Κυριακή 6 Μαΐου 2018

Ένα βροχερό ποίημα



Κι έτσι η μέρα αποφάσισε να σκοτεινιάσει
και μάζεψε σύννεφα

Έπειτα αποφάσισε να ποιήσει
κι άρχισε να βρέχει
στολίζοντας αισθητικά το τοπίο
με αστραπιαίες εκλάμψεις κεραυνών
και δυνατούς κρότους στον ουρανό

Kι όταν η βροχή σταμάτησε
τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν

Μα έπειτα τα πουλιά έπαψαν
και η βροχή συνέχισε
λυτρώνοντάς μας

Είναι ορισμένες φορές που αναρωτιέμαι:
η ποίηση προκαλεί τη βροχή
ή η βροχή την ποίηση;




4 σχόλια:

Κική Ματέρη είπε...

Μου έρχεται να αλλάξω μία λέξη σε κάθε στίχο.
Το αποτέλεσμα θα ναι άλλο.
Ίσως καλύτερο.
Θα με κρυψεις.
Να μην τυφλωθεις από μια αχτίδα.

Κική Ματέρη είπε...

Και έτσι η νύχτα αποφάσισε να ξημερώσει
Και μάζεψε αστέρια
Έπειτα αποφάσισε να ξαποστάσει
Και άρχισε να τρέχει
Χαλοντας

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Γεια σου Κική.
Καμιά ηλιαχτίδα δεν είναι πιο ποιητική από την ίδια τη βροχή.

Κική Ματέρη είπε...

Γειά σου,
Μα έπειτα τα πουλιά πέταξαν
Κι ο σεισμός συνέχισε
σκλαβωνοντάς μας
Είναι ορισμένες φορές που αναρωτιέμαι
η ποίηση προκαλεί τον σεισμό
ή ο σεισμός την ποιήση.
Όντως ο κύκλος του νερού είναι ποιητικός .
Δεν θα λέγαμε το ίδιο για το ταξίδι του φωτός.