Κάθε βράδυ σαν μείνω μόνος
βάζω να ακούσω μουσική
ανοίγω μια μπύρα
και κάθομαι να κοιτάω επίμονα τον τοίχο απέναντι.
Για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον
τον έχω γεμίσει με πίνακες.
Αφού πιω 3-4 μπύρες, βάζω μπρος τη ρακή.
Στρίβω τσιγάρα πολλά
και τα καπνίζω το ένα μετά το άλλο.
Κάποιες φορές λέω να ζωγραφίσω
άλλες να γράψω
τις περισσότερες φορές όμως
δεν κάνω τίποτα.
Τα χρώματα
η μουσική
με ταξιδεύουν αλλού
και η ώρα περνάει.
Πριν το καταλάβω, έχει κιόλας φέξει.
Βγαίνω στο μπαλκόνι, χαιρετάω τη μέρα
στρίβω ακόμα ένα τσιγάρο
και περιμένω να περάσει η σκουπιδιάρα.
Αυτοί θα έχουν μόλις ξυπνήσει.
Ακούω το θόρυβο της μηχανής
και παρακολουθώ τους κάδους να αδειάζουν
στο μεγάλο στόμα.
Η ματαιότητα σαν πέπλο έχει καλύψει τις ζωές μας.
Ποτίζω τις γλάστρες
και παρατηρώ πώς ξυπνάνε τα άνθη.
Αναλογίζομαι τη διαφορά μας
κι έπειτα αποφασίζω να ξεκουραστώ.
Κλείνω τα πατζούρια και αφήνω τη μέρα έξω
Τα λέμε σε λίγες ώρες ξανά
Καλημέρα
Καληνύχτα
Ξημέρωσε …
*Πίνακας του Clunde Monet, impresion of sunrise
10 σχόλια:
Πόσα πολλά μπορεί να σκεφτεί και να πράξει ο άνθρωπος σε μιά νύχτα μέχρι να ξημερώσει η ζωή. Κι όταν ξυπνήσεις εκείνη θα σε περιμένει πιστή στο ραντεβού της!
Χρήστο φίλε μου, πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω τί είναι η ζωή, διαβάζοντας τα ποιήματά σου.
Χαίρε κυνικέ !!
Φίλε Βαγγέλη, με τιμά ιδιαίτερα αυτό σου το σχόλιο.
Δεν ξέρω τι να πω...
Να είσαι καλά.
Ευοί ευάν!
Η δημιουργία τέχνης ή ποίησης μέσα στη νύχτα είναι πρόσχημα. Στην πραγματικότητα είναι η απόλαυση της μοναξιάς, της ησυχίας, η συνάντηση με τον εαυτό σου, η μοναδική απόλαυση της ψιλής κουβέντας μαζί του.
I really unterstand...
Καλό ξημέρωμα πάλι!
Ακριβώς.
Η συνάντηση με τον εαυτό μας.
Η αναζήτηση του εαυτού μας.
Η μοναξιά, που κάποιους τρομάζει, είναι απαραίτητη για μας.
Και όχι με σκοπό να κάνουμε τέχνη. Αυτή προκύπτει κάποιες φορές και μας ικανοποιεί. Όχι πάντα.
Αλλά είναι η ώρα της ρακής τώρα...
Εβίβες και
καλό ξημέρωμα!
Υ.Γ. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να λειτουργήσουν μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Μπορώ να σκεφτώ κάποιους..
Καλό ξημέρωμα κι εβίβες μ'ό,τι πίνουμε!
Δεν έχω τη δική σου δυνατότητα...
αν πιω θα είναι έξω
και πριν γυρίσω θα έχω σταματήσει
μου φτάνει να ζαλιστώ
για να φύγουν οι σκέψεις απ το κεφάλι
για να κοιμηθούν...
και γω να μείνω ξάγρυπνη να κοιτάζω το ταβάνι...
έχει αρχίσει να ξεφλουδίζει απ την υγρασία,
όπως εγώ από την απραξία...
νιώθω χαμένη...
στην υγειά σου!
Φίλη sweet truth, δε χρειάζεται να ταυτιζόμαστε. Ο καθένας γράφει σύμφωνα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του.
Και ιδιαίτερα στην ποίηση, μπορούμε να αγνοήσουμε παντελώς το νόημα και να πούμε αν μας αρέσει ή δεν αρέσει κάτι από αισθητικής πλευράς - όπως κοιτάς έναν πίνακα πχ.
Να είσαι καλά και καλό απόγευμα!
θαυμάσιο... απλό και περιεκτικό... αυτά τα λουλούδια ... μου αρέσουν!!!
Moυ αρέσει που απ' όλο, κράτησες το πιο θετικό στοιχείο.
Να είσαι καλά και να κρατάς πάντα τα θετικά, τα όμορφα.
Την καλησπέρα μου Παρασκευή και καλή συνέχεια!
Και με αυτό που είπε η φίλη sweet truth, ήρθε στη θύμηση μου το ποίημα του Καρυωτάκη.
Ας το μοιραστώ μαζί σας.
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Αμάλθειο κέρας.
(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Ονειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου
κατακορύφως.
Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.
Δημοσίευση σχολίου