Η αξία της ζωής

Τι αξία θα είχε η ζωή
αν δεν υπήρχε ο θάνατος; 

Όχι, αυτό δεν είναι ποίημα

Όταν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι λυσσάνε για το ναι, Όχι.

Όταν η αστική τάξη βγαίνει στους δρόμους για το ναι, Όχι

Όταν όλοι οι δεξιοί πολιτικάντηδες προσπαθούν να σε πείσουν για το ναι, Όχι.

Όταν οι εφοπλιστές τάσσονται υπέρ του ναι, Όχι.

Όταν το παπαδιλίκι προπαγανδίζει υπέρ του ναι, Όχι

Όταν άβουλοι τηλεορασόπληκτοι φοβισμένοι μικροαστοί πείθονται για το ναι, Όχι

Όταν χρησιμοποιούν κάθε μέσο να σε τρομοκρατήσουν και να σε εκβιάσουν για το ναι, Όχι

Όταν σαμαρωμένοι, μπένιδες, ποταμίσιοι και αδώνηδες θέλουν να σου αποσπάσουν το ναι, τότε Όχι.

Όταν, όσοι τόσα χρόνια σε ήθελαν σκυφτό και υποταγμένο και σου ζητάν τώρα επιβεβαίωσή για να συνεχίσουν να το κάνουν, τότε Όχι

Όταν βλέπεις όλους τους εξουσιαστές να ανησυχούν για το δικό σου Όχι, τότε, δεν έχεις παρά να τους στείλεις στο διάβολο, στα τσακίδια ή όπου αλλού προτιμάς με ένα Όχι.

Το ναι σημαίνει ξεκάθαρα εξαθλίωση της κοινωνίας, ταπείνωση, συνέχιση των μνημονίων, συνέχιση των περικοπών συντάξεων και μισθών και υποταγή στους δανειστές άνευ όρων. Τώρα, αν κάποιοι είναι μαζοχιστές, ηλίθιοι ή ανίδεοι, οι υπόλοιποι δεν τους φταίμε σε τίποτα. Όχι.

Βραδινές Περιπλανήσεις - εκπομπή αφιερωμένη σε νέους ποιητές

Την περασμένη Τρίτη 23/6 και ώρα 9:00μμ, στις «βραδινές περιπλανήσεις», είχαμε μια διαφορετική εκπομπή, αφιερωμένη σε νέους ποιητές, γνωστούς ή αγνώστους. Σε αυτούς που έχουν με κόπο εκδώσει και σε αυτούς που δεν το αποφάσισαν ακόμη. Σε αυτούς που με το μάτι άγρυπνο, παραμονεύουν τα βράδια και σκαρώνουν στίχους για να ξορκίσουν το θάνατο, τη μοναξιά, που υμνούν με το δικό τους τρόπο τη ζωή και τον έρωτα. Σε αυτούς που τρελαίνονται στις σκυθρωπές κάμαρές τους και βουτάν στην τέχνη της ποίησης για να εκφράσουν την ανυπότακτή τους φύση. Στους άγνωστους ποιητές των αιώνων που δεν είναι άλλοι από κάποιους όπως εσείς, όπως εμείς…

Παρουσιαστές της εκπομπής θα είναι ο Χρήστος Ζ. και η Άννα, (στη θέση του Μιχάλη που την έκανε για διακοπές)
http://psalidi.espivblogs.net/

Αυτή, καθώς και όλες τις εκπομπές που έχουν προηγηθεί, μπορείτε να τις ακούσετε από εδώ 

πίνακας του 

Jeremy Man

Βραδινές περιπλανήσεις κάθε Τρίτη 9-11 στο ράδιο Ψαλίδι

Από την προηγούμενη Τρίτη 19/5/15, επιχειρήσαμε να κάνουμε μια εκπομπή αφιερωμένη στην ποίηση στο ράδιο ψαλίδι. http://psalidi.espivblogs.net/ το κινηματικό ραδιόφωνο του Ρεθύμνου. 

Η πρώτη εκπομπή ήταν αφιερωμένη στο ανύπαρκτο κίνημα του καρυωτακισμού την οποία μπορείτε να ακούσετε με όλα της τα λάθη και τους κακούς χειρισμούς - αλλά όμως με πολύ αγάπη γι αυτό που κάνουμε και κάποιο σχετικό άγχος που έπαιξε σημαντικό ρόλο, από εδώ:  https://soundcloud.com/christoszachos-1/1vradines-periplanisis

Την επόμενη Τρίτη 26/5 έχουμε αφιέρωμα στον Καββαδία και θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο συγκροτημένοι και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
Κάποιες ανακρίβειες που ειπώθηκαν στη πρώτη, θα κοιτάξουμε να τις αποκαταστήσουμε στην επόμενη εκπομπή. Κάνετε υπομονή μέχρι τότε. 

Κάθε Τρίτη 9-11 το βράδυ στο ράδιο ψαλίδι. 

Συντονιστείτε.
Να ερωτεύεστε, να επαναστατείτε και να ποιείτε.
Καλή συνέχεια σε όλους κι εβίβες πάντα!

Ο θάνατος του ποιητή

Ο θάνατος του ποιητή, αναδεικνύει το έργο του. Τότε μόνο φαίνεται η πραγματική του αξία και μιλούν γι’ αυτόν οι κριτικοί και τον διαβάζει η ψαγμένη νεολαία και καμιά φορά – χωρίς καμία συγκατάθεση – μπαίνει και στα σχολικά βιβλία.

Ο θάνατος του ποιητή, όπως και να ‘χει, παίζει καταλυτικό ρόλο στη μεταθανάτια καριέρα του. Εξάλλου, ποιος ασχολείται με ζωντανούς;  Γράψε και πέθανε με ωραίο τρόπο και ίσως οι επόμενες γενεές να σε τιμήσουν.

Άλλωστε, η ποίηση, δε γράφει ποτέ για την εποχή της. Κάθε φορά βλέπει λίγο παραπέρα… 

Η γριά ποίηση

Όλοι οι ποιητές

τα καλύτερα τους τα γράψανε

την περίοδο της νιότης τους

Όταν μεγάλωσαν

απλά συνέχισαν από συνήθεια

χωρίς να μπορούν να φτάσουν

τη δύναμη της πρώτης τους νιότης

Τόσο θλιβεροί – αντιγράφοντας τους εαυτούς τους

Τίποτε δεν ήταν το ίδιο 

Και η ποίηση γερνάει

όπως γερνάμε κι εμείς

Ό,τι προλάβεις – μετά πεθαίνεις

Είτε σε γνωρίσουν όλοι, είτε κανείς

Ουσιαστική διαφορά, δεν υπάρχει

Δεν υπήρξε ποτέ

Ο τάφος του Baudelaire στο 

Cimetiere de Montparnasse

στο Παρίσι

Ο ερχομός της άνοιξης

Κρύο - Ανοιχτό παράθυρο

να συντηρεί το δωμάτιο δροσερό

και να φεύγει η κάπνα από το τσιγάρο

Και νύχτα  

Και μια μύγα που μπήκε από το παράθυρο

και κόβει βόλτες σαν τρελή

με 180χλμ την ώρα

γύρω από το κεφάλι μου

Στέκομαι στη μέση του δωματίου

και πετάω τα χέρια μου εδώ κι εκεί

Άνοιξα και την πόρτα

Η μύγα εδώ
Δεν λέει να φύγει

Ήρθε για να μείνει

Πίνακας της Aurora Robson

Εκτεθειμένος

Ο καλλιτέχνης εκθέτει την ψυχή του γυμνή,

απροστάτευτη, εκτεθειμένη  μπροστά σε όλους.

Ελεύθερη,

ανοιχτή σε κάθε χτύπημα

από κάθε άξεστο, ανυποψίαστο παρατηρητή

Ελεύθερη –  μοναδική – γυμνή –

όμορφη

  κουρελιασμένη 

                                  πληγωμένη 

έτοιμη να σπαραχθεί απ’ τον καθένα

                                                     ταπεινωμένη

                    μα άτρωτη συνάμα 

έτοιμη να επιτεθεί στον καθένα

γυμνή

              με δίχως χέρια να μαχαιρώσει 

με δίχως πόδια

                              όρθια να στηριχθεί 

καταδικασμένη στο όνειρο

                                                     στην τέχνη

σε μια ατελείωτη ζωή 

ψ υ χ ή

Μια ψυχή!

