Η σχετικότητα μιας αόριστης πραγματικότητας

Ο θάνατος μιας απροσδόκητης πραγματικότητας, παρέμεινε ως είχε. Η συνειδητοποίηση αυτή μας έκανε να πειστούμε, μας φανέρωσε την αλήθεια. Η αλήθεια βέβαια, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από τη λήθη με το στερητικό Α στην αρχή. Δεν μπορεί να ξεχαστεί και αυτή είναι η ουσία. Αλλά και η πλάνη της αλήθειας, είναι ίσως η ψευδαίσθηση της δική μας οπτικής. Αυτή είναι η αιώνια διαφορά και η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων μέσω της υποκειμενικής τους αντίληψης. Μα η ίδια η θνησιμότητα, μας δείχνει το δρόμο. Έτσι επιμένουμε να κάνουμε τραμπάλα σε ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών κι αιωρούμαστε πάντα, λίγο πιο πάνω από τη γη, λίγο πιο κάτω από τα σύννεφα. Και ζούμε παράλληλα, εντός, εκτός και επί τα αυτά, χωρίς να τρακάρει ποτέ κανείς κανέναν. Είμαστε καταδικασμένοι εκ γενετής να μένουμε πεισματικά στο προσωπικό μας σύμπαν. Κανείς δεν γνωρίζει, ίσως ούτε εμείς, τον τρόπο με τον οποίο τα καταφέρνουμε ακόμη, (ή μη). Κι έπειτα αυτό: τι αξία θα είχε η ζωή αν δεν υπήρχε ο θάνατος.