Πώς γίνεται κάθε τέλος του μισθού να περισσεύει τόσος μήνας;

Καθόμαστε λοιπόν και γράφουμε ποιήματα για τη μοναξιά, για την ιδιαιτερότητα και τις ανησυχίες μας και…

            Τι φταίνε οι άλλοι; Για μένα θα πω.

Κάθομαι λοιπόν και γράφω ποιήματα για τη μοναξιά, την ιδιαιτερότητα και τις ανησυχίες μου και δε λέω τίποτα για τους άστεγους, για το μίζερο λαό μας, για την ηττοπάθεια, για την παθητικότητα όλων και την στασιμότητα, την διάθεση για εξέγερση -που όμως δεν συμβαίνει - και την αφύπνιση των μικροαστών. Το να κάψουμε τη βουλή και όλους όσους την αποτελούν, το έχω πει παλαιότερα, μην επαναλαμβάνομαι, μη γίνομαι γραφικός.

Έχουμε γυρίσει πίσω σε άλλες εποχές. Τι να πω για το νοίκι που δεν έχουμε να πληρώσουμε – τα έχει πει ο Μπρεχτ και τόσοι άλλοι – τι να πω για τους μίζερους μισθούς που δε φθάνουν, για την ανεργία και όλα αυτά; Θα φανώ και πάλι γραφικός.

Είχα διαβάσει κάποτε, ένα σύνθημα σε έναν τοίχο πηγαίνοντας για τη χαμαλοδουλειά μου: «Πώς γίνεται κάθε τέλος του μισθού να περισσεύει τόσος μήνας;». Το βίωνα τότε, το 2007. Τότε, με την προνομιούχα γενιά των 700 ευρώ.  Σήμερα αυτό το ποσό φαντάζει ουτοπικό. 400 και χωρίς ένσημα και ασφάλιση ΙΚΑ, και πολλά σου είναι! Είναι τόσοι που δε δουλεύουν, που δεν έχουν μια και που βγαίνουν στο δρόμο – όχι για εξέγερση – αλλά γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε. Και μαλακίες τώρα να κλαίγεσαι και να βλαστημάς τη μοίρα σου – τι είναι αυτά; Μη, θα ξεράσω.

Τι να πούμε λοιπόν. Ok, τι να πω λοιπόν; Γουστάρετε να διαβάσετε όμορφα ποιηματάκια που να λεν για την κατάντια μας; Εγώ τουλάχιστον, όχι. Ούτε να γράψω κάτι παρόμοιο – προς το παρόν τουλάχιστον.

Δεν θέλουμε άλλα λόγια. Φτάνει! Ούτε από επαναστάτες, ούτε από πολιτικούς, ούτε από συνειδητοποιημένους πολίτες. Φτάνει! Πολλά ακούσαμε. Πολλά ακούσαμε από αριστερούς, αναρχικούς, ανένταχτους κλπ, σκατά! Φτάνει ρε! Φτάνει!

Δεν είμαι με κανέναν (αν και γουστάρω την ουτοπία της αναρχίας σε φιλοσοφικό επίπεδο, ποτέ στην πράξη δεν τα βρήκα με τους δηλωμένους «αναρχικούς». Αλλά δεν εκπλήσσομαι. Οι αναρχικοί πέταξαν έξω τον Άσιμο και την παρέα του από τις συνελεύσεις, γιατί δεν είχε ξύλινο λόγο και οι ελευθεριακές του ιδέες ήταν πολύ πιο αναρχικές από όσο μπορεί να δεχτεί η «αναρχία» που επικρατεί στα στέκια των «οργανωμένων αναρχικών». Άλλο που μετά το θάνατό του τον κάναν «ήρωα», κάτι που ο ίδιος, ποτέ δεν ήθελε. Μεγάλη παρένθεση, αλλά δικό μου γραπτό είναι, όσο μεγάλη γουστάρω την κάνω!)

Άλλωστε, ακλουθώντας την ουτοπία, δεν επιδιώκεις, ντε και καλά, να γίνει πράξη, αλλά να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Και βήμα το βήμα, ίσως κάποτε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Ίσως όχι τον ιδανικό, αλλά έναν καλύτερο.

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και ας δούμε τι γίνεται τώρα. Τώρα που δεν έχω/έχεις/έχει δουλειά και ο σπιτονοικοκύρης ζητάει το νοίκι και δεν υπάρχουν «πλάτες» να σε στηρίξουν, και θα καταλήξω/καταλήξεις/καταλήξει, στο δρόμο χωρίς τίποτα. Να δούμε, θα συνεχίσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας ή θα μπουκάρουμε όλοι μαζί μέσα να @#$%^&*&^%$#$%^&*(*&^%$#@$%^&*()*&^%$#$%;

Ε; θέλετε να σας το κάνω πιο λιανά; Δε νομίζω.

Πριν χάσουμε τα πάντα λοιπόν, ας…..    

          γελάσουμε! 

[συμπληρώστε]