πίνακας του Γιώργου Ξένου
Τέλεια
Κοιτάω
Κοιτάω επίμονα τον τοίχο
Μια εικόνα
Έναν άνθρωπο
Τον ορίζοντα
Κοιτάω χωρίς να βλέπω
Δε βλέπω τίποτα
Στην καλύτερη ταξιδεύω
Στη χειρότερη, Κενό
Ένα απέραντο Κενό
Κάποιος μου μιλάει
Μου μιλάει ξανά
Δεν ακούω
Ούτε βλέπω
Με σκουντά
-Εεεε!! Ξύπνα ρε! Δεν ακούς;
-Όχι
-Πού είσαι;
-Δεν ξέρω
-Τι σκεφτόσουν;
-Τίποτα
-Όλα καλά;
-Τέλεια
Απολογισμός
Τα δευτερόλεπτα περνάνε αργά, πολύ αργά
Τα λεπτά, κι αυτά αργά περνάνε
Οι ώρες, όχι και τόσο
Οι μέρες, μέχρι να ξημερώσουν, έχουν δώσει τη σκυτάλη τους στη νύχτα
Οι εβδομάδες, οι μήνες, γρήγορα, πολύ γρήγορα
Τα χρόνια περνάνε σαν αστραπή, δεν τα προλαβαίνεις
Πώς γίνεται αυτό;
Ο χρόνος είναι αντιστρόφως ανάλογος ως προς τη διάρκειά του
Ίσως έτσι να εξηγείται το γεγονός πως
μέχρι να φτιάξω έναν καφέ
είχα κιόλας γεράσει
13 σχόλια:
Ο χρόνος..
Πάλι ο χρόνος! Αδυσώπητα κυνικός με τη σχετικότητα..
Ύπουλος, χλευαστικός...καυστικός με έναν απαράδεκτα, παραδεκτό τρόπο, απ' το κάθε τι που αναπνέει και μετράει με τον άδικο η δίκιο μέτρο του τη διάρκεια της αναπνοής...
Μισώ το αγαπημένο μου ρολόι...Έφτιαξα πολλούς καφέδες..πολλούς ως το σήμερα!
-Και τι καλά Χρήστο που βρήκες εξήγηση!!!
Ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη επινόηση για να ορίσει το πέρασμα της ζωής με μαθηματικό τρόπο. Κάναμε όμως ένα τεράστιο λάθος καθώς τον ορίσαμε ως μια σταθερά. Βέβαια, ο Αϊνστάιν απέδειξε πως ο χρόνος είναι σχετικός. Αυτή η σχετικότητα, για τον καθένα μας, είναι διαφορετική.
Πώς λοιπόν να εξηγήσεις το γεγονός πως, περιμένοντας ένα λεπτό, σου φάνηκε αιώνας
και κοιτώντας πίσω, βλέπεις τα χρόνια που πέρασαν σαν αστραπή
και τον εαυτό σου να έχει γεράσει;
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει λογική εξήγηση, ως παρατηρητής της ζωής, συμπέρανα αυτό.
Μεγάλη σκοτούρα.
Σε αφήνω στις δικιές σου αναζητήσεις Μαρία.
Καλή σου μέρα.
Τρέξε γρήγορα προς το τέρμα. Όσο πιό γρήγορα τρέξεις τόσο πιό πολλά θα ζήσεις. Ο χρόνος ίδιος γιά όλους. Τα χιλιόμετρα διαφέρουν.
Ε;;;
Μα φίλε protostati, δε βιάζομαι για τίποτα.
Χωρίς βιασύνη έχω γεράσει, λες να μην έχω ζήσει;
Ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά
το νόημα όμως των στίχων, άλλο.
Χαίρομαι όμως που πέρασες κι από δω.
Την καλησπέρα μου.
Επίσης, η πολύ ανάλυση μπορεί κάλλιστα να καταστρέψει τους στίχους.
Ας μείνουμε στους στίχους λοιπόν και ας πούμε - ή να μην πούμε - το συναίσθημα που μας δημιούργησαν.
Αν μελετήσουμε πολύ το δέντρο, χάνουμε το δάσος.
Το δάσος είναι η μαγεία. Ας μην ξεφεύγουμε...
Ώ Αντίσθενες!
Να είσαι ευτυχισμένος όταν καθένας βρίσκει κάτι από τον εαυτό του μέσα στα ποιήματά σου, μιά δική του ερμηνεία. Σε τιμά αυτό ως ποιητή, σπάνιο χάρισμα.
Θυμίσου την "άνω τελεία" του Σεφέρη κι άσε τον καθένα να νιώθει και να συμπεραίνει αυτό που τον ταυτίζει με τα ποιήματά σου.
"Ο χρόνος είναι αντιστρόφως ανάλογος με τη διάρκειά του"
Εδώ κρύβεται το δάσος άσε με όμως να βλέπω μέσα φυτεμένα τα "δικά" μου δέντρα, τον εαυτό μου. Πόσο σοφός μπορείς να γίνεις μέχρι να πιείς τον καφέ σου!
Χαίρε!
Μητροκλής ο Μαρωνείας.
είχε δύναμη αυτός ο 'απολογισμός'... την καλησπέρα μου φίλε...
Να είσαι καλά φίλε Νήμερτη.
Καλησπέρα κι από μένα.
Bλέπω πως και οι άλλοι ...ψηφίζουν απολογισμό.
Πάρα πολύ καλό.
Ωραία και τα δυο!
solomantzare, δημοσιεύοντας και τα 2 μαζί, υπονόμευσα το πρώτο - που εμένα μου αρέσει καλύτερα.
Οπότε, τι να πω; Γεια μας και πάλι!
paraskevi
Να είσαι καλά. Χαίρομαι που πέρασες και έδωσες σημασία και στα δύο...
Την καλησπέρα μου
Δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά στους απολογισμούς... νιώθω πως ποτέ δεν με ικανοποιούν τα ήδη πεπραγμένα...
Απ' ό,τι καταλαβαίνεις, ο απολογισμός αυτός δεν έχει να κάνει με τα πεπραγμένα, αλλά με την απραγία και το χάσιμο των χρόνων...
Όταν αντιληφθούμε όμως τη ματαιότητα των πάντων, νιώθουμε κάπως καλύτερα για τις επιλογές μας.
Έτσι, χωρίς καμία τύψη, συνεχίζουμε στο τίποτα αφήνοντας το θάνατο να μας πλησιάζει μέρα με τη μέρα.
Αλλά αυτά είναι πολύ απαισιόδοξα, οπότε, μην τα λαμβάνεις υπ' όψη.
Όπως και να 'χει, σου εύχομαι καλή συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου