Αφαίρεση

Θα γίνω τόσο αφαιρετικός

που ακόμα και μια λευκή σελίδα

θα μπορεί να εκφράζει 

την ποίησή μου

2 ποιήματά μου δημοσιευμένα στο bibliotheque

Ο φίλος ποιητής Γιάννης Ζελιαναίος με ενημέρωσε πως στην ενότητα straw dogs του biblotheque, έχει δημοσιεύσει κάποιο από τα ποιήματά μου - από αυτά που είχαν δημοσιευτεί και στον πρώτο τεύχος του περιοδικού. Μπαίνοντας να το δω, ανακάλυψα πως υπάρχει κι άλλη μια δημοσίευση στις 9/6/15 με το τίτλο "Ο θάνατος του Ποιητή".
Το πρώτο μπορείτε να το βρείτε εδώ
και το δεύτερο, εδώ

Υπάρχει βέβαια και κάποιο άλλο με το όνομά μου, αλλά δεν είναι δικό μου. Πρόκειται για τον συνονόματο ποιητή Χρήστο Ζάχο από την Κέρκυρα. Ίσως λοιπόν, να πρέπει να υιοθετήσω το Χρήστος Αντισθένης Ζάχος στα βιβλία που εκδίδω, έτσι ώστε να μπορείτε να ξεχωρίζετε ποιος είναι ποιος.
Όπως και να 'χει, το ποίημα του συνονόματου στο bibliotheque, μπορείτε να το βρείτε εδώ.

artworks : Waldemar Strempler  

Οι στοχασμοί ενός περιπατητή - Βίντεο, μουσική απαγγελία

Από την ποιητική συλλογή "Χ-έγερση Υποσυνειδήτου", Εκδόσεις των συναδέλφων
Video art: Θανάσης Πάνου
Μουσική: Γιάννης Ισαακίδης
Απαγγελία: Χρήστος Ζάχος


Οι στοχασμοί ενός περιπατητή

Πατάω στο έδαφος
Βρίσκομαι στον πλανήτη γη
Περπατάω πάνω στον πλανήτη γη
Αντιλαμβάνομαι την απεραντοσύνη του
Αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή οντότητα είμαι
Ξέρω πως υπάρχουν ακόμα πιο μικρές οντότητες
απειροελάχιστες
Ξέρω πως υπάρχουν κι άλλες πολύ μεγαλύτερες
Κινούμαι πάνω στον πλανήτη ενώ
κινείται κι αυτός
Γυρίζει, ασταμάτητα γυρίζει
Όσο απέραντος κι αν μου φαίνεται
ξέρω πως είναι ένας από τους μικρότερους
Ξέρω πως το σύμπαν είναι άπειρο
Δεν είμαι σίγουρος
Το σίγουρο είναι πως έχει πολύ κίνηση εδώ
πολύ ζωή
Κατά συνέπεια, και πολύ θάνατο
Τα πάντα είναι θνητά, εύθραυστα
Δεν ξέρω
Βλέπω τη θάλασσα, τον ορίζοντα
τον ουρανό και τα βουνά θολά στο βάθος
σα να είναι διάφανα, κομμάτι του ουρανού
Το ξέρω πως δεν είναι
Άνθρωποι τρέχουν για τις δουλειές τους
πηγαίνουν διακοπές, μαλώνουν
δημιουργούν πολέμους
συμφιλιώνονται, συνουσιάζονται
βιάζονται
δημιουργούν καινούριες ζωές
δημιουργούν τέχνη
καταστρέφουν τις ζωές τους
καταστρέφουν τις ζωές των άλλων
καταστρέφουν τον πλανήτη
Αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα των πάντων
Αντιλαμβάνομαι…

Αλήθεια,
                    πού πήγαινα;

Άλωμαι

Ορισμένες φορές

νιώθω πολύ αλήτης

Άλλες πάλι  

λιγότερο

Νυχτερινό πρελούδιο σε Α ελάσσονα

Όμορφη η βραδιά

Όμορφο το φεγγάρι

φωτίζει την πλάση με το μαγικό του φως

Όμορφα τα άστρα και τα σύννεφα

Όμορφη η θάλασσα και ο αλήτης που περπατά

με ένα μπουκάλι μπύρα στο ένα χέρι

μια τσάντα με ποιήματα στο άλλο

Συνεχίζει να περπατά

Παίρνει ύψος

χάνεται

Σε λίγο θα γίνει

ο μοναχικός διαβάτης της σελήνης

Στο καφενείο “Κιμωλία”

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό… όχι, αυτό δεν είναι δικό μου. Φταίει φαίνεται πως επηρεάστηκα από ένα βαζάκι με λίγες μαργαρίτες που υπήρχαν στο τραπεζάκι του καφενείου που κάθισα και περίμενα τον καφετζή να μου φέρει ένα καραφάκι ρακή. Καθόμουν σε ένα από τα τραπεζάκια που υπήρχαν έξω στον πεζόδρομο με θέα το μικρό πλατεάκι με ορισμένες νεραντζιές κι ένα κυπαρίσσι στο κέντρο, μια μαρμάρινη βρυσούλα και το χλωμό φωτισμό που έδινε μια μυστηριακή εικόνα στο όλο τοπίο.

Υπήρχαν κι άλλοι εκεί. Μια παρέα από ελληνογερμανούς που πότε μιλούσαν τη μια γλώσσα, πότε την άλλη – ηλικιωμένοι, τρεις. Ένας νεαρός, μάλλον φοιτητής ή καθηγητής, που μελετούσε ένα χοντρό βιβλίο κι έχοντας δίπλα του ένα τετράδιο ανοιχτό, που από τον οποίο ζήτησα δυο κόλλες χαρτί για να αποτυπώσω τις σκέψεις αυτές.

Σε λίγο κατέφθασε μια παρέα δύο καθηγητών που γνωριζόμασταν λίγο και μετά τις τυπικές χαιρετούρες, κάθισαν στο διπλανό τραπέζι. 

Στον από πάνω δρόμο υπήρχε ένα φιλικό βιβλιοπωλείο που, καθώς καθόμουν μόνος με τις σκέψεις μου, θέλησα να το επισκεφτώ για λίγο και να πάρω κάποιο βιβλίο ποίησης, αλλά αυτό έγινε αρχικά, πριν πάρω τις 4 σελίδες  από το τετράδιο του διπλανού μοναχικού θαμώνα.

Όλα αυτά μοιάζουν να είναι από άλλη εποχή, όμως δεν είναι. Σκέφτομαι τη δεκαετία του 1920 και τα ποιήματα και πεζά του Κώστα Καρυωτάκη. Και στη δικιά του περίπτωση, ο χρόνος μετρούσε διαφορετικά, αλλά όπως έχουμε ανακαλύψει ή συμπεράνει πολλάκις, ο χρόνος δεν υπάρχει. Ή αν υπάρχει, είναι τελείως σχετικός. Μπορούμε να πούμε πως το πρώτο καραφάκι ρακή έφυγε γρήγορα, το δεύτερο κράτησε πιο πολύ και το τρίτο δεν έχει έρθει ακόμα, οπότε, δεν γνωρίζουμε τη σχετικότητά του με το χρόνο.

Έχω πάρει ένα μαύρο καβουράκι. Δεν το φοράω συχνά. Σκέφτομαι πως πρέπει να το καθιερώσω καθώς τα μαλλιά υποχωρούν επικίνδυνα στους κροτάφους τους οποίους πιάνω συνεχώς. Τι ψάχνω; Τη χαμένη μου νιότη ή απλά ανακαλύπτω τα σημεία του γήρατος  που ου γαρ έρχεται μόνον. Άλλωστε μου πηγαίνει και δεν αλλοιώνει την εικόνα μου. Εξάλλου, η εικόνα μου είναι κάτι που το διαχειρίζομαι καθαρά και μόνον εγώ. Κι αφού ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη επινόηση και τις επιταγές της μόδας δεν ακολούθησα ποτέ, δεν με εμποδίζει τίποτα. Κάνω και το κομμάτι μου ως «μοναχικός καλλιτέχνης». Αλλά τι λέμε τώρα αφού το καβουράκι δεν το έχω καν μαζί μου. Ανούσιες σκέψεις ενός κυνικού ονειροπόλου.

Δεν ξέρω πώς μπορώ να καταλήξω αυτό το γραπτό. Δεν κλείνει, είναι απλά μια συνέχεια των σκέψεων που δεν σταματούν ποτέ.

Εμμονή

Συνέχισε να γαυγίζεις σκύλε

Η νευρικότητα που εκπέμπεις, κατακλύζει το ηχοτοπίο της νύχτας

Δεν αφήνεις ούτε τη σκέψη μου να ειπωθεί

Φοβητσιάρη νευρικέ δούλε

Δίχως νου, δίχως αισθήσεις

Σου το λέω καθαρά

Η γάτα μου θα σε κατασπαράξει

Και θα έχει πανσέληνο

Θα είναι όμορφη η βραδιά

Η γαλήνη θα απλωθεί παντού γύρω

Και το σκοτάδι θα σε σκεπάσει.

Συνέχισε σκύλε, συνέχισε να γαυγίζεις. 

Ασημαντότητες ΙΙ

Ο πλανήτης μας είναι μικρός

Γλιστράω πάνω του

κι αισθάνομαι τον ορίζοντα τόσο κοντά

που αν κάνω να απλώσω τα χέρια μου

τον φτάνω

Και έπειτα πάλι ορίζοντας και στεριά

και το μισόγιομο φεγγάρι

να αντικατοπτρίζει τη μαγεία του πάνω στη θάλασσα

έτσι ώστε να μας κάνει να νοιώσουμε

το μεγαλείο της ασημαντότητάς μας

                           *~*

Φωτογραφία της Suzi Smith

Στη βιβλιοθήκη

Ήταν ανεβασμένη στη σκάλα της βιβλιοθήκης

Εξέπεμπε έναν ακατάβλητο ερωτισμό

Άπλωσε το χέρι της να πιάσει ένα βιβλίο

Την παρακολουθούσα

Έχασε την ισορροπία της

Έκανα να τη συγκρατήσω

Πέσαμε και οι δύο

Μείναμε για λίγο έτσι

κι έπειτα άρχισε να με φιλάει

Τη σταμάτησα

Δεν σε γνωρίζω, είπα

Καλύτερα έτσι, είπε

Συμφώνησα

Φωτογραφία της Erica Simone

Μυστηριακή συγκυρία

Κόκκινη φωτιά η όψη σου

υπό το φως των αστραπών

κυριαρχεί τις αισθήσεις

Σε έχω μάθει Σελήνη

και δεν με νοιάζει

Μόνο να σε θαυμάζω

Ας βρέξει λοιπόν

Ασημαντότητες

Μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος

τίποτα δεν έχει σημασία

Γιατί να υποφέρουμε λοιπόν

αφού όταν σκύψεις νερό να πιεις από το ποτάμι

γίνεσαι και πάλι παιδί

Ας γευτούμε την ομορφιά δίχως τύψεις

έτσι ώστε να καταλάβουμε επιτέλους

πως ακόμα και η απειροελάχιστη οντότητά μας

δεν παύει να είναι

ένα κομμάτι του σύμπαντος

πίνακας του Mstislav Pavlov

Απρόσμενη κατάληξη

στον Λένο Χαβάτζα

Λίγο πριν το τέλος της πορείας

ενάντια στην αστυνομική βία

βρίσκομαι με έναν φίλο ποιητή

να συζητάμε

Η αντίδραση είχε λάβει τέλος

και σειρά τώρα είχε η ουσία

Δυο σκυλιά ακλουθούσαν την πορεία

Ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό

Φθάνοντας στην πλατεία

είδαμε όλοι μας

έναν αλήτη αρσενικό μεγαλόσωμο σκύλο

που η θηλυκιά της πορείας

τον καβάλησε κι έκανε πως τον πηδάει

Ο αρσενικός της πορείας, προσπέρασε αδιάφορος

Ο φίλος ποιητής μου είπε:

“Δες εκεί. Να μαθαίνουμε από τη φύση”

και είχε δίκιο

Αφού κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει το περιστατικό

η πορεία έλαβε τέλος

painting by Jeremy Man

Η αξία της ζωής

Τι αξία θα είχε η ζωή
αν δεν υπήρχε ο θάνατος; 

Όχι, αυτό δεν είναι ποίημα

Όταν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι λυσσάνε για το ναι, Όχι.

Όταν η αστική τάξη βγαίνει στους δρόμους για το ναι, Όχι

Όταν όλοι οι δεξιοί πολιτικάντηδες προσπαθούν να σε πείσουν για το ναι, Όχι.

Όταν οι εφοπλιστές τάσσονται υπέρ του ναι, Όχι.

Όταν το παπαδιλίκι προπαγανδίζει υπέρ του ναι, Όχι

Όταν άβουλοι τηλεορασόπληκτοι φοβισμένοι μικροαστοί πείθονται για το ναι, Όχι

Όταν χρησιμοποιούν κάθε μέσο να σε τρομοκρατήσουν και να σε εκβιάσουν για το ναι, Όχι

Όταν σαμαρωμένοι, μπένιδες, ποταμίσιοι και αδώνηδες θέλουν να σου αποσπάσουν το ναι, τότε Όχι.

Όταν, όσοι τόσα χρόνια σε ήθελαν σκυφτό και υποταγμένο και σου ζητάν τώρα επιβεβαίωσή για να συνεχίσουν να το κάνουν, τότε Όχι

Όταν βλέπεις όλους τους εξουσιαστές να ανησυχούν για το δικό σου Όχι, τότε, δεν έχεις παρά να τους στείλεις στο διάβολο, στα τσακίδια ή όπου αλλού προτιμάς με ένα Όχι.

Το ναι σημαίνει ξεκάθαρα εξαθλίωση της κοινωνίας, ταπείνωση, συνέχιση των μνημονίων, συνέχιση των περικοπών συντάξεων και μισθών και υποταγή στους δανειστές άνευ όρων. Τώρα, αν κάποιοι είναι μαζοχιστές, ηλίθιοι ή ανίδεοι, οι υπόλοιποι δεν τους φταίμε σε τίποτα. Όχι.

Βραδινές Περιπλανήσεις - εκπομπή αφιερωμένη σε νέους ποιητές

Την περασμένη Τρίτη 23/6 και ώρα 9:00μμ, στις «βραδινές περιπλανήσεις», είχαμε μια διαφορετική εκπομπή, αφιερωμένη σε νέους ποιητές, γνωστούς ή αγνώστους. Σε αυτούς που έχουν με κόπο εκδώσει και σε αυτούς που δεν το αποφάσισαν ακόμη. Σε αυτούς που με το μάτι άγρυπνο, παραμονεύουν τα βράδια και σκαρώνουν στίχους για να ξορκίσουν το θάνατο, τη μοναξιά, που υμνούν με το δικό τους τρόπο τη ζωή και τον έρωτα. Σε αυτούς που τρελαίνονται στις σκυθρωπές κάμαρές τους και βουτάν στην τέχνη της ποίησης για να εκφράσουν την ανυπότακτή τους φύση. Στους άγνωστους ποιητές των αιώνων που δεν είναι άλλοι από κάποιους όπως εσείς, όπως εμείς…

Παρουσιαστές της εκπομπής θα είναι ο Χρήστος Ζ. και η Άννα, (στη θέση του Μιχάλη που την έκανε για διακοπές)
http://psalidi.espivblogs.net/

Αυτή, καθώς και όλες τις εκπομπές που έχουν προηγηθεί, μπορείτε να τις ακούσετε από εδώ 

πίνακας του 

Jeremy Man

Βραδινές περιπλανήσεις κάθε Τρίτη 9-11 στο ράδιο Ψαλίδι

Από την προηγούμενη Τρίτη 19/5/15, επιχειρήσαμε να κάνουμε μια εκπομπή αφιερωμένη στην ποίηση στο ράδιο ψαλίδι. http://psalidi.espivblogs.net/ το κινηματικό ραδιόφωνο του Ρεθύμνου. 

Η πρώτη εκπομπή ήταν αφιερωμένη στο ανύπαρκτο κίνημα του καρυωτακισμού την οποία μπορείτε να ακούσετε με όλα της τα λάθη και τους κακούς χειρισμούς - αλλά όμως με πολύ αγάπη γι αυτό που κάνουμε και κάποιο σχετικό άγχος που έπαιξε σημαντικό ρόλο, από εδώ:  https://soundcloud.com/christoszachos-1/1vradines-periplanisis

Την επόμενη Τρίτη 26/5 έχουμε αφιέρωμα στον Καββαδία και θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο συγκροτημένοι και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
Κάποιες ανακρίβειες που ειπώθηκαν στη πρώτη, θα κοιτάξουμε να τις αποκαταστήσουμε στην επόμενη εκπομπή. Κάνετε υπομονή μέχρι τότε. 

Κάθε Τρίτη 9-11 το βράδυ στο ράδιο ψαλίδι. 

Συντονιστείτε.
Να ερωτεύεστε, να επαναστατείτε και να ποιείτε.
Καλή συνέχεια σε όλους κι εβίβες πάντα!

Ο θάνατος του ποιητή

Ο θάνατος του ποιητή, αναδεικνύει το έργο του. Τότε μόνο φαίνεται η πραγματική του αξία και μιλούν γι’ αυτόν οι κριτικοί και τον διαβάζει η ψαγμένη νεολαία και καμιά φορά – χωρίς καμία συγκατάθεση – μπαίνει και στα σχολικά βιβλία.

Ο θάνατος του ποιητή, όπως και να ‘χει, παίζει καταλυτικό ρόλο στη μεταθανάτια καριέρα του. Εξάλλου, ποιος ασχολείται με ζωντανούς;  Γράψε και πέθανε με ωραίο τρόπο και ίσως οι επόμενες γενεές να σε τιμήσουν.

Άλλωστε, η ποίηση, δε γράφει ποτέ για την εποχή της. Κάθε φορά βλέπει λίγο παραπέρα… 

Η γριά ποίηση

Όλοι οι ποιητές

τα καλύτερα τους τα γράψανε

την περίοδο της νιότης τους

Όταν μεγάλωσαν

απλά συνέχισαν από συνήθεια

χωρίς να μπορούν να φτάσουν

τη δύναμη της πρώτης τους νιότης

Τόσο θλιβεροί – αντιγράφοντας τους εαυτούς τους

Τίποτε δεν ήταν το ίδιο 

Και η ποίηση γερνάει

όπως γερνάμε κι εμείς

Ό,τι προλάβεις – μετά πεθαίνεις

Είτε σε γνωρίσουν όλοι, είτε κανείς

Ουσιαστική διαφορά, δεν υπάρχει

Δεν υπήρξε ποτέ

Ο τάφος του Baudelaire στο 

Cimetiere de Montparnasse

στο Παρίσι

Ο ερχομός της άνοιξης

Κρύο - Ανοιχτό παράθυρο

να συντηρεί το δωμάτιο δροσερό

και να φεύγει η κάπνα από το τσιγάρο

Και νύχτα  

Και μια μύγα που μπήκε από το παράθυρο

και κόβει βόλτες σαν τρελή

με 180χλμ την ώρα

γύρω από το κεφάλι μου

Στέκομαι στη μέση του δωματίου

και πετάω τα χέρια μου εδώ κι εκεί

Άνοιξα και την πόρτα

Η μύγα εδώ
Δεν λέει να φύγει

Ήρθε για να μείνει

Πίνακας της Aurora Robson

Εκτεθειμένος

Ο καλλιτέχνης εκθέτει την ψυχή του γυμνή,

απροστάτευτη, εκτεθειμένη  μπροστά σε όλους.

Ελεύθερη,

ανοιχτή σε κάθε χτύπημα

από κάθε άξεστο, ανυποψίαστο παρατηρητή

Ελεύθερη –  μοναδική – γυμνή –

όμορφη

  κουρελιασμένη 

                                  πληγωμένη 

έτοιμη να σπαραχθεί απ’ τον καθένα

                                                     ταπεινωμένη

                    μα άτρωτη συνάμα 

έτοιμη να επιτεθεί στον καθένα

γυμνή

              με δίχως χέρια να μαχαιρώσει 

με δίχως πόδια

                              όρθια να στηριχθεί 

καταδικασμένη στο όνειρο

                                                     στην τέχνη

σε μια ατελείωτη ζωή 

ψ υ χ ή

Μια ψυχή!

Πέρα από κάθε τι

Πέρα από όλα

και πάνω απ’ όλα

Τέχνη

Ο καλλιτέχνης εκθέτει την ψυχή του γυμνή

πίνακας της 

Νάντιας Παπαδοπούλου

Από την ποιητική συλλογή "Η Νόσος Της Ποίησης" 2009

Ποίημα γραμμένο κάποτε μες το 2007