Αιχμάλωτος στο άπειρο
Ω! θλίψη απέραντη και μέγα πνεύμα της οργής
πώς το νου και την ψυχή μου καθορίζετε
πώς έρμαιο δούλο σας και αλλοτινό με κάνετε
και την ζωή μου κυβερνάτε καταγής
Τη λύτρωση απ’ το πνεύμα σας δεν θα μπορώ να έχω
κι όμοια όπως βγαίνει η νύχτα να συναντήσει την αυγή
όλο και πιο βαθιά στα δίχτυα σας αιχμάλωτο θα μ’ έχει
ανήμπορο ν’ αντισταθώ στην αστρική σας την ορμή
Ω! θλίψη απέραντη και μέγα πνεύμα της οργής
για μια στιγμή αφήστε με τη λύτρωση να έχω
κι έπειτα πάλι πάρτε με, νου, σώμα και ψυχή
και τη χαρά, αν είν’ η θέλησις, ποτέ ας μη την έχω.
~~~*~~~
Νύχτα!
Και πως ν’ αλλάξουμε τώρα που είμαστε
μαύρα πουλιά της νύχτας;
Μονάχα όταν έρχεται, έτσι ήρεμα γλυκά
κι όπως απλώνει, σαν δάχτυλα, το μελανό της φως
κι όλη την πλάση γύρω μας, τόσο απαλά σκεπάσει,
Εμείς,
ανήμποροι να αντισταθούμε,
από τις γλυκές της μελωδίες γαντζωνόμαστε
από το βελούδινο το μαύρο που την ψυχή μας γαληνεύει
και τις σειρήνες της ακολουθούμε τυφλά
δίχως να ξέρουμε που μας παν, και δίχως να ρωτάμε
Και το τσιγάρο στρίβουμε, χρυσός καπνός μας πάει
κι όπως η μέθη απ’ το ποτό, τα όνειρα μας πιάνει
αιχμάλωτοι γυρίζουμε και την ακολουθούμε
και ειν’ το όνειρο χρυσό κι ο πόνος αλαφραίνει
και η ψυχή αναδύεται, ψηλά και φτερουγίζει
ανάλαφρη σαν πούπουλο, καθόλου δεν βαραίνει
το σώμα μας που κείτεται και σέρνεται στο δρόμο.
Οι συνετοί κι οι άνθρωποι τον δρόμο τους τραβούνε
κι όταν απ’ τη γαλήνη της, η νύχτα μας μεθάει
αυτοί δεν βλέπουν, κρύβονται κοιμούνται και φοβούνται
και τα χρυσά τα δώρα της μόνο για μας κρατάει
Τις όμορφες τις μούσες της και τις νεράιδες της
το πρώτο φως σαν έρχεται, τις χάνουμε, όλο φεύγουν.
Ω, την αυγή ας ήτανε να μην την ξαναδούμε
αυτή που παίρνει μακριά τις μούσες, το βελούδο
κι όπως το φως της έρχεται, κι απάνω μας βαραίνει
καθώς η ψυχή σωριάζεται ξανά πάνω στο σώμα
εμείς τότε πεθαίνουμε, και για να αναστηθούμε
τη νύχτα θα προσμένουμε
Ξανά να δύσει ο ήλιος
Από τη "Νόσο της Ποίησης" 2009.
8 σχόλια:
ωραία και τα δύο... αφήνουν μία αίσθηση...
μαζί στη σκέψη μου τους στίχους τούτους πέρνω...
παρέα για βράδια αξημέρωτα...
να είσαι καλά βρε Χρήστο μου!
Παρασκευή
και
Λύχνος καιόμενος
Να είστε καλά για τα όμορφα λόγια!
Καλή συνέχεια!
Ένας καλλιτέχνης είναι βέβαια μια πολύπλευρη φύση και τα έργα του αντανακλούν τις εκφάνσεις της προσωπικότητάς του με κάθε είδους δημιουργικό τρόπο.Απο τον ρεαλισμό ως το σουρεάλ στη ζωγραφική κι απο τη μυθοπλασία ως την αλληγορική "μικρο κυτταρική" καταγραφή ενός βιώματος.. Είθισται πάντα να τον αναγνωρίζουμε απο τις ανακλαστικές του τεχνοτροπίες! Όχι πάντα.. Τουλάχιστον όχι εσένα που -τουλάχιστον εμένα- με εκπλήσσεις με την πολυδιάστατη εικονοπλαστική σου ικανότητα που σκαλίζει τον αμφιβληστροειδή και καταλήγει να χύνεται στο νου μου σαν ένας κουβάς μπογιάς...Τα σέβη μου!!!
Μαρία, πραγματικά δεν ξέρω τι να απαντήσω σε ένα τέτοιο σχόλιο.
Ας μην πω τίποτα λοιπόν.
Μονάχα πως σε ευχαριστώ για τη σημασία που έχεις δώσει στη δουλειά μου.
Δεν ξέρω, πραγματικά.
Με τιμάς ιδιαίτερα και το εκτιμώ.
Να είσαι καλά.
Καλή συνέχεια να έχουμε.
Εβίβες Μαρία!
Χρήστο, εσύ τιμάς αυτό που κάνεις γιατί δεν είναι "τυπολατρικό" αυτό που δίνεις. Μ' αρέσει το 'απεταξάμην το στενό φράκο του καθωσπρεπισμού' σου.. Be free! be mind! Κι εβίβες!
Ο καθωσπρεπισμός.... α, ναι.
Τον είχα πετύχει μια φορά στη γωνία και...
δεν θέλεις να ξέρεις τι έγινε...
εε...
Εγώ δεν ξέρω τίποτα.
Δεν του το 'κανα εγώ αυτό...
και ποιος του το κανε;
(σφυρίζω αδιάφορα με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι. Ξέρω πως στο σπίτι παίζει και ρακί. Το ρακί με γιώτα, η ρακή με ήτα. Στα ελληνικά είναι τσικουδιά ή τσίπουρο. Υπάρχει και η κυπριακή ζιβανία. Το ίδιο είναι. περίπου. Πάλι η παρένθεση μεγαλύτερη από το σχόλιο; ε, τι να κάνω;)
Αυτό τελικά που ερεθίζει πάντα την περιέργεια είναι η λεπτομέρεια που δεν ειπώθηκε..[ τι έγινε άραγε στη γωνία; Ο δήθεν καθωσπρεπισμός σηκώνει ως αντίδραση απο το πιο θανατηφόρο βλέμμα έως και..μπουκέτο - όχι λουλουδιών ] οπότε σαν πιστός στην τέχνη ακόμα και με τις πράξεις σου μας βάζεις στο τρυπάκι να σκεφτούμε σε βάθος...Δεν κακό, τα μικρά πράματα στη ζωή είναι που έχουν σημασία. Και οι ρακές βεβαίως.-Ρακές προς αποφυγήν γραμματικής παραφοράς. -ι; η η;-
Μάλλον τα μικρά πράματα καμιά φορά σε μπερδεύουν κιόλας!! Ίσως και να αλλάζουν ένα αβάσταχτο νόημα.Ουφ, πάλι θα σκεφτούμε σήμερα..
Δημοσίευση σχολίου