Βαμπίρ
Νυχτερίδες πετούν αλλοπρόσαλλα
πάνω από τα κεφάλια μας
στη μέση της πλατείας
απολαμβάνω το θέαμα
και σκέφτομαι
τις ομοιότητές μας
Είμαστε βαμπίρ
Ο μόνος τρόπος να επιζούμε
Ο Κάφκα στην
πλατεία
Μια κατσαρίδα
πέφτει και κάθεται
στον αριστερό μου ώμο
Τη διώχνω και πάει στον δεξί
Τη διώχνω ξανά
και χάνεται
Έπειτα τη βλέπω
να περνάει από μπροστά μου
Γαμημένε Κάφκα
δεν πέθανες ποτέ!
Ο άγνωστος
Στάθηκε στη μέση της πλατείας σαν να ήθελε κάτι να κάνει.
Δεν έκανε τίποτα. Με είδε εκεί στο παγκάκι με τη μπύρα και τα βιβλία μου. Δεν πλησίασε.
Έπειτα, σήκωσε το χέρι του και με χαιρέτησε. Τον χαιρέτησα κι εγώ. Έφυγε. Ήταν ο
δολοφόνος. Με είχε καταλάβει.
5 σχόλια:
Το τέταρτο νυχτερινό
Νυχτοπερπηρας σκοτεινός
Γυαλιστερινη φωνη
Περίπατος στα φώτα
Ποδιά λευκή
Ω φωτεινή αυγή
Ο δάσκαλος
Καλά σε πρεζονι της ομονοίας;
Αυτα τα κυριλέ που τα μαθες;
Το σε σου
Το με μου
Μιλάω πρωτευουσιανικά
είμαι πάλι μεθυσμένος και παλεύω με τον Κάφκα.
Και όλα τα υπόλοιπα.
Επιζώ, έτσι έχω μάθει, και μαθαίνω.
Κάποια στιγμή ίσως κατακτήσουμε και την ευδαιμονία
και τότε δεν θα χρειάζεται να γράφουμε ποίηση πια...
Πιες ένα μπακαρντι κοκακολα(bacardi coca-cola),θα την παλεψεις με τον Καφκα.Και οπότε θέλουμε γράφουμε.
Είπε ο κούκος στην κουκουβάγια.
Και ο μπούφος παραδίπλα.
Έτσι έχουν οι ιστορίες των νυχτοπουλων...
Τι λες να εξαφανιστεί κάνα άλλο ειδος ,εκτος της ποίησης.
Τι θα ταν ποίηση,διχως την αφήγηση;
Ο μήνας
Πέρασε ένας μήνας
Η νύχτα μέρα
Και εγώ να περιμένω την αυγή σαν αρχή
Σκοτάδια
Την τυφλά μου
Δημοσίευση σχολίου