Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Απρόσμενος έλεγχος υπόπτου



Επέστρεφα από την παλιά πόλη στα Περιβόλια όντας πεζός κι έχοντας πάρει μια μπύρα από το περίπτερο. Ήδη έχουμε αρκετά ενοχοποιητικά στοιχεία, να δούμε πώς θα πάει. Το παρουσιαστικό μου είναι αυτό που είναι, μούσια και μαλλιά. Μαλλιά όχι πολύ μακριά, αφού έκανα το λάθος να πάω να κουρευτώ και το μετανιώνω κάθε στιγμή και λεπτό, έως ότου μεγαλώσουν ξανά. Αλλά φαίνεται πως το μήκος δεν παίζει ιδιαίτερη σημασία καθώς, όπως και να είμαι, πάντα αλήτης μοιάζω. Μέσα μου, χαίρομαι γι’ αυτό, αλλά καταλαβαίνω πως με βλέπουν οι μπάτσοι με τα στερεότυπά τους: Ως ύποπτο. Άρα, σωστά πράττω/υπάρχω.

Ας συνεχίσουμε όμως με την ιστορία. Έχοντας πάρει την μπύρα μου από το περίπτερο και περπατώντας κατά μήκος της παραλίας για να φτάσω σπίτι μου, τη στιγμή μάλιστα που στάθηκα να στρίψω ένα τσιγάρο (από τα απλά, με καπνό), φαίνεται πως προσέλκυσα το ενδιαφέρον του περιπολικού που σταμάτησε δίπλα μου και γυρνώντας το κεφάλι, είδα 2 μπάτσους να κατευθύνονται προς το μέρος μου. Ντυμένοι με αλεξίσφαιρα, ασύρματους και όπλα, ο ένας γύρω στα 30 κι ο άλλος, ανάθεμα αν είχε κλείσει τα 20. Το χειριστήκαν σωστά, μου έκαναν ενέδρα, ο ένας από κει κι ο άλλος από δω. Βλέποντάς τους να πλησιάζουν καθώς έστριβα το τσιγάρο μου, απευθύνομαι σε αυτούς με την ευγένεια που με χαρακτηρίζει, λέγοντάς τους:

«Καλησπέρα σας κύριοι. Σε τι μπορώ να βοηθήσω;»
«Καλησπέρα» μου απαντάει ο μεγαλύτερος από τους δύο και συνεχίζει: «Έχεις ταυτότητα;»
«Βεβαίως» απαντώ και ανοίγω το σακάκι μου να του τη δείξω, χωρίς εντωμεταξύ να με έχει σημαδέψει με το όπλο του. Μάλλον τους αιφνιδίασα. Ο “μεγάλος” 30χρονος μπάτσος δίνει την ταυτότητα στον 20χρονο για να την πάει στον άλλο που δεν είδα από κοντά, να την βάλουν σε ένα μηχανάκι και να κάνουν, όπως το λεν αυτοί: “εξακρίβωση στοιχείων”. Ο ίδιος που στέκεται μαζί μου, με ρωτάει: «Από πού είσαι;» και του απαντώ: «Έχω ζήσει σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού. Έχω γεννηθεί στην Αθήνα και τα τελευταία 10 χρόνια μένω εδώ.» Προσπάθησε να κρύψει τον εντυπωσιασμό του και συνέχισε:
«Τι δουλειά κάνεις;» Εδώ φαίνεται πως τον μπλόκαρα λίγο καθώς του είπα την αλήθεια χωρίς καμία αναστολή:
«Είμαι ζωγράφος, λογοτέχνης και ποιητής. Αλήθεια, διαβάζεις καθόλου ποίηση;» Εντάξει, το ομολογώ, αυτό δεν έπρεπε να το κάνω, αλλά το έκανα. Και η προφανής απάντηση, ήρθε κι έκατσε σαν να την είχα σχεδιάσει:
«Πέρα από το σχολείο, όχι». Ωραία λοιπόν, για να στείλουμε αδιάβαστο το μπατσάκι, σκέφτηκα κι έπραξα:

«Το σχολείο καταστρέφει την ποίηση βάζοντάς την σε πλαίσια. Η ποίηση είναι ένα εργαλείο που σε απελευθερώνει από τα στεγανά και σε κάνει να μπορείς να εκφράσεις την ποταπή πραγματικότητα ή οποιοδήποτε συναίσθημα, αντίληψη και λοιπά, με όμορφο τρόπο. Είναι μια τέχνη που αναιρεί κάθε νόμο, διατηρώντας την απόλυτη ελευθερία έκφρασης και που όλο αυτό συντελεί στη δημιουργία ενός έργου, που υπερβαίνει πολλές φορές και τις δυνατότητες του ίδιου του δημιουργού. Είναι η ομορφιά της ζωής»

