Συνάντηση με τον Γιώργη Παπάζογλου

Ο Γιώργης ο Παπάζογλου, ρεμπέτης, ζωγράφος, γλύπτης, 

καλλιτέχνης, ποιητής 

ένας άνθρωπος που κουβαλάει την ιστορία ενός αιώνα (95 χρονών) 

πόλεμοι, εξορίες, διωγμοί 

ένας άνθρωπος που θαυμάζω, σοφός από την εμπειρία της ζωής 

έξω καρδιά, ψυχή, Άνθρωπος 

ένας άνθρωπος που πάντα ήθελα να συναντήσω 

και που σήμερα κατάφερα να τον εβρώ. 

Με καλοδέχτηκε σπίτι του και μου άνοιξε την καρδιά του. 

Είχα πάει με το μπαγλαμαδάκι μου μαζί, 

έπαιξα, έπαιξε... 

μου έδειξε τις αγιογραφίες του, τους πίνακες και τα γλυπτά του 

μου απήγγειλε το ποίημα του Αή Στράτη και το ποίημα της Κοκκινιάς (2η φώτο.) 

Μου είπε ιστορίες από τη Σμύρνη και για τον πατέρα του τον Βαγγέλη Παπάζογλου, 

για την μητέρα του που τραγουδούσε υπέροχα και που τόσο τον έχει επηρεάσει, την Αγγέλα, 

και μου τραγούδησε μέσα από την καρδιά του 

κι έπειτα να μου δείξει την λεμονιά του, ένα δέντρο που είχε κρατήσει σπόρο από την μητέρα του, 

ένα δέντρο που ήταν ψηλό πολύ και γεμάτο άνθη... 

μου έδειξε και τα υπόλοιπα φυτά του. 

Αλλά κυριότερα, μου έδειξε την ψυχή του και μου είπε πως σύντομα θα τα ξαναπούμε 

Η συγκίνηση είναι μικρή λέξη για να περιγράψει το συναίσθημα που νιώθω...

Μια πόλη νεκρή

Μια πόλη νεκρή

δίχως μπαρ και στέκια
δίχως καφενεία
με πλατείες κενές
δίχως περίπτερα
δίχως μπύρες
δίχως ζωή
δίχως έρωτα
δίχως κορίτσια
δίχως μέλλον
δίχως τίποτα
και όλοι σιωπηλοί
υπάκουοι
φοβισμένοι
κενοί
ζωντανοί νεκροί
μικροί μεγάλοι

και το φεγγάρι…
 
Ένα μόνο του φεγγάρι
σε έναν νεκρό πλανήτη γη
 
Κατσαρίδες!
το μόνο ον
που θα κυριαρχήσει το σύμπαν
και οι άνθρωποι
πρόβα θανάτου στα κλουβιά τους
 
Μια πόλη νεκρή
και τα φώτα όλα αναμμένα
 
κοιμηθείτε
δεν θα ξυπνήσει κανείς

1 Οκτώβρη 2020, μετά τις 12μμ

 

Αν περάσεις από την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση

Αν περάσεις από την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση.

Το δέντρο και η ενέργεια του,

Ο περιπτεράς που πήρα τις μπύρες, ήθελε να μου ακουμπήσει τα ρέστα στο χέρι.

Τα πήρα.

Δεν έπλυνα ποτέ τα χέρια, άνοιξα την μια μπύρα και έπινα περπατώντας στα στενά.

Δεν μπορούσα να πάθω τίποτα, ήμουν αόρατος.

Μια πόλη νεκρή. Κρύψου στο κλουβί σου.

Αλλά μη!

Μπορείς να πιάσεις ένα δέντρο.

Πριν περάσω στην πλατεία,

μπήκα σε ένα στενό και είδα ένα δέντρο.

Το δέντρο μου μίλησε και είπε, άγγιξε με και θα δεις.

Και σταμάτησα και το άγγιξα, έπιασα τον κορμό του με το χέρι μου,

και τότε έγινε κάτι μαγικό:

Μου πέρασε τέτοια ενέργεια, δύναμη και αυτοπεποίθηση, που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πριν.

Κι έμεινα εκεί συνεχίζοντας να αγγίζω το δέντρο κι αυτό να μου δίνει την ενέργειά του.

Και η δύναμή του, περνούσε από μέσα μου

κι αισθανόμουν γίγαντας πια!

Κι έπειτα, αφού γέμισα τόσο, αποφάσισα να φύγω.

Αλλά στη σειρά υπήρχαν 4 – 5 δέντρα ακόμα.

Τα χαιρέτησα όλα με μια χειραψία.

Συνέχισα να περπατάω στα στενά με τον ωχρό φωτισμό του δρόμου

και τις νεραντζιές, τις ελιές, τις λεμονιές και τα άλλα δέντρα στα γύρω πεζοδρόμια,

και μπροστά να απλώνεται το στενό με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα

και το πορτοκαλί φως από τους γύρω λαμπτήρες, που χρωματίζουν τη νύχτα

και που σε παρασύρει και ταξιδεύεις,

στο αέναο που απλώνεται μπροστά σου

Και κάπου εκεί, δυο στενά πριν φτάσω σπίτι, συνειδητοποίησα το εξής:

Σταμάτα. Από δω και πέρα περνάς σε άλλη διάσταση.

Είναι μια κατάσταση που δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα, αλλά υπάρχει.

Γνωρίζεις με μαθηματικές κινήσεις το κάθε τι:

πόσα βήματα θα κάνεις, πού θα φτάσεις,

πώς θα ανοίξεις και θα μπεις μέσα,

πως θα αφήσεις τα πράματά σου

και πως θα βγάλεις τα παπούτσια σου.

Και σταματάς.

Μπαίνεις στη δίνη μιας επανάληψης που γίνεται κάθε μέρα,

και σταματάς.

Μόλις περάσεις την πλατεία, μπαίνεις σε άλλη διάσταση.

Και σταματάς.

Και βλέπεις ξεκάθαρα το χώρισμα της μιας διάστασης από την άλλη.

Και αποφασίζεις να το περάσεις και πάλι.

Αλλά έχεις βγει έξω

κι έχεις γίνει ο παρατηρητής του εαυτού σου

του κόσμου

και του σύμπαντος…

Ο θάνατος του κυνικού υπερρεαλισμού

Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε μια ιδέα. Η ιδέα του κυνικού υπερρεαλισμού που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την πόλη. (ή μπορεί και όχι). Πάντως υπήρξε, όπως κάθε τι που πεθαίνει, κι έκανε κι εντύπωση, όπως κάθε τι που γεννιέται. Συζητήθηκε σε λογοτεχνικούς κύκλους, αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία και χλεύη αρχικά, αλλά δεν πέρασε απαρατήρητο και αντιμετώπισε κάθε κριτική με εριστικό, σκωπτικό, κυνικά υπερρεαλιστικό, τρόπο. Στα μούτρα σου δηλαδή και με μαγκούρα στο κεφάλι, όπως πρέπει σε κυνικούς φιλοσόφους και μάλιστα καλλιτέχνες. (και ας μην ήταν όλοι έτσι…) Έκανε πολλούς φίλους και υποστηρικτές και έθεσε το μανιφέστο του δημόσια, σε σουρεαλιστικές λογοτεχνικές συναντήσεις και ηλεκτρονικές σελίδες και περιοδικά. Προκάλεσε γιατί μπήκε με φόρα και έθεσε τα θεμέλια για ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα. Ένωσε φωνές και βρήκε τα χαρακτηριστικά του που ήδη προϋπήρχαν. Έκανε και εχθρούς και φίλους και πολλοί εχθροί, έγιναν φίλοι μετά και η παρέα όλο και μεγάλωνε.

Κι εκεί κάπου, άρχισε το χάος.

Η δημόσια ομάδα που είχε δημιουργηθεί για επικοινωνία στο φβ, άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και να ανεβάζει ο καθένας ό,τι άσχετο θέλει, χωρίς να υπολογίζει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε η ομάδα. Με τις παρατηρήσεις, υπήρξαν παρεξηγήσεις. Αλλά και η ιδιωτική ομάδα επικοινωνίας των μελών, δεν πήγαινε καλύτερα. Να επικρατεί κι εκεί ένα χάος, παρεξηγήσεις και αποχωρίσεις μελών. Πρέπει να είναι η ομάδα με τις περισσότερες αποχωρήσεις παγκοσμίως!

Βέβαια, αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την ομάδα υπό άλλους όρους, και γίναν και κάποιες τελευταίες συναντήσεις γι’ αυτό το σκοπό, αλλά φαίνεται πως είχαμε όλοι κουραστεί από τη διαδικασία συντονισμού τόσων άναρχων ατόμων που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Θα έπρεπε βέβαια οι εναπομείναντες να συμφωνούν, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ίσως, δυο τρεις μονάχα. Έτσι, η όποια διάθεση για συνέχιση του κινήματος, (παρουσιάσεις, ομιλίες, συναντήσεις, εκδόσεις βιβλίων, περιοδικών, δημιουργία μπλογκ, ντοκιμαντέρ και δεν θυμάμαι τι άλλο είχε ειπωθεί), έπαψε να υπάρχει. Έτσι αποφάσισα να διαγράψω αρχικά την ομάδα κι έπειτα, τη σελίδα που φτιάξαμε στο φβ. Δεν έχει λόγο ύπαρξης πια.

Ωραία ήταν. Περάσαμε καλά, ενθουσιαστήκαμε, γνωρίσαμε πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, κάναμε όνειρα και πιστέψαμε πως, στην ιστορία τέχνης του μέλλοντος, θα συμπεριληφθεί ο κυνικός υπερρεαλισμός. Μπορεί να μην τα καταφέραμε, αλλά προσπαθήσαμε. Και ίσως κάποτε, ποιος ξέρει, να αναγεννηθεί σαν ιδέα.

Προλάβαμε ωστόσο να εκδώσουμε την πρώτη μας συλλογική έκδοση από τις εκδόσεις Ανέκδοτον, η οποία υπάρχει εκεί έξω στα βιβλιοπωλεία, με κεντρική διάθεση το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων των συναδέλφων στην Καλλιδρομίου 30. Κάτι που μαρτυράει την ύπαρξή μας κι ένα μοναδικό ντοκουμέντο για όποιον το έχει.

Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν με ένα

Εβίβες πάντα!

Αγάπη μόνο!

Τον κυνικό Υπερρεαλσιμό

Και ας είναι η κηδεία του αυτό.

Ο εαυτός μας την παράλληλη στιγμή, είναι αυτός, ή και κάποιος άλλος

Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε, είναι πλασματική

Η αντίληψη του καθενός είναι πραγματική

και λειτουργούμε σε παράλληλα σύμπαντα.

Όλοι νομίζουν πως κατέχουν την πραγματική αλήθεια

Ενώ αυτό που συμβαίνει είναι

Να κατασκευάζει ο καθένας τη δική του.

