Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Το μεγαλύτερο κενό του σύμπαντος

Είναι φορές στη ζωή μου που αισθάνομαι τόσο κενός
που ακόμα κι ένα “γεια σου τι κάνεις;”
μπορεί να γίνει μεγάλη υπόθεση για να ειπωθεί.
Είναι φορές που τα πάντα μου είναι κόπος,
ακόμα και η αναπνοή
Είναι φορές που το μόνο πράγμα που έχει σημασία
είναι το ότι τίποτα δεν έχει σημασία
Είναι φορές που η ζωή και ο θάνατος
μου είναι το ίδιο αδιάφορα
Είναι φορές που δεν αισθάνομαι τίποτα
απολύτως τίποτα
σα να’ χω από πριν πεθάνει
Είναι φορές…
πολλές φορές…
τόσες φορές…
θεέ μου
δε θυμάμαι
Πόσες φορές;
Πόσες φορές δεν έμεινα να αργοπεθαίνω σε ένα μουχλιασμένο δωμάτιο
χωρίς να κάνω τίποτα για μέρες… μήνες…
νιώθοντας μονάχα ένα μεγάλο κενό
να το τρέφω με τίποτα
κι αυτό να μεγαλώνει συνεχώς
να μεγαλώνει… να μεγαλώνει…
κι εγώ εκεί
στο τίποτα
να επιμένω
σαν να θέλω να φτιάξω το μεγαλύτερο κενό του σύμπαντος
και πάλι όμως…
Τίποτα!


Πίνακας της Βασιλικής
όπου κοσμεί και το εξώφυλλο 
της Νόσου... 


Υ.Γ. Παλαιότερο ποίημα, 2006-07. Συμπεριλήφθηκε στη συλλογή: Η Νόσος της Ποίησης 2009, από τις εκδόσεις ίαμβος.  Πια, υπάρχουν κάποια αντίτυπα στη ντουλάπα μου και δεν ξέρω αν υπάρχει ξεχασμένο σε κάνα βιβλιοπωλείο. Μπορείτε ωστόσο να το αναζητήσετε. Τον τρόπο, αν σας ενδιαφέρει, θα τον βρείτε. 
Αντιλαμβάνομαι ωστόσο το πρώιμο της γραφής μου και μου θυμίζει την πορεία αυτή μέχρι το σήμερα... 


Δεν υπάρχουν σχόλια: