Πλάκα έχει ο υπερρεαλισμός.
Αλλά προτιμώ τον εξπρεσιονισμό. Ιδιαίτερα τον αφηρημένο. Για τη γραφή μιλάω.
Στη ζωγραφική, προτιμώ τον ιμπρεσιονισμό, με αφαιρετικά και εξπρεσιονιστικά
στοιχεία. Ο ρεαλισμός είναι εξαιρετικά βαρετός. Στην ουσία, δεν υπάρχει. Υπάρχει
μόνο η τέχνη της ζωής.
Η ζωή είναι τέχνη. Υπέρτατη.
Μην την κάνεις βαρετή, άθλια, ρουτίνα. Θα την επωμιστείς έτσι. Κάνε την ωραία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Ας βάλουμε τα δυνατά μας
λοιπόν. Τα πάντα είναι στο χέρι μας. Και στο πόδι μας. Και όπου αλλού θες. Άσε
με τώρα καθώς πρέπει να ξαπλώσω στο ταβάνι. Δεν υπάρχουν γύψινοι μαίανδροι που
στο χορό τους με τραβάνε. Η ευτυχία δεν είναι ζήτημα ύψους. Αλλά ίσως και να
είναι. Ταπεινή τέχνη δίχως ύφος, πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου; θα πρέπει
τώρα να έρθω κοντά σου. Κατακορύφως.
(Όποιος δεν καταλαβαίνει τον
υπερρεαλισμό του Καρυωτάκη, πώς να μπορέσει να καταλάβει τον δικό μου αφηρημένο
εξπρεσιονισμό).
Η ζωή είναι ποίηση. Αν δεν είναι, θα πρέπει να γίνει. Έτσι απλά. Τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου