Η γάτα στο κλαδί

Αυτή την περίοδο της ζωής μου, ζω το βράδυ. Νομίζω πως κάθε περίοδο της ζωής μου ζω το βράδυ, αλλά τελευταία, δεν κοιμάμαι ποτέ πριν το ξημέρωμα. Έτσι λοιπόν, γνώρισα τη γάτα. Αυτή την άσπρη γάτα, με λίγο μαύρο σε σημεία, που κάθε πρωί, με το ξημέρωμα, ανεβαίνει στη νεραντζιά που έχω κάτω από το παράθυρό μου.

Έτσι, κάθε που ανοίγω τα παράθυρα να μπει η μέρα μέσα, να νιώσω την πρωινή αύρα, βλέπω τη γάτα κάτω από το παράθυρό μου, ανεβασμένη στη νεραντζιά, να κάθεται στον κορμό που διακλαδώνει και με κοιτάει και της μιλάω. Και με καταλαβαίνει, αλλά δεν απαντάει γιατί είναι γάτα. Αράζει εκεί ατάραχη ενώ τα πουλιά κελαηδούν και τόσο ευχαριστιέμαι το κελάηδισμά τους, μα δεν τα βλέπω. Τα βλέπει όμως αυτή και ξέρω πως παραμονεύει, αλλά τα πουλιά δεν της κάνουν τη χάρη, ούτε αυτή ταράσσεται ιδιαιτέρως. Ακούει εμένα, ακούει τα πουλιά, βλέπει εμένα, βλέπει τα πουλιά, και ξέρω πως θέλει να τα φάει! Αυτή είναι η φύση της.

Αλλά εγώ την αγαπώ και της το συγχωρώ. Και το ξέρει, κι αυτό μου κάνει εντύπωση: πως το ξέρει. Κι έπειτα αράζει πάλι στο κλαδί και δέχεται τη μέρα που έρχεται. Ακριβώς όπως εγώ. Μόνο που αυτή θα συνεχίσει τη μέρα της, ενώ εγώ θα πέσω για ύπνο. Και με συγχωρεί αλλά ξέρει πως τα αιλουροειδή κινούνται τη νύχτα, και μου αναγνωρίζει αυτή την τάση, κι έτσι με αφήνει να κλείσω τα παράθυρα και να κοιμηθώ. Ξέρει πως θα ξυπνήσω μεσημέρι και ξέρω πως όταν ξυπνήσω, δεν θα τη βρω εκεί. Αυτή είναι η ώρα μας, εμένα και της γάτας. Και κάθε που χαράζει, ανεβαίνει στο δέντρο και λέμε καλημέρα.

Αυτή η γάτα κουβαλάει όλη τη σοφία που εγώ, ως ταπεινός άνθρωπος, παλεύω να γνωρίσω. Εντάξει, ίσως κάποτε τα καταφέρω, ίσως και όχι. Αλλά ποτέ η γάτα δεν θα πάψει να γνωρίζει για μένα κι εγώ να γνωρίζω τη γάτα. Ευτυχώς, όλα αυτά τα χρόνια, κατέκτησα μια μικρή σοφία, έτσι ώστε να αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο της γάτας.

Και συνεχίζει να με κοιτάει με ευδαιμονία, αλλά εγώ δεν το αντέχω, και κλείνω τα παντζούρια να κοιμηθώ. Ηττημένος πάντα, αλλά τόσο γεμάτος ικανοποίηση.

Καλημέρα λοιπόν,

Καληνύχτα…

Ξημέρωσε!