Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Πώς γίνεται κάθε τέλος του μισθού να περισσεύει τόσος μήνας;


Καθόμαστε λοιπόν και γράφουμε ποιήματα για τη μοναξιά, για την ιδιαιτερότητα και τις ανησυχίες μας και…
            Τι φταίνε οι άλλοι; Για μένα θα πω.

Κάθομαι λοιπόν και γράφω ποιήματα για τη μοναξιά, την ιδιαιτερότητα και τις ανησυχίες μου και δε λέω τίποτα για τους άστεγους, για το μίζερο λαό μας, για την ηττοπάθεια, για την παθητικότητα όλων και την στασιμότητα, την διάθεση για εξέγερση -που όμως δεν συμβαίνει - και την αφύπνιση των μικροαστών. Το να κάψουμε τη βουλή και όλους όσους την αποτελούν, το έχω πει παλαιότερα, μην επαναλαμβάνομαι, μη γίνομαι γραφικός.

Έχουμε γυρίσει πίσω σε άλλες εποχές. Τι να πω για το νοίκι που δεν έχουμε να πληρώσουμε – τα έχει πει ο Μπρεχτ και τόσοι άλλοι – τι να πω για τους μίζερους μισθούς που δε φθάνουν, για την ανεργία και όλα αυτά; Θα φανώ και πάλι γραφικός.

Είχα διαβάσει κάποτε, ένα σύνθημα σε έναν τοίχο πηγαίνοντας για τη χαμαλοδουλειά μου: «Πώς γίνεται κάθε τέλος του μισθού να περισσεύει τόσος μήνας;». Το βίωνα τότε, το 2007. Τότε, με την προνομιούχα γενιά των 700 ευρώ.  Σήμερα αυτό το ποσό φαντάζει ουτοπικό. 400 και χωρίς ένσημα και ασφάλιση ΙΚΑ, και πολλά σου είναι! Είναι τόσοι που δε δουλεύουν, που δεν έχουν μια και που βγαίνουν στο δρόμο – όχι για εξέγερση – αλλά γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε. Και μαλακίες τώρα να κλαίγεσαι και να βλαστημάς τη μοίρα σου – τι είναι αυτά; Μη, θα ξεράσω.

Τι να πούμε λοιπόν. Ok, τι να πω λοιπόν; Γουστάρετε να διαβάσετε όμορφα ποιηματάκια που να λεν για την κατάντια μας; Εγώ τουλάχιστον, όχι. Ούτε να γράψω κάτι παρόμοιο – προς το παρόν τουλάχιστον.

Δεν θέλουμε άλλα λόγια. Φτάνει! Ούτε από επαναστάτες, ούτε από πολιτικούς, ούτε από συνειδητοποιημένους πολίτες. Φτάνει! Πολλά ακούσαμε. Πολλά ακούσαμε από αριστερούς, αναρχικούς, ανένταχτους κλπ, σκατά! Φτάνει ρε! Φτάνει!

Δεν είμαι με κανέναν (αν και γουστάρω την ουτοπία της αναρχίας σε φιλοσοφικό επίπεδο, ποτέ στην πράξη δεν τα βρήκα με τους δηλωμένους «αναρχικούς». Αλλά δεν εκπλήσσομαι. Οι αναρχικοί πέταξαν έξω τον Άσιμο και την παρέα του από τις συνελεύσεις, γιατί δεν είχε ξύλινο λόγο και οι ελευθεριακές του ιδέες ήταν πολύ πιο αναρχικές από όσο μπορεί να δεχτεί η «αναρχία» που επικρατεί στα στέκια των «οργανωμένων αναρχικών». Άλλο που μετά το θάνατό του τον κάναν «ήρωα», κάτι που ο ίδιος, ποτέ δεν ήθελε. Μεγάλη παρένθεση, αλλά δικό μου γραπτό είναι, όσο μεγάλη γουστάρω την κάνω!)

Άλλωστε, ακλουθώντας την ουτοπία, δεν επιδιώκεις, ντε και καλά, να γίνει πράξη, αλλά να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Και βήμα το βήμα, ίσως κάποτε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Ίσως όχι τον ιδανικό, αλλά έναν καλύτερο.

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και ας δούμε τι γίνεται τώρα. Τώρα που δεν έχω/έχεις/έχει δουλειά και ο σπιτονοικοκύρης ζητάει το νοίκι και δεν υπάρχουν «πλάτες» να σε στηρίξουν, και θα καταλήξω/καταλήξεις/καταλήξει, στο δρόμο χωρίς τίποτα. Να δούμε, θα συνεχίσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας ή θα μπουκάρουμε όλοι μαζί μέσα να @#$%^&*&^%$#$%^&*(*&^%$#@$%^&*()*&^%$#$%;
Ε; θέλετε να σας το κάνω πιο λιανά; Δε νομίζω.
Πριν χάσουμε τα πάντα λοιπόν, ας…..    

          γελάσουμε! 







[συμπληρώστε]

8 σχόλια:

Margo είπε...

Εκτός από το κείμενό σου που με εκφράζει απόλυτα θα σημειώσω και το σύνθημα της φωτογραφίας..
Πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει!
Κάπως έτσι γίνεται μα αργεί ακόμη... θα παιδευτούμε κι άλλο μέχρι να καούμε εμείς οι ίδιοι μπας και αναγεννηθούμε για ένα καλύτερο αύριο βήμα βήμα όπως πολύ καλά γράφεις.
Ελπίζω να μην γίνομαι γραφική:-)
Να σαι καλά Χρήστο εσύ κι κόσμος σου..

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Margo, να είμαστε καλά να τους πολεμάμε.
Και να δούμε πόσο γραφικοί θα γίνουμε όταν το ζωνάρι το σφίξουμε στο λαιμό τους!
Τέρμα τα λάχανα.
Λίγη ρακή έχω μόνο.
Viva la revolution λοιπόν!

solomantzaros είπε...

Εκτός όλων των άλλων
δεν έχω βρει ακόμα ορισμό του "καλύτερος κόσμος"
Κι εκτός αυτού
παρόλο που συχνά κλαίω το χάλι μου
ακόμα δεν έχω αποφασίσει
τι σημαίνει μια καλύτερη ζωή
και σε τι ακριβώς συνίσταται.
Δε λέει τίποτα να κάψουμε τη βουλή
Είναι σα να ψεκάζεις το σπίτι σου για τις μύγες. Θα ψοφήσουν οι υπάρχουσες, αλλά πως θα καταφέρεις να μην ξαναμπει μύγα μέσα;

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Εγώ λέω να ψεκάσουμε πρώτα αυτές τις μύγες όσο ακόμα μπορούμε και για τις άλλες, θα πάρουμε τα μέτρα "τους". (σιγά μη πάρουμε τα δικά μας..)
Αλλά το ζήτημα, δεν είναι να φύγουν αυτές και να έρθουν άλλες, αλλά να απαλλαγούμε διαπαντός απ' όλες. Μετά, να οργανώσουμε μόνοι μας τις ζωές μας. Μετά, να αρχίσουμε να ζούμε σαν "Άνθρωποι". Αυτό είναι ουτοπία. Αλλά, αν καθίσουμε στα αυγά μας και τις κοιτάμε να μας χέζουν, δε νομίζω πως θα σταματήσουν ποτέ, δε νομίζω πως θα αλλάξει κάτι...
Όταν το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο, είτε αφήνεις να σε σκοτώσει, είτε στρέφεσαι εναντίον του θύτη και τον κάνεις να είναι αυτός το θύμα.
Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο φίλε Αλέξη.
Τι προτείνεις;

Prisoned Soul είπε...

Ό,τι και να πω γραφική θα γίνω... δεν ξέρω τίποτα, δεν χρειάστηκε να δουλέψω ακόμη... άντε να δούμε τι θα γίνει όταν έρθει εκείνη η ώρα!!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Δεν έχει σημασία αν δούλεψες ποτέ ή όχι. Αν έχεις την επίγνωση της σημερινής κατάστασης, μπορείς να κρίνεις. Γραφική, όχι, δε θα σε πει κανείς. Υπάρχουν άλλοι κι άλλοι ψευτοεπαναστάτες, που μέσα από τετριμμένα λόγια, προσδοκάν να ελκύσουν άλλους, και αυτοί είναι γραφικοί, sweet truth.
Αν αισθάνεσαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο, μίλα. Βγάλε την αλήθεια σου.
Την καλησπέρα μου και εβίβες!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Xρήστο, ο καθένας αγανακτεί όπως μπορεί... χαίρομαι που ακόμα δεν γράφεις για την κατάντια μας...

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Θα το κάνω ίσως... αλλά αργότερα. Τώρα πρέπει να δράσουμε ουσιαστικά.
Να είσαι καλά Παρασκευή.