Το μουρμουρητό του καταστρώματος

Ενημερώνουμε τους κυρίους επιβάτες

να πάει να γαμηθεί η έμπνευσή σου!

Έτσι εύκολα μπορεί να σε καταστρέψει

μια ανακοίνωση στο πλοίο

Στέκομαι στο κατάστρωμα και ακούω τη λαμαρίνα που τρίζει

                                                 δίνοντας μια όμορφη υπόσταση στη νύχτα

Άλλωστε, δεν κάνει κρύο πια – τέλη Μαΐου

Δε χρειάζεται να μπω στα σαλόνια του πλοίου

                                                 τα οποία πάντα σιχαινόμουν

Εδώ μπορώ να καπνίζω

                        να γράφω και να ταξιδεύω

Ω! ώρα είναι να πάω να φέρω τη βαλίτσα μου πάνω

Αλλά κι αν δεν το κάνω

                   ποιος να θέλει κάτι παλιά και βρώμικα ρούχα

                                                  που δεν είναι καν στα μέτρα του; …

Έτσι έζησα πάντα ασφαλής

                   κι ας πήγαιναν όλα κατά διαόλου

Ποιος μπορεί να ζητήσει κάτι παραπάνω

                             χωρίς να ξέρει τι να το κάνει  

Κατέβηκα λοιπόν κάτω και περιμάζεψα τα κουρέλια μου

           και πες μου τώρα

                       ποιος αλήτης θα μπορούσε να ζήσει δίχως αυτά;

Άκου τη λαμαρίνα που τρίζει

και το μουρμουρητό της μηχανής του πλοίου

ίσως και κάποιες ομιλίες στο βάθος

αλλά τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει

αυτό το γνώριμο ηχοτοπίο

Μου αρέσουν τα ταξίδια

όχι ο προορισμός, αλλά η πορεία

εκεί γράφονται ωραία ποιήματα

κι όχι μόνο

ένας φίλος Αφρικανός, με φωνάζει:

Bro… Bro… και μου δείχνει τον καρπό του

έτσι ώστε να καταλάβω πως ζητάει την ώρα

Άνοιξα τα χέρια μου δείχνοντάς του πως

                                        δεν έχω καλή σχέση με το χρόνο

                                                                                      κι έφυγε

Τι κρίμα…

Δεν πρόλαβα να του πω πως ο χρόνος δεν υπάρχει

Τα πάντα είναι σκληρά

Δεν έχω τι να βάλω για προσκεφάλι…

Μουρμουρίζουν οι λαμαρίνες

η μηχανή, το πλοίο όλο

Ίσως να θέλει απλά να μας νανουρίσει 

Καληνύχτα λοιπόν

Τα λέμε αύριο με την αυγή

σε άλλο λιμάνι