Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Ένας καθημερινός θάνατος


Οι ποιητές έχουν σταματήσει να πηγαίνουν σε μπαρ
Προτιμούν τα ήσυχα συνοικιακά καφενεία
όπου μπορούν να κρύβονται και να αισθάνονται ασφαλείς
Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες σκιές εκεί
όμως δεν τους ενοχλούν
Ίσως και να τους εμπνέουν
Εργαλείο απαραίτητο για τη δουλειά τους
κι ένα καραφάκι ρακή
ένα πιατάκι με μεζέ – δεν το έχουν καν αγγίξει
και μια λευκή κόλλα που τους χλευάζει
Τι βάσανο
δεν γεμίζει
πέτα τη στα σκουπίδια
απόψε θα πιούμε μόνο



5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραία τα συνοικιακά καφενεία κι οι μεζέδες, αλλά η λευκή κόλλα τους χλευάζει επειδή η λευκή κόλλα πάει με την ασφάλεια, ενώ ασφαλής και ποιητής μάλλον δεν πάει.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Γεια σου Τζερεμέ! Η λευκή κόλλα είναι πως σήμερα δεν υπάρχει έμπνευση και δεν θα γράψουμε τίποτα. Κι αφού πιούμε, ίσως βγει κάνα ποιηματάκι σαν κι αυτό - που περιγράφει αυτή την κατάσταση.
Δεν κατάλαβα πού κολλάει η ασφάλεια ή η ανασφάλεια του ποιητή με τη λευκή κόλλα... αλλά δεν είναι απαραίτητο και να καταλάβω. Εξάλλου, η τέχνη της ποίησης είναι αυτό: Να μπορείς να λες τα πάντα χωρίς να χρειαστεί να πεις τίποτα.
Εβίβες πάντα λοιπόν!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Χρήστο, τα ξαναλέμε μετά από καιρό.
Έχω την αίσθηση ότι η σελίδα ενός ποιητή γεμίζει ευκολότερα όταν αυτός βρίσκεται σε περίοδο ανασφάλειας. Εσύ όμως ως ποιητής ξέρεις καλύτερα. Βίβα κι από εδώ.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Η σελίδα ενός ποιητή γεμίζει ευκολότερα όταν αυτός υποφέρει.
Δεν έχεις άδικο, όλες οι προσεγγίσεις και οι γωνίες παρατήρησης, θεμιτές.
Χαίρομαι κι εγώ που τα λέμε μετά από καιρό.
Καλή συνέχεια αδελφέ!

Κική Ματέρη είπε...

Η σελίδα του ποιητή,στείλτους σε κάνα μπαρ.Ενα coffee bar με μπίρες.Κεντρικο.
Δεν μπορώ να ξεμυτισω από το σπίτι.
Σε καφενείο, οι έξοδοι.