Και να πιστεύει σε αυτή ως μια και μοναδική 

Κι ας γνωρίζει πως έξω από το παράθυρο

απλώνεται ο κόσμος όλος

Δεύτερη σκέψη χωρίς κανέναν έλεγχο

Άνοιξα το παράθυρο, το δωμάτιο είχε βρωμήσει από τα τσιγάρα. Έπρεπε να καθαρίσει ο αέρας, άνοιξα και τις κουρτίνες κι έκλεισα το φως. Άδειασα το τασάκι, έβαλα καθαρό. Στάθηκα να ακούσω το περιβάλλον, το ηχοτοπίο έξω από το παράθυρό μου. Ορατότητα περιορισμένη στην απέναντι πολυκατοικία. Κάποια κουδουνάκια χτυπούσαν από γειτονικό μπαλκόνι, ένα κλιματιστικό έκανε τη βοή του, ο αέρας θρόιζε τα φύλλα στα κλαδιά των δέντρων, και καθαρό οξυγόνο μπήκε στο δωμάτιο.  Άρχισε να μπαίνει κρύο, Απρίλης κι ακόμα χειμώνας. Θα έρθει η άνοιξη. Σύντομα, για όλους.

Η νύχτα σήμερα είναι νεκρή, ας της κάνουμε την κηδεία να έρθει το ξημέρωμα. 

Έχει ακόμα.

Οι ερωμένες μου με αγαπούν και είναι όλες εδώ τώρα. Καμία όμως δεν μπορώ να αγγίξω. Εξαϋλώνονται

Τα φώτα του δρόμου είναι πάντα ωχρά, όπως τα γουστάρω, κι έτσι κάνουν το φως το βραδινό, όμορφο και αλλόκοσμο όπως είναι. Τα σχέδια που κάνει ο χαμηλός φωτισμός, οι σκιές και τα φαντάσματα που βγαίνουν μόνο βράδυ, και στοιχειώνουν το τοπίο, και τα στοιχειά είναι τόσο φιλικά μαζί σου, ίσως γιατί είσαι κι εσύ ένα στοιχειό και μπορεί να μην το γνωρίζεις ακόμα. Αλλά συνεχίζεις να παρατηρείς, να νιώθεις... 

Έπρεπε όμως να κλείσω το παράθυρο, να ανάψω το φως και τη σόμπα. Κι έπρεπε τα μάτια να συνέλθουν στη νέα πραγματικότητα. Και να δουν πάλι το γραφείο, τον υπολογιστή και τα σκορπισμένα βιβλία εδώ κι εκεί, και το τασάκι με το τσιγάρο που ντουμανιάζει το δωμάτιο, και το καραφάκι με τη ρακή πιο δίπλα, και τα δάχτυλά μου πάνω στο πληκτρολόγιο να γράφω αυτά.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα κατάφερα και στη νέα συνθήκη, αλλά δεν έχω ιδέα.

Τι θα πει συνθήκη, καταφέρνω…

Είναι 5 η ώρα, αλλά το ξημέρωμα αργεί

Τι ζητάει ένας σκυφτός πάνω από το γραφείο;

Πρώτη σκέψη χωρίς δεύτερο έλεγχο

Περπατώντας στα στενά, είδα δυο φίλους να προχωράνε και να συζητάνε. Ο ένας από τους δυο, έλεγε: ανέβηκα στην ταράτσα να δω τη θέα. Τι θέα; Βλέπεις τις άλλες ταράτσες.

Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα στο άστυ. Ζούμε αποκομμένοι από τη φύση και αυτό έχει άμεση σχέση με την ψυχολογία και τον τρόπο που κινούμαστε μέσα στη συνθήκη αυτή. Ο βασικός λόγος της κατάθλιψης όλων των πολιτών.

Οι άνθρωποι στη φύση, μπορεί να είναι τρελοί ή αντικοινωνικοί, αλλά δεν πάσχει κανείς τους από κατάθλιψη, καθώς ο ορίζοντας, η θάλασσα και οι βουνοκορφές, ανοίγουν το μυαλό και την ψυχή και συμβάλλουν στη διάθεση αρχικά, κι έπειτα στη σοφία του ατόμου.{βλέπε ευδαιμονία}

Ο σοφός δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει πολλά βιβλία, αρκεί να διαβάζει τη φύση, τους ανθρώπους και τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι μπορούν να υπάρχουν ηλίθιοι μορφωμένοι και αγράμματοι σοφοί.  

Η πληροφορία και η εξειδίκευση, δεν σου προσδίδουν σοφία, παρά μονάχα η ουσιαστική γνώση της ζωής και του όλου – του εαυτού σου μέσα στο σύμπαν. Αυτό προϋποθέτει σεβασμό στην ίδια την ύπαρξη και το περιβάλλον που τη φιλοξενεί. Ο άνθρωπος οφείλει να ζει και να φιλοσοφεί κοντά στη φύση και σε μικρές κοινωνίες ανθρώπων. Έτσι μονάχα έχει επαφή με το περιβάλλον και με όλα τα ζωντανά που το περιβάλλουν.

Κι όπως έλεγε ο άλλος ο Αντισθένης, ο παλιός, όχι εγώ: “Ο ευδαίμων άνθρωπος είναι αυτεξούσιος και αυτάρκης. Η αληθινή αρετή δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Ο σοφός δεν έχει ανάγκη από νόμους, αλλά στηρίζεται στην κρίση του. Οι νόμοι είναι για τους πολλούς και τους μέτριους και όχι για τους εκλεκτούς. Όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί είναι συμβατικοί και τεχνητοί και καταπιέζουν την ελευθερία. Ο άνθρωπος πρέπει να επαναξιολογεί τις κοινωνικές αξίες και θεσμούς και να απορρίπτει πολλά ως άχρηστα.”

Έτσι λοιπόν, δεν είναι δυνατό ο σοφός άνθρωπος (homo sapiens), να υπακούει σε νόμους και να γράφει χαρτάκια κι sms στην πολιτεία για να του δώσει την άδεια να πάρει λίγο καθαρό αέρα και να κάνει τη βόλτα του. Το κράτος και μεγάλη μερίδα των πολιτών, είναι παράλογοι και δρουν παράλογα. Ο σοφός είναι πλάνητας,  περιφέρεται ολόγυρα για να έχει συλλογική θέα, και δεν υπολογίζει από νόμους γιατί έχει τους δικούς του. Ξέρει να λειτουργεί σύμφωνα με τη φύση.

Σήμερα γύρναγα στα στενά καθώς χθες στην πλατεία ήρθανε μπάτσοι και σήκωσαν όσους βρίσκονταν εκεί να τους στείλουν σπίτι τους. Ήταν όλοι μακριά ο ένας από τον άλλο. Απαγορεύεται το οξυγόνο, ο ήλιος, η βόλτα, η σκέψη, τα πάντα. Επιτρέπεται μόνο να υπακούς τυφλά! Σκατά στην παγκόσμια χούντα.

Θα σας παρατήσω όλους και θα μείνω σε σπηλιά.

Αλλά ας κλείσω με λίγο ακόμα Αντισθένη κυνικό: “ Ο κυνικός δεν χρειάζεται καν προσωπικό χώρο και λειτουργεί δημόσια. Το να κρύβεται κανείς είναι ένα είδος φόβου. Οι θρησκείες είναι αποτελέσματα ανθρώπινης συνήθειας. Τη ζωή δεν πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά. Έχει αξία μόνο ως διαδρομή παρά ως το παν. Είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια ανάμεσα σε φιλικές και εχθρικές καταστάσεις. Ο θάνατος είναι ένα πέρασμα εκτός του έμβιου κόσμου και παντελώς αδιάφορος. Οι νεκροί δεν υποφέρουν και οι ζωντανοί για να μην υποφέρουν, πρέπει να καταργήσουν το φόβο του θανάτου. Για να είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος και ελεύθερος, πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πεθάνει.”

Ταξιδιώτες στο άπειρο

Είμαστε όλοι ταξιδιώτες στον χρόνο - ο οποίος είναι σχετικός. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ζωή, ως πέρασμα από την μια στιγμή στην άλλη, είναι η τέταρτη διάσταση του χώρου, όπου υπάρχουμε μέσα του. Το παρελθόν, συνεχώς και μεγαλώνει στιγμή με τη στιγμή ενώ το μέλλον, βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά και δεν το βιώνουμε ποτέ γιατί ζούμε μονάχα στο παρόν.

Τώρα, στο σύμπαν, παρελθόν, παρόν και μέλλον, συνυπάρχουν κι εμείς, ως κομμάτια αναπόσπαστα του σύμπαντος, ζούμε παράλληλα και στα 3 αυτά σημεία του χρόνου - ενός χρόνου που διαστέλλεται, συστέλλεται, υπάρχει και δεν υπάρχει - διατηρώντας, ωστόσο, τη ψευδαίσθηση του παρόντος. 

Είμαστε ταξιδιώτες του απείρου μέσα στην τέταρτη διάσταση του χωροχρονικού συνεχούς. Όσο αδιανόητο κι αν φαίνεται, αυτό ισχύει επιστημονικά, φιλοσοφικά καθώς και στη ζωή μας την ίδια  είναι αλήθεια  

Η πραγματικότητα είναι πολλές φορές, πολύ πιο εντυπωσιακή από τη φαντασία και η φαντασία είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε την πραγματικότητα.

Το κάλεσμα

Θα μπορούσε

ας πούμε

να έρθει μια όμορφη γυναίκα

και να καθίσει δίπλα μου

στο καφενείο

Ο Μίλτος και ο Τάσος

α, μην ανησυχείτε

τώρα μου έλεγαν 

πως έχουν μια δουλειά

Το μαύρο μπουφάν

(ή ένας αστικός μύθος)

Αυτή η ιστορία που θα σας διηγηθώ, συνέβη πριν πολλά χρόνια, τον καιρό της εφηβείας. Κι όσο απίστευτη κι αν σας φανεί, ήταν κάτι που πραγματικά συνέβη, δίχως να μπορέσω να δώσω μια λογική εξήγηση, ούτε τότε, ούτε πολλά χρόνια αργότερα. Είναι η λογική λοιπόν το κατάλληλο εργαλείο ή –καμιά φορά–  συμβαίνουν πράγματα που αδυνατούμε να εξηγήσουμε και που όμως, ζώντας τα, νιώθουμε πως είναι αδιαμφισβήτητα; Δεν υπήρξε απάντηση ποτέ, κι έτσι, δέχτηκα αυτό το γεγονός, ως κάτι που με επηρέασε για πάντα. Έτσι λοιπόν, θα αρχίσω να σας ιστορώ και, ίσως, να μπορέσετε να με καταλάβετε. 

Ήμουνα τότε 16 με 17 χρονών, και κάποια συμμαθήτριά μου, θα έκανε ένα πάρτυ με αφορμή τα γενέθλιά της. Ήταν καλεσμένη όλη η παρέα και σίγουρα θα περνούσαμε ωραία. Δεν είχα λοιπόν λόγο να αρνηθώ την πρόσκληση. Και κάτι τέτοιες συγκεντρώσεις, είναι πάντα ευκαιρία να φλερτάρουμε, να πιούμε και να έρθουμε πιο κοντά. Και ίσως να συμβεί το πολυπόθητο αγαθό, να γνωρίσουμε κάποια κοπέλα και να τα φτιάξουμε – όπως λέγαμε τότε. Έτσι λοιπόν, φόρεσα τα καλά μου ρούχα, ένα ελαφρύ μπουφάν – γιατί είχε ψύχρα – πήρα την καλή μου διάθεση και πήγα στο πάρτυ. Εκεί η κατάσταση ήταν όπως έπρεπε να ήταν. Εύθυμοι άνθρωποι, αλκοόλ, μουσική, κουβέντα, φλερτ, χορός. Χαιρέτησα τους φίλους και βρήκα τη θέση μου ανάμεσά τους. Άρχισα λοιπόν να παίζω το ρόλο μου.