Εντάξει, ο μπατσάκος έμεινε μαλάκας και για να μη φανεί τελείως άσχετος και απαίδευτος, είπε «Συμφωνώ»! Το παιχνίδι ήταν δικό μου κι αφού είχε αποδέκτες, αποφάσισα να το πάω λίγο παραπέρα. Έτσι, ανακρίνω εγώ: Από πού είσαι; ερωτώ. Από δω, μου λέει. Από ποιο χωριό; Ξαναρωτώ. Από την πόλη μου λέει. Και φαίνομαι ύποπτος; Ξαναρωτώ. Όλοι, μου λέει, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Δεν μου απαντάς, του λέω, αλλά δεν πειράζει. Μπορώ να καταλάβω. (θα μπορούσα να είμαι πιο καυστικός, αλλά αποφάσισα να μην είμαι καθώς ήθελα να κοιμηθώ σπίτι μου.)

Μετά με ρωτάει, πού πάω. Εδώ πιο κάτω του λέω, στη γυναίκα μου που με περιμένει. Είναι φιλόλογος σε ένα ορεινό χωριό. (Αυτό ήθελα να το τονίσω για να τον κάνω να αισθανθεί ακόμα πιο άβολα)

Φιλόλογοι, λογοτέχνες, ζωγράφοι, προφανώς κατάλαβαν πως δεν μπορούν να καταλάβουν και μη μπορώντας να με μαζέψουν για μια μπύρα, με άφησαν ελεύθερο. Κι εγώ, πίνοντας την μπύρα μου επιδεικτικά και καπνίζοντας το “νόμιμο” τσιγάρο μου, ενώ ο 20χρονος μπατσάκος μου έδινε πίσω την ταυτότητα, απάντησα: «Καλό σας βράδυ κύριοι!» Κάτι που φυσικά δεν εννοούσα, αλλά οι περιστάσεις με έκαναν να το πω για να μην τη βγάλω στο τμήμα. Ή απλά για να κάνω εντύπωση. Το διασκέδασα και δεν το κρύβω.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά φεύγοντας από κει, ένοιωσα νικητής. Με βάλαν στο δικό τους παιχνίδι το οποίο ανέστρεψα εναντίον τους. Ίσως να μην κατάλαβαν την ειρωνεία μου, αλλά σίγουρα κατάλαβαν πως έχουν να κάνουν με κάποιον που δεν μπορούν να τα βάλουν μαζί του. Είχα κερδίσει σε όλα τα σημεία.

Τελικά, το να πουλάς πνεύμα, δεν είναι εύκολη υπόθεση κι αλίμονο, δεν το έχουν όλοι.


16 σχόλια:

Margo είπε...

Το χάρηκα! Ε, και δεν είναι εύκολο να μένεις ψύχραιμος και να φέρνεις την κουβέντα εκεί που θέλεις εσύ. Να σαι καλά βρε Χρήστο...

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Εντάξει, ήταν και η στιγμή. Υπήρξα ετοιμόλογος αλλά και τυχερός. Σε άλλες περιπτώσεις, με έχουν τραβήξει για πολύ λιγότερα. Αλλά, δεν γίνεται πάντα να έχουμε την ίδια διάθεση, ψυχραιμία, ετοιμολογία κλπ. Πάντως, πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και να έχουμε υπόψιν πως η ευγένεια, έστω κι επιτηδευμένα, μπορεί να σε βγάλει από δύσκολες καταστάσεις. Αλλά και πάλι, τα πάντα είναι σχετικά.
Καλή συνέχεια Μάργκο και να προσέχεις!

Κική Ματέρη είπε...

Πρόκειται για αληθινή ιστορία;
Εμένα με συλλαβαν στις δημοτικές εκλογές,η μάνα μου ήταν υποψήφια με το κκε και είπαν να βοηθήσω και εγώ λίγο.Κατελειξα στο τμήμα,αφου εχωντας μια διαφωνία για τα αποτελέσματα,εσκισα το χαρτί του αγγελιοφόρου.Δικαστηκα σε σαράντα μέρες φυλακή και ήμουν εξω με αναστολή

Κική Ματέρη είπε...

Στο τμήμα
Στο τμήμα,κατα το αυτόφωρο με χωσαν στο σαλόνι
Κάναν εμφάνιση όλοι οι αστυνομικοί
Με σκέπασαν με ένα αστυνομικό μπουφάν
Πηγα εχεσα
Και δεν μου είχαν κώλοχαρτο
Οδηγηθηκα χεσμενη στη εισαγγελέα
Έφαγα μπατσες απεξω

Κική Ματέρη είπε...

Με πλάκωσε στο ξύλο όλο το σόι

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Το δικό σου σόι, ή των μπάτσων;;;

Κική Ματέρη είπε...

