πολύ μπογιά απάνω, που γίνεται λάσπη. Έγραψα λοιπόν δειλά δειλά τα αρχικά μου κάτω δεξιά στον πίνακα, με πλατιά γράμματα που όμως προσπάθησαν πολύ να γίνουν λεπτά.

Ήταν το πρώτο μου έργο. Το αγάπησα. Δεν μπόρεσα να ξεφύγω ποτέ απ’ αυτό. Εξάλλου, δεν έχει ακόμα στεγνώσει. Και τώρα, μετά από 10 χρόνια που τον πιάνω στα χέρια μου, τα χρώματα κολλάνε ακόμα. Δεν εξηγείται… αυτός ο πίνακας δεν θα στεγνώσει ποτέ!

Και είναι ζωντανός, και παραμένει ζωντανός όσο παραμένω κι εγώ. Όσο κρατήσει μέχρι να περάσουμε και οι δύο στη ανυπαρξία. Ή τουλάχιστον, ο ένας από τους δυο.