Τότε ήταν που την αντίκρισα πρώτη φορά. Μια πολύ όμορφη κοπέλα, κάπως περίεργα χλωμή -  που καθόταν σε μια γωνιά και δεν μίλαγε με άλλους. Την πλησίασα και αρχίσαμε να συζητάμε. Μου κέρδισε το ενδιαφέρον κι έμεινα μαζί της όσο διήρκεσε το πάρτυ. Με είχε ενθουσιάσει και ένιωθα πως ήταν αμοιβαίο. Είχε μαύρα μακριά μαλλιά και μια κάτασπρη επιδερμίδα, κάπως μυστήρια αλλά πανέμορφη συνάμα. Με είχε συνεπάρει και εξάντλησα όλη τη γοητεία μου για να την κερδίσω. Μάλλον τα είχα καταφέρει κι έτσι, όταν πέρασε η ώρα κι έπρεπε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, μου ζήτησε να τη συνοδεύσω. Δέχτηκα δίχως άλλο, χαιρετίσαμε και φύγαμε.

Προχωρούσαμε μαζί στο δρόμο και συζητάγαμε ενώ πιανόμασταν χέρι χέρι. Είχε ψύχρα κι άρχισε να κρυώνει. Τότε ήταν που της πρόσφερα το μπουφάν μου και την έπιασα από τη μέση. Ήμουν απίστευτα γοητευμένος και απολάμβανα την κάθε στιγμή. Αλλά, νεαροί καθώς ήμασταν και οι δυο σε μια παλαιότερη εποχή, δεν έπρεπε να δώσουμε δικαίωμα, να μας δουν μαζί. Φτάνοντας κοντά στο σπίτι της, μου ζήτησε να κρατήσει το μπουφάν και να περάσω να το πάρω την επόμενη μέρα. Μου έδειξε την πόρτα που έμενε και μου είπε να μην πλησιάσω άλλο. Ήταν στο απέναντι στενό. Της υποσχέθηκα πως θα περάσω την επόμενη μέρα να ζητήσω το μπουφάν μου και με την ευκαιρία, να την ξαναδώ. Δώσαμε ένα φιλί και αποχωριστήκαμε. Γύρισα στο σπίτι μου τόσο ευτυχισμένος! Επιτέλους, είχα βρει μια κοπέλα να μου ταιριάζει και θα την έβλεπα και την επόμενη μέρα. Έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα με μια αίσθηση αγαλλίασης να με πλημμυρίζει. 

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα με το ίδια συναίσθημα. Ήταν τόσο απλό λοιπόν – κι όσο σκεφτόμουν πως θα περάσω από το σπίτι της με αφορμή το μπουφάν για να την ξαναδώ, ίδρωνα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Τα είχα καταφέρει λοιπόν, είχα ερωτευτεί.

Αφού έρχεται το απόγευμα, το παίρνω απόφαση να πάω να τη βρω. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη αλλά και η επιθυμία επίσης. Πήρα το δρόμο για το σπίτι της. Φτάνοντας έξω από την πόρτα της, στάθηκα να το σκεφτώ λιγάκι. Πήρα την απόφαση και χτύπησα το κουδούνι. Ανοίγει η μάνα της, τη χαιρετάω και ζητάω την Αναστασία. Η μάνα της με κοιτάει αμήχανα και παγερά. Της λέω για το μπουφάν και ό,τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Μου λέει πως είμαι παράλογος και πως αυτό δεν συνέβη ποτέ. Εγώ επιμένω. Τότε ήταν που μου είπε πως η Αναστασία είχε πεθάνει εδώ και πέντε χρόνια και να σταματήσω αυτή την ενοχλητική φάρσα. Πάγωσα. Δεν την πίστεψα και ζητούσα εξηγήσεις. Τότε ήταν που μου είπε το εξής: "αν δεν με πιστεύεις, πήγαινε στο τρίτο νεκροταφείο στον τάδε διάδρομο και θα δεις τον τάφο της", κλείνοντάς μου την πόρτα κατάμουτρα.

Δεν πίστεψα τίποτα, απλά δεν θα ήθελε να έχει σχέσεις η κόρη της και φαντάστηκε όλη αυτή την ιστορία. Αλλά μέσα μου υπέφερα και δεν μπορούσα να ησυχάσω. Θα μπορούσε να με έχει διώξει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αυτό όμως, ήταν μακάβριο.  Πήρα τους δρόμους και περπατούσα άσκοπα. Είχε συννεφιά χωρίς να βρέχει. Αποφάσισα να πάω στο νεκροταφείο να κοιτάξω, δεν ξέρω γιατί, δεν είχα καμιά ελπίδα. Η κοπέλα που είχα ερωτευτεί δεν ήθελε να με ξαναδεί ή έστω οι γονείς της δεν την άφηναν. Συνέχισα να περπατώ ώσπου βρέθηκα στο νεκροταφείο και ακολούθησα τις οδηγίες για τον τάφο που μου είχε πει η μάνα της. Βρήκα τον τάφο και με έκπληξη βλέπω το όνομά της πάνω στην ταφόπλακα. Και η ημερομηνία θανάτου της, ήταν όντως πεθαμένη εδώ και 5 χρόνια. Και πάνω στον τάφο της, αυτό που αντίκρισα, μου έκοψε τα πόδια, μου στέρεψε την ανάσα, με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος. Ήταν απλωμένο εκεί το δικό μου μπουφάν, αυτό που της είχα δώσει το προηγούμενο βράδυ. 

