Λίβας

Νοτιάς! Όχι, δεν τον γνωρίζεις αν δεν έχεις ζήσει εδώ. Με το που ξεκινήσει, ξέρεις πως θα μείνει. Για μια, δυο ή και τρις βδομάδες να λυσσομανάει χωρίς σταματημό, με τρομερές εντάσεις μεγέθους 130, 150 ή 160klm/h και να παίρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Σακούλες, σκουπίδια,  φύλλα, κλαδιά, χώματα, γλάστρες… αλλά να μη σταματάει εκεί. Να ρίχνει δέντρα γερά που μπορεί να στέκονταν 50 με 100 χρόνια αγέρωχα, να τα ξεριζώνει, να τα σπάει και να βουίζει συνεχώς λυσσασμένα. Όλη την ώρα, όλη τη μέρα, όλη τη βδομάδα, να συνεχίζει, να συνεχίζει.

Να μεταφέρει σκόνη, να θολώνει την ατμόσφαιρα, να κάνει τη μέρα ωχρή και κίτρινη, να τα ξεραίνει όλα.

Να περιμένεις το βοριά ως λύτρωση και ο βοριάς να μην έρχεται. Να περιμένεις τη βροχή ως λύτρωση, και η βροχή να μην έρχεται. Να περιμένεις να περάσει, να σου κάνει το κεφάλι καζάνι, να μη τολμάς να βγεις από το σπίτι, να καταστρέφει τα σπαρτά, τα λουλούδια, τα πάντα και να βουίζει, να βουίζει μανιασμένα.

Να σε τρελαίνει, να σε τρελαίνει, να κλείνεις πόρτες και παράθυρα και να επιμένει. Να κάνει κόκκινο το χιόνι στις πλαγιές των βουνών, κίτρινη θολή τη μέρα, θερμό κύμα αέρα, να δυσανασχετείς και να υπομένεις τον εφιάλτη, μη μπορώντας να αντιδράσεις.

Να μη λέει να φύγει. Σαν να ήρθε για να σε θάψει εδώ, να σε σκεπάσει μια για πάντα, σαν να μην πρόκειται να σταματήσει αν δεν τα καταφέρει. Να χτυπάνε πόρτες και παράθυρα, να μην τολμάς να ξεμυτίσεις και να πιέζει το κεφάλι σου, να το πιέζει έως ότου τα μυαλά σου χυθούν σαν μαρμελάδα έξω από το κρανίο σου. Και να συνεχίζει, και να δυναμώνει…

                (Ο βοριάς έρχεται ως θεραπεία. Δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός, ποτέ τόσο επίμονος κι έρχεται ως αγαλλίαση της ψυχής και του νου, να ξεμυτίσουμε από τις κρυψώνες μας, να δούμε όλες τις ζημιές που έφερε ο νοτιάς και να διορθώσουμε όσες μπορούμε.  Έρχεται να μας δροσίσει και να ξεκουράσει το βαβουριασμένο μας κεφάλι.)

Θα περάσει κι αυτός και θα ‘ρθει κι άλλος. Κι έπειτα άλλος. Το ζήτημα είναι πως κάθε φορά που μας επισκέπτεται, ξεχνάει να φύγει και οι μέρες και οι ώρες αυτές, είναι το λιγότερο, εφιαλτικές.