Νιώθω μία ασφάλεια όταν σου μιλώ.
Εγώ η Κικη μετανιώνω για την πράξη μου.
Μου ρθε ένας και μου πε με λένε Μανωλη.
Εγώ του γραψα ένα ποίημα.
Μπατε μπατε όλοι
Τον κώλο του Μπατολη.
Δεν ξέρω όταν με συλλαβαν κρυωνα πολυ και ειχα γίνει μωβ.
Τώρα απλά ξέρω τις αρρώστιες που βασανίζουν μάνα και πατέρα αστυνόμου μέχρι και τους μακρινούς σχιζοφρενεις.
Η αυτοάμυνα με πλάκωσε στο ξύλο.

Κική Ματέρη είπε...

Το ποίημα
Έγραψα ένα ποίημα στα λευκά χαρτιά του κόκκινου φακέλου,που μου δώσανε από το κόμμα (δεν έχω ιδέα από κουμουνισμου απλά εξόριστους παπουδες σε γυαρο και Μακρονησου και πατέρα με μία φυλακή στην Ανγκολα).
Έγραψα σε αυτόν που με συστήθηκε σαν Μανωλης
Μπατε μπατε ολοι
Τον κώλο του Μπατολη
(Δεν ξέρω κάνα μπατόλη,εαν υπάρχει;)τέλος πάντων στην ημέρα τις δικής ήταν τα σαράντα του πατέρα μου,δικαστηκα δίχως δικηγόρο

Κική Ματέρη είπε...

Αυτά που λες

Αυτά που λες
Να κάνω την παλαβή
Δε με παίρνει για πολλά πολλά

Αυτα που λες
Να κάτσω στα αυγά μου
Έχω και δύο παιδιά

Αυτά που λες
Στο σπιτάκι μου
Μάνα είμαι

Και που λες
Σκασανε τα συστήματα των μπάτσων
στο σχολείο των παιδιών μου

Και αυτά που λες
Μία συγκέντρωση γονέων
Με σταματημένο το ρολόι

Και που λες
Τα αρχιδια μου πήγαν τσαρκα
Μιλώντας όλοι με την φωνή μου

Αυτά που λες
Αφήστε το φως να ταξιδέψει
Να φυτεψουν λέει ηλιοτρόπια.

Αυτά που λες

Κική Ματέρη είπε...

Αυτά που λες

Αυτά που λες
Να κάνω την παλαβή
Δε με παίρνει για πολλά πολλά

Αυτα που λες
Να κάτσω στα αυγά μου
Έχω και δύο παιδιά

Αυτά που λες
Στο σπιτάκι μου
Μάνα είμαι

Και που λες
Σκασανε τα συστήματα των μπάτσων
στο σχολείο των παιδιών μου

Και αυτά που λες
Μία συγκέντρωση γονέων
Με σταματημένο το ρολόι

Και που λες
Τα αρχιδια μου πήγαν τσαρκα
Μιλώντας όλοι με την φωνή μου

Αυτά που λες
Αφήστε το φως να ταξιδέψει
Να φυτεψουν λέει ηλιοτρόπια.

Αυτά που λες
Με χάλασε το ρολόϊ
Και είπα στρατιωτικός ψυχίατρος

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Δύναμη, κουράγιο κι έμπνευση. Και όλα τα άλλα τα βρίσκουμε.
να είσαι καλά Κική!

Κική Ματέρη είπε...

Να σαι καλά,θα δουλέψω λίγο πάνω στο ποίημα "το μπατσικό μπουφάν "και θα στο αφιερώσω.

Κική Ματέρη είπε...

Αχ,κουνελακι

Αχ κουνελάκι,κουνελακι
Μεσα σε ξένο βρακακι
........
Έκανα παραποίηση παιδικών ποιημάτων και τραγουδιών από παιδι
Μία ωραία πεταλούδα
Μες στα φουγαρα τριγυρνά
Λάμπει η καμινάδα
Και το αεροπλανο περνα.

Αυτό το πρώτο μου ποίημα.

Κική Ματέρη είπε...

Ο πατέρας μου μέχρι να γεννηθω,(γεννηθηκα με τον κώλο),αφου σαν ελδυκαριος παρασημοφορήθηκε,μπαρκαρε στην Ανγκολα κατα την περίοδο αναταραχών το μπουζουριασαν γιατί πέταξε τα φαγητά από τα αμπάρια σε αντικυβερνητικές (τον λαό).εκεί εφαγε ένα στραβωμα και εχωσε ένα χερακι μαϊμούς στην σούπα συγκρατούμενου .Την καημένη την μαϊμού δίχως χέρι,οπως κάποιοι από εκείνα τα κελιά.
Ο πατέρας μου με καλημέριζε σε όλες τις γλώσσες .
Μπονζουρ,μαντμαζελ
Μέχρι και στα κινέζικα.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

...κι εσύ κωλόπαιδο γεννήθηκες;
χαχαχα... δεν θα το πιστέψεις!
Κι εγώ!

Κική Ματέρη είπε...

Ισχυακο