Ι
Πέρασε μια ωραία σκέψη από το μυαλό μου, ένας συνειρμός.
Ήταν πραγματικά όμορφη. Προσπάθησα να την επαναφέρω για να την καταγράψω.
Άρχισε να χαλάει κι όσο πήγαινε, χαλούσε περισσότερο. Την παράτησα και πολύ
σωστά έπραξα. Όταν γράφεις κάτι, πρέπει να είναι αυθόρμητο, άμεσο και να έχει
τη δύναμη της απλότητας και της βαθύτητας συνάμα. Αν προσπαθήσεις να το
επαναφέρεις παιδεύοντάς το, θα βγει ένα τερατούργημα. Κάποιες φορές ίσως όχι,
αλλά αυτές τις φορές, η έμπνευση, ο συνειρμός, συνεχίζουν να σε ακολουθούν. Όταν
όμως φύγουν, έφυγαν. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.
ΙΙ
Δεν είμαι σαν τους άλλους συγγραφείς, δεν μπορώ να γράψω
όποτε θέλω, δεν μπορώ να γράψω με σύστημα, δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι ποιητής
και γράφω μόνο όταν δεν πάει άλλο. Όταν η ψυχή κοντεύει να μου βγει από το
στόμα ή όταν τρελαίνομαι. Ορισμένες φορές βέβαια, καταγράφω και κάποιες ιδέες
που έχω αλλά αυτό βγαίνει συνήθως ως πεζό. Κι επειδή χειρίζομαι τη γραφή με
αυτόν τον τρόπο, υπάρχει πολύς χρόνος ανεκμετάλλευτος. Εκεί έρχεται να κολλήσει
η ζωγραφική. Δεν είμαι ζωγράφος αλλά είναι λυτρωτικό να ζωγραφίζω. Συμπληρώνει
τις περιόδους λευκής σελίδας.
ΙΙΙ
Δεν είμαι ζωγράφος. Χρησιμοποιώ τη ζωγραφική ως τρόπο
έκφρασης. Σκοπός μου δεν είναι να μάθω, αλλά χρησιμοποιώντας το σχέδιο και το
χρώμα, μαθαίνω. Αργά, με τον δικό μου τρόπο. Γι’ αυτό, μην προσπαθήσετε να
βρείτε λάθη και σωστά στα έργα μου. Είναι απλά τα έργα μου. Η ζωγραφική
συμπληρώνει το ποιητικό μου έργο και αυτός είναι ο σκοπός. Να εκφράσω τον εαυτό
μου μέσα από τα χρώματα και τις λέξεις. Με τις λέξεις το έχω καλύτερα, αλλά δεν
θα μπορούσα να περιοριστώ σε αυτές. Το χρώμα με εκφράζει κι εκφράζομαι μέσω
αυτού. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς.
ΙV
Ο Μάρτης κρατάει πάντα την υπόσχεσή του. Άστατος, μια
καλοκαίρι, μια χειμώνας. Μέχρι εχθές μας βασάνιζε ένας τρελός νοτιάς. Σκόνη,
ζέστη, και δυνατός επίμονος αέρας. Κι ένα απόγευμα, η μέρα έγινε ωχρή, κίτρινή
και θολή. Ο νοτιάς χαμήλωσε τις εντάσεις. Έπεσε λίγη βροχή. Λάσπη. Αλλά
γαλήνια. Και αμέσως μετά, βοριάς. Βοριάς και βροχή. Και ο αέρας άρχισε να
παγώνει όλο και πιο πολύ. Έτσι ώστε, όταν βγήκα από το σπίτι, ένιωσα τον
χειμώνα που δεν είχε φέρει ο Φλεβάρης. Με ένα μπουφανάκι κατάλαβα πως
χρειάζομαι κασκόλ και κάτι πιο ζεστό να φορέσω. Χειμώνας! Κι έχει πλάκα, γιατί
εχθές ήταν καλοκαίρι.
Αλλά καλά κάνει. Πρέπει να βρέξει να κάνει κρύο. Πόσα
κρύα μας έμειναν; Ένα δυό ακόμα. Μετά έρχεται ο Απρίλης και νιώθεις για τα καλά
την άνοιξη. Έπειτα ο Μάης και πάλι καλοκαίρι. Αυτή η βασανιστική εποχή που λες
και θέλει ο ήλιος να κάψει τον πλανήτη μας. Που τα πάντα αδρανούν και η φύση
κιτρινίζει. Που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πέρα από το να προσμένουμε τον
ερχομό του φθινοπώρου. Κι ας ελπίσουμε πως τον επόμενο χειμώνα, θα τον
καταλάβουμε ως χειμώνα και όχι ως άνοιξη ή καλοκαίρι. Αλλά ο Μάρτης, κράτησε
την υπόσχεσή του και πάλι. Ποτέ δεν μας προδίδει ο Μάρτης, είναι τίμιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου