Μια μικρή παρουσίαση...

 Η νέα μου λογοτεχνική δουλειά «ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΝΙΓΜΕΝΟΥ» κυκλοφορούν από εμένα και τις εκδόσεις Γαβριηλίδης,  στα κεντρικά βιβλιοπωλεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης και οπουδήποτε αλλού κατόπιν παραγγελίας.

Το βιβλίο διατίθεται και από το site του εκδότη σε μορφή pdf, για όποιον θελήσει να το διαβάσει ηλεκτρονικά: http://www.gavrielidesbooks.gr/showebook.aspx?vid=1289  για να αποκτήσει μια πλήρη εικόνα πριν αποφασίσει να το αποκτήσει σε έντυπη μορφή.

O τίτλο, είναι εμπνευσμένος από την τελευταία επιστολή του Κ. Καρυωτάκη «…Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. (…)Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγόμενου.»  κι από ένα ταξίδι στην Κρήτη που το πέρασα σχεδόν ολόκληρο στην πρύμη, αγναντεύοντας τον ορίζοντα και τα αφρόνερα που αφήνει πίσω το πλοίο, κάνοντας αλλόκοτες σκέψεις.

Είναι μια σειρά από ποιήματα και πεζά που διαδέχονται το ένα το άλλο, για να καταλήξουν στο τελευταίο ομώνυμο διήγημα, ολοκληρώνοντας το συνειρμό και τη συνολική εικόνα του βιβλίου.

παραθέτω κάποια από τα ποιήματα του βιβλίου

Η παράνοια και η διάνοια

τρέφονται από το ίδιο πιάτο:

έναν ευφυή νου

που δεν ανέχεται

κατεστημένο και δεδομένα

γι’ αυτό και τα ανατρέπει

Η συντροφιά του ποιητή

Καθώς μόνος στο δωμάτιο όπως πάντα,

δες… πιο κει ο Van Gogh μου χαμογελάει

και από την άλλη ο Hendrix και  ο Marley

πώς ο καθένας τους αφηρημένα

το βλέμμα γέρνει και κοιτάει…

κι ο Καρυωτάκης που πάντα δίπλα μου κάθεται

ενώ ο Zacques Prevert ανάβει ένα τσιγάρο

κι ευγενικά, βγάζει να μας προσφέρει.

Ο Poe μας σερβίρει ακόμα ένα ποτηράκι

και ο Baudelaire  στοχάζεται

πόσο οι εποχές έχουν αλλάξει

και πόσο οι άνθρωποι, ίδιοι πάντα μένουν.

Ρουφάω το κρασί μου

και παίρνω την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο.

Και η κιθάρα απέναντί μου…

Ω! η κιθάρα

που τη μαγεία της να μου χαρίσει αδημονεί

καθώς το Reflections του Χατζιδάκι

γεμίζει με τις νότες του ετούτη τη βραδιά

Κανείς δεν μπορεί να έχει τη συντροφιά

που έχει ένας ποιητής σαν γράφει.

Ω, τι όμορφη πόλη που είναι η Αθήνα!

Ω, τι όμορφη πόλη που είναι η Αθήνα

Έξι η ώρα το πρωί

με τους αδειανούς της δρόμους,

τα άθλια κτίσματα που μοιάζουν τώρα

μικρές ζεστές φωλιές…

Τη βροχερή ημέρα αυτή

που την κάνει τόσο μελαγχολική, τόσο όμορφη,

που ξεπλένει τους δρόμους της

τα σπίτια τ’ αυτοκίνητα,

που ξεπλένει τη μαυρίλα όλων των κατοίκων της.

Που είναι εκεί για να μας διασκεδάζει,

με εκθέσεις, μουσικές και θέατρα,

με βραδιές ποίησης και φιλοσοφικές διαλέξεις

“ανεπίσημων” πολιτών στα καφενεία και στα μπαρ,

στα πορνεία και στις αίθουσες τέχνης…

Mε τους δήθεν, τους μικροαστούς

και τους άλλους, τους έτσι, τους “αναρχικούς”,

με τις επετείους δολοφονημένων νεαρών,

από τις σφαίρες της εξουσίας…

και τις εξεγέρσεις, τις σπίθες, τις φωτιές,

φωτιές των πολιτών της απ’ αγάπη

να ομορφύνει, να μας ζεστάνει, να αλλάξει κάτι,

να γίνει η πόλη που ονειρευόμαστε

ή να καεί ολοσχερώς!

να μας απαλλάξει από το βάρος της,

να ελαφρύνει,

να γίνει πούπουλο,

να πετάξουμε μαζί της

Φωτιά

      και βροχή

                  και ποίηση

                                και μελαγχολία…

Ω, τι όμορφη πόλη που είναι η Αθήνα!

Μακράν, η πιο ποιητική!

Ὕμνος εἰς Ἑταίρα

Και είναι απίστευτο

όλη αυτή η ομορφιά

αυτής της γυναίκας

το φως και η χαρά στο πρόσωπο της

το σώμα που —δεν μπορεί—

γοργόνα θα ‘ταν που βγήκε στη στεριά

και η πανέμορφη θαλάσσια ουρά της

δύο ανθρώπινα πόδια έγινε

υπέροχα και μακριά

καθώς περήφανα τ’ ανοίγει

να σου επιδείξει – να σου χαρίσει πρόθυμα

το μεταξένιο φύλο της.

Και είναι απίστευτο

πως, όλη αυτή η ομορφιά

αυτής της γυναίκας

με το διαμαντένιο εφηβικό της στήθος

με τον υάκινθο λαιμό της

και τα μακριά ξανθά μαλλιά

που μούσα κάθε ποιητή μπορούσε να ‘ταν

κάθε γλύπτη και ζωγράφου ή μουσικού

και να στολίζει με τα δώρα της

—τη γύμνια της ψυχής της και του σώματος—

την τέχνη…

Και είναι απίστευτο

αυτή η γυναίκα

πώς την ομορφιά της χρησιμοποιεί…

κι όπως ποθητή απ’ όλους γίνεται

σε όλους να χαρίζεται απλόχερα

καθώς αδύνατο ν’ αντισταθεί κανείς

αιχμάλωτος,

πάντα θα υποκύπτει.

Και είναι απίστευτο

πως αυτή η γυναίκα

τον έρωτα ποτέ δε θέλησε

ούτε και την αγάπη

ή κι αν ποτέ απ’ τον έρωτα

ή την αγάπη,  είχε πληγωθεί…

αυτό το ‘χει θάψει βαθιά μέσα της

και μόνο στις ηδονές του σώματος

ως άμυνα αλλά,

με ακράδαντο όμως, πάθος

στους άντρες εχαρίστηκε

και άνοιξε γι’ αυτούς – για όλους τους

την αγκαλιά, τα χέρια της

τα πόδια, το αιδοίο

και με το στόμα της εσφράγισε

σφιχτά το μόριό τους

για να γευτεί – να πάρει πάνω της

όλη την ηδονή τους

Σαν μια αγία

που ήρθε να μας λυτρώσει

σπατάλησε τον εαυτό της

και από ‘μάς σκορπίστηκε.

Είναι η ομορφιά λοιπόν

κατάρα ή ευλογία;

Μα τι θέλει αυτή η αράχνη στη γωνία;

Πόσες φορές τη μέρα μπορεί να σκέφτεται

ένας συνηθισμένος άνθρωπος την αυτοκτονία;

Μια; Δυο; Τρεις;

Πέντε; Δέκα; Συνέχεια;

Ποτέ;

Δεν ξέρω.

Αλλά τι σχέση μπορεί να έχω εγώ

με έναν συνηθισμένο άνθρωπο;

Καμία.

Αυτό το ξέρω.

Έχω ένα περίστροφο που δεν το βλέπει κανείς.

Έτσι, κάθε που έρχομαι σε άβολη θέση

κάθε που το μυαλό μου μια περίεργη σκέψη κάνει

εμφανίζεται στα χέρια μου.

Το βάζω στον κρόταφό

ή στο στόμα

και πατάω τη σκανδάλη.

Άλλες φορές το προτιμώ πιο επώδυνο.

Με ένα μεγάλο μαχαίρι, κόβω τις φλέβες

πρώτα του αριστερού χεριού

μετά του δεξιού

κι έπειτα το χώνω στο στομάχι

και το αφήνω εκεί.

Ωραία πόζα, δεν μπορείς να πεις…

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος

που πιο σπάνια σκέφτομαι.

Όταν κοιτάω το φωτιστικό

τη λάμπα εκεί πάνω

ένα αόρατο σχοινί υπάρχει.

Το περνάω στο λαιμό μου

αφήνομαι

και τέλος.

Τα γνωστά.

Δεν ξέρω πόσες φορές τη μέρα μπορεί να κάνω κάτι τέτοιο

αλλά πάντα καταφέρνω κι επιζώ

την επόμενη κιόλας στιγμή.

Ένας θάνατος δίχως όρια εκτονώνεται

κι έρχεται θριαμβικά νικήτρια

η πουτάνα αυτή.

Η ζωή ντε…

Κι εκείνη η αράχνη που δεν έφυγε ποτέ απ’ τη γωνία…

Τι να παραμονεύει άραγε;

Χρήστος Ζάχος

http://logotexnikesmikrografies.blogspot.com/2011/11/blog-post_17.html