Υπάρχουν
κάποια μικροσκοπικά μυγάκια μπεκρήδες. Είναι αυτά που αποφασίζουν να δώσουν
τέλος στη ζωή τους βουτώντας στο ποτό σου. Είναι επίμονα, δεν τα παίρνεις
χαμπάρι, και πάντα, αφού πάρουν αυτό που θέλουν, πεθαίνουν μέσα σε αυτό. Όπου
υπάρχει αλκοόλ, υπάρχουν και αυτά. Βουτιά θανάτου στο ποτήρι σου. Και όταν πας
να πιεις την επόμενη γουλιά, αν δεν τα προσέξεις, τα πίνεις κι αυτά μαζί. Όταν
τα προσέξεις όμως, βάζεις το δάχτυλό σου και τα μαζεύεις από το ποτήρι σου. Αν
και πεθαμένα, δεν φαίνονται δυσαρεστημένα.
Και να,
τώρα που γράφω για όλα αυτά, άλλο ένα αποφάσισε να πεθάνει στο ποτήρι μου.
Γαμημένοι μπεκρήδες, φύγετε από δω! Μη μου πίνετε το ποτό! Βάζω το δάχτυλο να
το αφαιρέσω και πίνω.
Τελικά αυτά
τα γαμημένα μυγάκια μπεκρήδες, μοιάζουν πολύ με τους ποιητές. Ή μήπως είναι οι
ψυχές των ποιητών που μας συντροφεύουν; Δεν ξέρω, γι’ αυτό και τα απομακρύνω –
νεκρά – από το ποτό μου. Δεν θα ήθελα να πιω τους ποιητές μου. Ή μήπως κάνω
λάθος και τελικά, αυτός είναι ο σκοπός. Να κοινωνήσω την ουσία τους με αυτόν
τον τρόπο. Χμ.. τώρα που το λέμε, ίσως αυτό πρέπει να κάνω. Την επόμενη φορά
δεν θα αφαιρέσω την ψυχή του ποιητή από το ποτήρι μου. Θα την πιώ! Τι σκατά; Τα ίδια κουμάσια
είμαστε. Εβίβες λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου