Έσω

Κάθομαι αποχαυνωμένος μπροστά στο παράθυρο και κοιτάω χωρίς να βλέπω

Παίζει μια μουσική blues, τα πάντα είναι blues σκέφτομαι και στρίβω τα μουστάκια μου προς τα πάνω, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν οι Κρητικοί. Εγώ δεν είμαι Κρητικός, ίσως γι’ αυτό έτσι όπως τα στρίβω, να στέκονται σαν του Νταλί. Αλλά ούτε ο Νταλί μου αρέσει, η εκκεντρικότητά του ξεπερνούσε την ευφυΐα του, πώς μπορεί;

Πώς μπορώ;

Πώς μπορώ να μην μπορώ να αντιμετωπίσω τη ζωή και να προσαρμόζομαι πίσω από την εικόνα του καθενός,

τέχνη δεν είναι κι αυτό;

Αναλώνομαι σε όλο αυτό το αλισβερίσι και χάνω την ουσία.

Έχω καλυφθεί τόσο καλά, που κι εγώ μπερδεύομαι καμιά φορά και ξεχνάω ποιος είμαι.

Η απόλυτη τιμωρία:

έχω φτιάξει μια ωραιότατη φυλακή, χωρίς κάγκελα, μόνο με τοίχους, χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες, έχω κλειστεί μέσα και περιμένω να πάρω φωτιά. Μου λείπει όμως η σπίθα και το οξυγόνο, 

νομίζω πως η όποια ύπαρξή μου, κυμαίνεται μόνο στους χώρους του φανταστικού.

Ίσως να είμαι νεκρός που η καθιέρωση του λείπει. Τα γένια μου ασπρίζουν και τα μαλλιά μου υποχωρούν στους κροτάφους, τους οποίους πιάνω συνεχώς.

                Τι ψάχνω;

Οι συνέπειες κάθε κίνησής μου, έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή.

Επιλέγω για να σώσω τους άλλους από μένα να καταστρέφω τον εαυτό μου σιωπηλά.

Αργά, μεθοδικά.

Έτσι, δεν θα το καταλάβει κανείς,

όλοι θα το νομίσουν φυσικό