Ο χορός των μουσών

Βράδυ

υπό το φως της σελήνης

και των αστεριών

κάτω από εκστατικούς

Διονυσιακούς ρυθμούς

Μούσες έπιασαν τα χέρια

και ως αερικά χορεύανε

γύρω από τις μελωδίες του Πάνα

και νύμφες ξεπετάγονταν από παντού

να σε μαγέψουν

να σου κλέψουν νου και ψυχή

που δίχως αντίσταση καμία

αφέθηκες να λεηλατηθείς

για μια στιγμή έκστασης

και απόλυτης

της Ψυχής και του Σώματος

                                        Ηδονής

                                      11/8/19

                                      Γαύδος

Ο χορός των Μουσών

λάδια σε καμβά

σπουδή στο έργο του Ν. Γύζη

Οι φυγάδες

Αυτό που συνέβη με την επιστροφή μου, κι ακόμα δεν έχω μιλήσει με κανέναν, δεν έχω ιδέα τι, αλλά αυτό που συνέβη, ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Σε μια άλλη διάσταση ίσως, αλλά ήταν.

Και όλα ξεκίνησαν από το φευγιό μου. Είπα να παίξω ένα παιχνίδι, να αστειευτώ, να παραπληροφορήσω ή να τρολάρω καλύτερα. Κι έτσι έκατσα κι έφτιαξα ένα σενάριο που μου βγήκε τελείως αυθόρμητα ως αληθινό. Το γεγονός όμως που το πίστεψαν όλοι, με ξεπερνάει και με κάνει να αναρωτιέμαι. Το έκανα βέβαια έτσι ώστε να είναι πιστευτό και αυτό βοήθησε πως βασίστηκα σε αληθινά γεγονότα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να καταλάβεις, αφού αυτό αφορά κι εσένα.

Δεν έκρυψα ποτέ τον έρωτά μου για σένα, ναι, αυτόν τον “πλατωνικό” έρωτα. Τον ενθουσιασμό και όλο το συναίσθημα και το κοινώνησα σε όλους τους φίλους και γνωστούς: δείτε με πόσο ευτυχισμένος είμαι, μάθετε όλοι για τον έρωτά μου! Γίνεται μέτοχοι, ζήστε το μέσα από μένα, πιστέψτε το. Σαν παιχνίδι στην αρχή, αλλά κι έπειτα. Κι έτσι το έδαφος ήταν ήδη προετοιμασμένο.  Ήταν μια όμορφη κατάσταση που με βοήθησε μέσα μου και που την έκανα φανερή σε όλους. Μα για να δούνε την ευτυχία μου φυσικά, και να τους δείξω πως η δυστυχία είναι κάτι που το φέρουμε μέσα μας και πρέπει να αποβληθεί. Και ίσως έναν τρόπο για την κατάσταση της ευδαιμονίας. Όλα είχαν γίνει έτσι όπως έπρεπε, χωρίς κανένα σχέδιο ή άλλο τρόπο. Έτσι διατήρησα μια ιδανική – ουτοπική εικόνα. Είπα λοιπόν να παίξω με αυτή.

Πηγαίνοντας λοιπόν Κρήτη, όπου θα με φιλοξενούσε μια φίλη που είναι στην ομάδα του κυνικού υπερρεαλισμού, σκέφτηκα να πειράξω τα άλλα μέλη της ομάδας, όντας χωρίς τηλέφωνο και πρόσβαση στο ίντερνετ, και να παίξω τον αγνοούμενο. Γνωρίζοντας από το παρελθόν μου οι φίλοι τις “εμπειρίες ενός πνιγμένου” (βιβλίου μου το 2011, βασισμένο την τελευταία επιστολή του Κ. Καρυωτάκη που έλεγε στο υστερόγραφο πως, όποιος γνωρίζει κολύμπι, να μην επιχειρήσει να αυτοκτονήσει στη θάλασσα) - ήταν εύκολο να πιστέψουν ένα τέτοιο σενάριο. Γράφω συχνά ως νεκρός στα διηγήματά μου. φοβήθηκαν λοιπόν μήπως και έκανα πράξη αυτή τη φαντασίωση του αυτόχειρα.

Έτσι λοιπόν, είπα στη φίλη μου τη Βίκυ (που με περίμενε στην Κρήτη), να παίξει το παιχνίδι μου και να με βοηθήσει. Της είπα να γράψει στην ομάδα του κυν. υπ. πως, ενώ με περίμενε δεν έφτασα ποτέ! Κι αυτό από μόνο του, ήταν αρκετό.

Έτσι, βάλαμε άπαντες σε ανησυχία και όλοι οι φίλοι και γνωστοί, έπαιρναν τηλέφωνο να δούνε αν ζω, αλλά το τηλέφωνο ήταν κλειστό. Κινητοποιήθηκαν για να με βρουν, αλλά κανένα σημάδι δεν είχαν. Υπήρξα για λίγο νεκρός παίζοντας το παιχνίδι μου. Κι αφού αυτό κράτησε κάποιες ώρες και είδα πως τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά, είπα να δώσω μια λύση, αλλά όχι έτσι ανώδυνα. Σκαρφίστηκα λοιπόν το εξής: “Να πείτε σε όλους πως έκλεψα τη Δεσποινίδα Δρένια και πως πήγαμε να παντρευτούμε σε κάποιο ξωκλήσι κάτω από τον Ψηλορείτη και πως τώρα είμαστε κυνηγημένοι και φυγάδες και μας ψάχνουν να μας βρουν, αλλά δεν μπορούν γιατί μας φυγαδεύουν στα βουνά τσι Κρήτης! ”.

Και ναι, το πίστεψαν όλοι, και άλλοι μας έδιναν συγχαρητήρια και να ζήσουμε, ενώ άλλοι βάζανε μπροστά αναστολές και μικροαστισμούς, πως δεν είναι αυτό σωστό κλπ. Πολύ γέλιο! Αλλά μόνο εγώ με τη Βίκυ γελάγαμε που ξέραμε την αλήθεια. Οι άλλοι είχανε πιστέψει πως όντως, έτσι συνέβη.  Ναι δεσποινίδα Δρένια, τώρα πια είσαστε κυρία Δρένια ενός τρελού ποιητή και φυγάδες οι δυο μας για να ζήσουμε τον έρωτά μας στην Κρήτη!

Πώς έγινε όλο αυτό, ούτε που κατάλαβα. Λίγη πλάκα θέλαμε να κάνουμε, και να τώρα. Άντε να εξηγήσω σε όλους πως όλο αυτό ήταν μια πλάκα, ένα καλόγουστο ή κακόγουστο αστείο, που όλοι όμως πίστεψαν! Τελικά, λες να ήταν αλήθεια;  Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, σίγουρα. Πώς είναι δυνατό αλλιώς, ένα τέτοιο ψέμα, να γίνει τόσο πιστευτό απ’ όλους όσους με γνωρίζουν;

Το λοιπόν, αν σε ρωτήσουν ποτέ, πες ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Και προς θεού ή άλλου δαίμονα, μην πεις ποτέ την αλήθεια. Δεν θα την πιστέψει κανείς.

Ο θάνατος της Τερέζας

                                       Στην Ελισάβετ  

Όμορφη και γοητευτική

με την κοντή της φούστα

και τα καλλίγραμμα πόδια της

και τα μαλλιά της να πέφτουν στα στήθη

στο λαιμό

που με χάρη τα πηγαίνει

μια από κει και μια από δω

καθώς κάθεται στο καφενείο

με την παρέα της

και συζητάει

και γελάει

ώσπου μια φτερωτή Τερέζα

με τα τριχωτά της πόδια και τις κεραίες της

κάνει την εμφάνισή της

και πετάγεται όρθια

και βγάζει μια στριγκλιά

και τα στήθη της αναπηδούν

και τα πόδια της φαντάζουν θαυμάσια

μα περισσότερο

ο τρόμος που την καταβάλει

της προσδίδει μια επιπλέον γοητεία  

κι όποιος την Τερέζα λιώσει στο πάτωμα

και σκορπίσει τα καφετιά ζουμιά της

στα πλακάκια του πεζοδρομίου
με τα φτερά και τις κεραίες διαμελισμένα

και σώσει την όμορφη δεσποινίδα

από το σιχαμερό αυτό πλάσμα

θα γίνει ο πρίγκιπάς της

θα τον ερωτευτεί

και στην αγκαλιά του θα πηδήξει

να γίνει η ερωμένη του

art by Fabian Perez 

Κυνικός Υπερρεαλισμός 1η συλλογική έκδοση

ΚΥΝΙΚόΣ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜόΣ

1η Συλλογική Έκδοση

3019

Εβίβες σε απανταχού ρεμάλια και φίλους του

Κυνικού Υπερρεαλισμού!

Υπογράφουν οι συνένοχοι:

Βίκυ Βανίδη

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος

Γιώργος Μικάλεφ

Νίκος Ζαννής

Ίρις

Νίκος Νικολάου

Δήμητρα Σαμοΐλη

Αθανασία Δρακοπούλου

Στέλιος Πασαλούκος

Λήδα Παπαγεωργίου

Δρ. Βλαδίμηρος

Θανάσης Πάνου

Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Και ο Π. Ένιγουέι

Αρχικά, το μανιφέστο του κυνικού υπέρ - σουρεαλισμού^2, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

κι έπειτα όλα τα άλλα θα έρθουν να σας βρουν. Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα.

Καθίστε αναπαυτικά στις θέσεις σας και τρέξτε να βρείτε νερό. Η φωτιά σας έχει ήδη κατακλείσει! 

Το νου σας! 

Δρένια

Από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα

η ποίηση, η μουσική και το ταγκό που

σε κάλεσα να χορέψουμε

και που δέχτηκες με χαρά

και που ένοιωσα την αύρα σου

την ενέργειά σου

τα χέρια σου

την πανέμορφη μορφή σου

εσύ! Η χαρά της ζωής

η ομορφιά η ίδια

και το ταγκό που δεν ήξερα να χορεύω

και πρώτη φορά χόρεψα μαζί σου

και ήταν σαν να γνώριζα πάντα

τα βήματα τη στάση των σωμάτων

και τα πάντα γύρω να μην υπάρχουν

μονάχα το φεγγάρι – εσύ κι εγώ

και που σταμάτησα να σε κοιτάξω στα μάτια

και που θαμπώθηκα

κι ένα σκίρτημα στην καρδιά 

με έκανε να θέλω να σε φιλήσω

δεν τόλμησα – δεν ξέρω γιατί

και στάθηκα εκεί ακίνητος

και που με τράβηξες από την αμηχανία

συνεχίζοντας τα βήματα του χορού

αυτού που τώρα μάθαινα από σένα  

και που αδέξια σου πάτησα τα πόδια

και με συγχώρεσες πριν προλάβω να σου το ζητήσω

κι άλλο στον κόσμο δεν ήθελα

να μην τελειώσει αυτή η στιγμή

και υποκλίθηκα μπροστά σου

να σου φιλήσω το χέρι

κι έκανες μια στροφή

και είπα πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ

κι επανέλαβες το ίδιο

και το σύμπαν φάνηκε

τόσο μικρό μπροστά μας

και η πιο όμορφη στιγμή

είχε κιόλας δημιουργηθεί

Τι χαρά! Τι έρωτας! 

Τι ευδαιμονία! 

Τι ζωή!

