Απειλή

Τον τελευταίο καιρό ένα βουητό έχει κυριέψει τα αυτιά μου.
Νόμιζα πως ήταν για λίγο, πως θα έφευγε
Αυτό όμως, επίμονο σαν τρέλα, δεν έλεγε να με αφήσει.
Όλο δυνάμωνε. Δυνάμωνε. Δυνάμωνε.
Ώσπου μια μέρα που σηκώθηκα το πρωί,
δεν άκουγα τίποτε άλλο πέρα απ’ αυτό.
Είχε κυριέψει κάθε ήχο.
Είχε κυριέψει το κεφάλι, το νου,
και όλο δυνάμωνε,
αργά,
πολύ αργά
μα σταθερά.

Δεν ήξερα τι να κάνω.
Τα είχα παντελώς χαμένα.
Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που σταδιακά έχανα τόσο καιρό.
Η ακοή ή τα λογικά μου;

Δεν έχει και τόση σημασία θαρρώ.
Το ξέρω πως θα γίνει.
Το περιμένω.
Θα φτάσει σε τρομερά επίπεδα και θα συνεχίσει,
θα συνεχίσει έως ότου το κεφάλι μου εκραγεί
και τα μυαλά μου σκορπήσουν παντού
σαν λάβα ηφαιστείου.

Γι’ αυτό προσέχτε,
προσέχτε καλά.
Μείνετε όσο πιο μακριά μπορείτε.
Κι αν κάνω πως σε πλησιάζω (πράγμα απίθανο)
Τρέξε, τρέξε να σωθείς
Και μη κοιτάξεις πίσω.
Ποτέ.
Για κανένα λόγο.