Η χαρά της ζωής

Έλα και κάθισε μαζί μου

μικρή θεά

Νύμφη που

ο ανεπιτήδευτα επιτηδευμένος ερωτισμός σου

ξεσηκώνει το είναι μου

Που το κάθε κύτταρό σου

έλκει το δικό μου

Όμορφη κόρη που

όσο κι αν προσπαθώ

είναι αδύνατο να σε αγνοήσω

να μη ποθώ να ταξιδέψω στο σώμα σου

χαρά της ζωής

Υπό τη σκιά του Καρυωτάκη - αυθόρμητη μελοποίηση της Υστεροφημίας

πρώτη έμπνευση και μελοποίηση και ηχογράφηση επιτόπου στο λάπτοπ χωρίς μικρόφωνα ή άλλα μέσα, μόνο με μια κιθάρα.
Δεν είμαι κιθαρίστας, ούτε καν μουσικός, ξέρω μόνο λίγο κιθάρα, και δεν μελοποιώ κομμάτια, δεν είναι αυτή η δουλειά μου.

Αυτό μου βγήκε έτσι, από μόνο του.

Είναι η Υστεροφημία του Κώστα Καρυωτάκη, όχι όπως το είχε εκδώσει με τις διορθώσεις, αλλά σε πρωτόλεια μορφή, όπως το είχε γράψει στις 28/4/1922 - και τώρα συνειδητοποίησα πως είναι μόνο λίγες ώρες μετά... 28/4/2019!
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι που ο Καρυωτάκης υπάρχει πάντα μέσα μου - και δίπλα μου - και από πάνω μου ως σκιά.

Υστεροφημία

Το θάνατό μας χρειάζεται, η άμετρη γύρω φύση
τονέ ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών
αν έρθει πάλι η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει
κι ύστερα μήτε σκιές δεν είμαστε σκιών

Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ήλιου
τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική
κι ύστερα πια δεν είμαστε, στα βράδια του Απριλίου
μήτε η χρυσή που χάνεται, σκόνη του δρόμο εκεί

Αν τη ζωή περνούσαμε την ίδια έχοντας άτι
ή αρρωστημένα γέρναμε παιδιά του ρεμβασμού
φεύγουμε δίχως από δω να ΄χουμε πάρει κάτι
ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού

Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
οι ονειροπόλοι στίχοι μας να μείνουνε καθώς,
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη
κι όταν φέρουν το μήνυμα, δεν είναι πια καιρός

28/4/1922
Κώστας Καρυωτάκης

τη μελοποίηση αυτή μπορείτε να την ακούσετε στον παρακάτω σύνδεσμο 

με ηλεκτρική κιθάρα

https://soundcloud.com/christoszachos-1/ysterofimia-take-5-electric-guitar


Καθώς κι εδώ όπως το εμπνεύστηκα και ηχογράφησα για πρώτη φορά,
με ακουστική κιθάρα
https://soundcloud.com/christoszachos-1/idoxvceh6odl

Πρόκειται για πρόχειρη ηχογράφηση, οπότε να μη δείξετε επιείκεια καμιά!

Επαγγελματική αποκατάσταση

Από παιδιά μας γαλούχησαν

πως η τέχνη δεν είναι δουλειά

κι εμείς το μάθαμε καλά

Έτσι κάναμε τις επιλογές μας

Δυο σελήνες

Έχουμε βρεθεί με έναν φίλο, σε μια πλατεία, όπου μετά από τη ρακοποσία μας, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε με μπύρα. Και συνεχίζουμε με μπύρα και μιλάμε και είχε σελήνη, μεγάλη, και τη βλέπαμε και μας έβλεπε κι αυτή. Και ίσως, για να μας κοροϊδέψει, φεύγει από κει που είναι και δημιουργείται μια νέα, εντελώς όμοια, στο πλάι της. Και τη βλέπω μόνο εγώ, και το λέω στο φίλο, αλλά αυτός με διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχουν δυο, αλλά μία. Μα εγώ βλέπω δύο και του τις δείχνω, και φαίνεται να με καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να τις δει. Τις δυο σελήνες.

Κι έτσι κάθομαι και του περιγράφω τι βλέπω, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι μονά. Τίποτε άλλο δεν είναι διπλό πέρα από τη σελήνη που έτσι τη βλέπω μόνο εγώ. Και δεν μπορεί να τη δει ο φίλος. Και το γεγονός αυτό, δεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς, αλλά συμβαίνει. Κι αφού το βλέπω, είναι η δική μου αλήθεια. Και αρχίζω να του περιγράφω πως η μια σελήνη ξεκόλλησε από την άλλη και πως γίναν δύο και πόσο μαγικό είναι αυτό – κι αυτός δεν κάνει τίποτε άλλο από το να με παροτρύνει να το γράψω και να το κάνω ποίημα. Μα δεν μπορώ, κι εξαντλημένος καθώς είμαι, πέφτω σε έναν ύπνο δίχως όνειρα, γνωρίζοντας ωστόσο πως, ό,τι είδα, ήταν αληθινό.

Ασημαντότητες 2η έκδοση

Ασημαντότητες, 2η ανανεωμένη έκδοση 

Πίνακας εξωφύλλου: Γιώργος Μικάλεφ

το βιβλίο μπορείτε να το παραγγείλετε από μένα

και να το βρείτε επίσης στα εξής σημεία 

ΑΘΗΝΑ
Εκδόσεις των Συναδέλφων (Καλλιδρομίου 30)
Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3)
Πρωτοπορεία (Γραβιάς 3)
Bibliotheque (Θεμιστοκλέους 76)
Πιτσιλός (Σοφοκλέους 4)

Ναυτίλος (Χ. Τρικούπη 28)

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ
Ακυβέρνητες Πολιτείες (Αλ. Σβώλου 28)
Βιβλιο-Καφέ ΠΟΕΤΑ (Αριστοτέλους 34)

ΡΕΘΥΜΝΟ 

βιβλιοπωλείο Πλαίσιο (Γερακάρη 104)

& σε διάφορα Αυτοδιαχειριζόμενα Στέκια