Πέρα από κάθε τι

Πέρα από όλα

και πάνω απ’ όλα

Τέχνη

Ο καλλιτέχνης εκθέτει την ψυχή του γυμνή

πίνακας της 

Νάντιας Παπαδοπούλου

Από την ποιητική συλλογή "Η Νόσος Της Ποίησης" 2009

Ποίημα γραμμένο κάποτε μες το 2007

Προσοχή! Ακατάλληλο περιεχόμενο δια ενηλίκους!

Το blogspot.com με προειδοποιεί πως πρέπει να κάνω σχετικές ρυθμίσεις στο ιστολόγιο αυτό, έτσι ώστε να προειδοποιεί τον αναγνώστη για το ακατάλληλο περιεχόμενό του με σχετικό μήνυμα. Και ψάχνω να βρω τι το ακατάλληλο ή κοινώς πορνογραφικό υλικό, έχω. Μετά από πολύ ψάξιμο το κατάλαβα. Είπα λοιπόν, να κάνω μια σχετική προειδοποίηση πριν κάνω τις σχετικές ρυθμίσεις.

Προσοχή προσοχή!

Στο παρακάτω μπλογκ μπορείτε να διαβάσετε ακατάλληλες λέξεις όπως: πούτσα, μουνί, κώλος, βυζί κ.α. Μπορείτε ακόμα να πέσετε και στην ακατανόμαστη αυτή λέξη που ξεκινάει από Μα και καταλήγει σε λάκας! Προφυλάξτε τα παιδιά σας!

Επίσης μπορείτε να πέσετε πάνω σε πορνογραφικό υλικό με ακατάλληλους πίνακες ζωγραφικής των Modigliani, Renoir κλπ.  να συνοδεύουν ανήκουστα (ο θεός να τα κάνει) ποιήματα!

Και το χειρότερο απ’ όλα… μπορείτε να πέσετε πάνω σε σκίτσα του Milo Manara (για όποιον ξέρει τι σημαίνει αυτό) με αντίστοιχο γραπτό περιεχόμενο! Άκουσον, άκουσον…

Έχουν δίκιο αυτοί που διαχειρίζονται τη γκούγκλ. Απορώ πώς τόσα χρόνια με άφηναν να λειτουργώ ανεξέλεγκτα. Να παρθούν αμέσως μέτρα ασφαλείας! Να προστατέψουμε τους απανταχού συντηρητικούς  από την ποιητική μου ασυδοσία.  

Άμα πια!

Φτάνει!

Μακριά από τέτοιου είδους βρώμικα ιστολόγια!

Να μεταφερθεί στο youporn ή να διαγραφεί διαπαντός!

Αποφασίζομεν και διατάσσομεν!

Υ,Γ."Η αλλαγή στην πολιτική περιεχομένου για ενήλικες του Blogger που ανακοινώθηκε προηγουμένως δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή." με ενημερώνει το blog. Έγινε φαίνεται η δίκη και αποφάνθηκαν πως η ποίηση δεν αποτελεί πορνογραφικό υλικό. Και τώρα, τι θες να μου πεις, τζάμπα έγραψα το κείμενο ή λόγω του κειμένου αλλάξαν γνώμη; 

Έσω

Κάθομαι αποχαυνωμένος μπροστά στο παράθυρο και κοιτάω χωρίς να βλέπω

Παίζει μια μουσική blues, τα πάντα είναι blues σκέφτομαι και στρίβω τα μουστάκια μου προς τα πάνω, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν οι Κρητικοί. Εγώ δεν είμαι Κρητικός, ίσως γι’ αυτό έτσι όπως τα στρίβω, να στέκονται σαν του Νταλί. Αλλά ούτε ο Νταλί μου αρέσει, η εκκεντρικότητά του ξεπερνούσε την ευφυΐα του, πώς μπορεί;

Πώς μπορώ;

Πώς μπορώ να μην μπορώ να αντιμετωπίσω τη ζωή και να προσαρμόζομαι πίσω από την εικόνα του καθενός,

τέχνη δεν είναι κι αυτό;

Αναλώνομαι σε όλο αυτό το αλισβερίσι και χάνω την ουσία.

Έχω καλυφθεί τόσο καλά, που κι εγώ μπερδεύομαι καμιά φορά και ξεχνάω ποιος είμαι.

Η απόλυτη τιμωρία:

έχω φτιάξει μια ωραιότατη φυλακή, χωρίς κάγκελα, μόνο με τοίχους, χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες, έχω κλειστεί μέσα και περιμένω να πάρω φωτιά. Μου λείπει όμως η σπίθα και το οξυγόνο, 

νομίζω πως η όποια ύπαρξή μου, κυμαίνεται μόνο στους χώρους του φανταστικού.

Ίσως να είμαι νεκρός που η καθιέρωση του λείπει. Τα γένια μου ασπρίζουν και τα μαλλιά μου υποχωρούν στους κροτάφους, τους οποίους πιάνω συνεχώς.

                Τι ψάχνω;

Οι συνέπειες κάθε κίνησής μου, έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή.

Επιλέγω για να σώσω τους άλλους από μένα να καταστρέφω τον εαυτό μου σιωπηλά.

Αργά, μεθοδικά.

Έτσι, δεν θα το καταλάβει κανείς,

όλοι θα το νομίσουν φυσικό

Νεφέλωμα

Κόκκινο τραπεζομάντηλο

ένα καραφάκι ρακί

και το βιβλίο με τα εκτοπλάσματα

του Μίλτου Σαχτούρη

κι όταν τελειώσουν όλα

μόνο η ποίηση θα έχει απομένει

σωριασμένοι έτσι κάτω από το τραπέζι

θα μπορέσουμε να νοιώσουμε με βεβαιότητα

τη ματαιότητα των αστρικών μας στοχασμών*

 

Πίνακας του Γιώργου Μικάλεφ κατόπιν παραγγελίας

Ευχαριστώ φίλε! 

Λάδια σε καμβά 30Χ40 

https://kolobooks.wordpress.com/

http://georgemicalef.blogspot.gr/

*αστρικών μας στοχασμών

Ο δρακουμέλ θα πιάσει τα στρουμφάκια

Σε κάποια πορεία από αυτές που είχαν γίνει τον τελευταίο χρόνο ενάντια στα μέτρα λιτότητας ή σε κάποια αντιρατσιστική ή αλληλεγγύης – δεν θυμάμαι ποια -  ένας φίλος μου είχε πει: «Δηλαδή διαδηλώνουμε μαζί με αυτούς που μπορεί αύριο να είναι κυβέρνηση;». Το σκέφτηκα λίγο και απάντησα: «Και τι έγινε; Αφού για τα ίδια πράγματα διαδηλώνουμε. Με τις όποιες διαφορές μας, αλλά για τα ίδια.»

Τελικά ήρθε ο καιρός που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό. Χάρηκα, αν και κρατάω μικρό καλάθι, αλλά τουλάχιστον έφυγαν όλοι αυτοί που σιχαινόμασταν και που μας υπονόμευαν τη ζωή καθημερινά. Δηλαδή, δεν έφυγαν ακριβώς, αλλά δεν έχουν πια την εξουσία να κάνουν ό,τι θέλουν και να μας παίρνουν και το τελευταίο ψίχουλο από το ψωμί που είχε απομείνει στο ντουλάπι.

Μια κάπως πιο ευνοϊκή κυβέρνηση λοιπόν, πιστεύω πως δεν θα αδιαφορήσει για τις απαιτήσεις του λαού όταν διαδηλώνει και πως θα δίνει σημασία, έτσι ώστε με τον καιρό, να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα από τα κάτω.(Ονειροπόλος, φαντασμένος, ρομαντικός, αλλά τι να κάνουμε;) Δεν ησυχάζουμε και προσπαθούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Θέλει πολύ αγώνα και θα τον δώσουμε, όπως πάντα κάναμε.

Κάποιοι φίλοι μου θα διαφωνήσουν, καθώς πιστεύουν πως όλες οι μορφές εξουσίας είναι ίδιες. Δεν διαφωνώ με αυτό, απλά πιστεύω πως το να χειρίζεσαι την εξουσία προς όφελος των πολλών, δεν είναι το ίδιο με το να επιβάλλεις μια αυταρχική αντιλαϊκή εξουσία. Εξάλλου, μια κοινωνία ανθρώπων, για να περάσει από το φρικαλέο πρόσωπο του τέρατος του καπιταλισμού σε μια αυτοοργανωμένη κοινωνία χωρίς αφεντικά, θα πρέπει να το κάνει σταδιακά. Τίποτα δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, Αλλά θέλω να πιστεύω πως είμαστε σε καλό δρόμο. Όλα εξαρτώνται από εμάς. Αλίμονο αν αφηνόμασταν στη μοίρα μας κι ελπίζαμε σε ηγέτες.

Και για να ελαφρύνουμε κάπως όλα τα παραπάνω: χαρά μου είναι που επιτέλους ο δρακουμέλ θα πιάσει τα στρουμφάκια και το κογιότ το μπιπ μπιπ. Και φυσικά, η δυσαρέσκεια όλων αυτών που χάσαν την εξουσία και οι σκατένιες κλαμένες φάτσες τους που αρνείται ακόμα και το καζανάκι να τις τραβήξει στη χέστρα, καθώς κι αυτό σιχαίνεται και έχει αντιδράσει με το να βουλώσει, για να τους δώσει πίσω ότι είχε καταπιεί όλα αυτά τα χρόνια.

Με τις υγείες σας!

                

Η υπεροχή της γυναίκας

Σε γουστάρω, είπε αυτός
Με καυλώνεις, είπε αυτή

Θέλω να σε πηδήξω, είπε αυτός
Πάμε σπίτι μου, είπε αυτή

Προλαβαίνεις κάθε μου επιθυμία, είπε αυτός
Γι’ αυτό υπάρχω, είπε αυτή

Θέλω να γδύσω την ψυχή σου, είπε αυτός
Απλά παραμέρισε το κιλοτάκι, είπε αυτή

Είσαι φαντασίωση, είπε αυτός
Είμαι η μόνη σου αλήθεια, είπε αυτή

Θέλω να σε χύσω στο στόμα, είπε αυτός
Χύσε με όπου θέλεις, είπε αυτή

Χύνω κουβάδες, είπε αυτός
Χύνω ποτάμια, είπε αυτή

Όπως και να το δεις
Η γυναίκα, πάντα υπερέχει

Σχέδιο του Milo Manara

Για τον Νίκο Ρωμανό

Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 10/12/14, λίγες ώρες πριν τα τελευταία γεγονότα.        

           Ο Νίκος Ρωμανός σταμάτησε την απεργία πείνας  ύστερα από 31 μέρες, αφού ικανοποιήθηκε το αίτημά  του να μπορέσει να φοιτήσει στο ΤΕΙ Πειραιά. Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε λεπτομέρειες ή ειδησεογραφικές ανοησίες. Λίγο πολύ, είναι σε όλους γνωστά και το παρακάτω κείμενο είναι προσωπική μου τοποθέτηση.

            Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που διάβασα τα βιβλία του Χρόνη Μίσιου και του Περικλή Κοροβέση. Αυτό που περιέγραφαν με γλαφυρές εικόνες και λογοτεχνικό τρόπο, ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Τα βιώνουμε και σήμερα με βασανισμούς κρατουμένων στη ΓΑΔΑ ή οπουδήποτε αλλού. Πολλά τα παραδείγματα της ιστορίας, αλλά η ιστορία συνεχίζεται και η εκάστοτε εξουσία κρατάει πάντα την ίδια στάση απέναντι στους αγωνιστές.  Σε αυτούς που διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο και δεν υποτάσσονται. Δε χρειάζεται να ψάξουμε μακριά όταν κάποιος νέος στις μέρες μας, αντιδρά με τέτοιο σθένος, ώστε να δίνει ακόμα και τη ζωή του για τις ιδέες του.

           Η κάθε εποχή έχει τους αγωνιστές της όπως και αυτή που ζούμε. Στο προσκήνιο σήμερα, έχει βρεθεί ο Νίκος Ρωμανός και δεν διστάζει πουθενά. Χρόνια είχα να γνωρίσω τέτοιον αγωνιστή επαναστάτη. Πηγή έμπνευσης για τον καθένα από μας και στήριγμα, να μην το βάζουμε κάτω, ποτέ. Ωραίος άνθρωπος, αληθινός. Λίγοι έχουν τη δύναμή να κάνουν αυτό που κάνει. Και το έχει πάρει εγωιστικά, δε θα υποκύψει, δε θα κάνει πίσω ποτέ. Παίζει την ίδια του τη ζωή ως το τέλος. Και είτε ζήσει, είτε πεθάνει, θα έχει καταφέρει να νικήσει το φρικαλέο πρόσωπο του τέρατος της εξουσίας.

         Γράφω συναισθηματικά και δεν θα κάνω καμία πολιτική ανάλυση. Τα πράγματα αλλάζουν μέρα με τη μέρα με τις δικιές μας δράσεις/αντιδράσεις.

          Έτσι, όταν είχαμε κανονίσει μια έκθεση ζωγραφικής μαζί με κάτι φίλους, δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα συνέπιπτε με όλα αυτά τα γεγονότα που προμηνύουν μια εξέγερση. Που είναι τόσο κρίσιμες ώρες για την υγεία του Νίκου Ρωμανού, που είναι τόσο ηλεκτρισμένο το κλίμα παντού γύρω. Μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Που κρατάει ακόμα όμως και δεν εκρήγνυται. Για πόσο ακόμα;

           Θεωρώ απαραίτητο λοιπόν να δηλώσω, τόσο την αλληλεγγύη μου, όσο και την συνενοχή μου για ό,τι συμβεί από δω και πέρα.

            Νίκο, κράτα γερά. Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο με όποιο κόστος.

 Υ.Γ. 1 Ο αγώνας συνεχίζεται.

 Υ.Γ.2 Ο Νίκος Ρωμανός, πέρα από επαναστάτης, φαίνεται πως είναι κι ένας υπέροχος λογοτέχνης. Διαβάζοντας τις προκηρύξεις του, μπορείς να το καταλάβεις.

 Y.Γ. 3 Εβίβες αδελφέ! Τα λέμε στο δρόμο.

Άρθρο στο "Κόσκινο"

Ευχαριστώ τον Δημήτρη Τρωαδίτη για την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου στο ιστολόγιο "Το κόσκινο". Δείτε εδώ

Επίσης, ευχάριστη έκπληξη μου προκάλεσε το γεγονός πως το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην ελληνόγλωσση εφημερίδα της Μελβούρνης "Νέος κόσμος", το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014.
Δείτε εδώ

Θέλω μονάχα να κάνω μια επισήμανση όσον αφορά τις ενότητες του βιβλίου. Δεν είναι δυο όπως γράφει το κείμενο, αλλά τρεις. "Ο γελωτοποιός" που περιέχει ποιήματα, "Η ψυχεδέλεια" με δυο ποιήματα και μερικά πεζά και η ενότητα "Στο δρόμο" που περιέχει επίσης πεζά.
Οι ενότητες είναι χωρισμένες θεματικά και ακολουθούν την ίδια λογική με την προηγούμενη λογοτεχνική μου δουλειά  "Οι εμπειρίες ενός πνιγμένου". Τα ποιήματα μπλέκονται με τα πεζά και δεν έχουν σκοπό να χωριστούν ανά λογοτεχνικό είδος, αλλά να συμπληρώσουν θεματικά την ενότητα στην οποία βρίσκονται.
Εν πάση περιπτώσει, όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία σημασία. Το μοναδικό πράγμα που ίσως έχει σημασία, είναι το έργο να βρει σωστούς αποδέκτες και να εξαντλήσει την όποια αξία του ανεξάρτητα από τον δημιουργό του.

Αυτά προς το παρόν.
Μέχρι το επόμενο, καλή συνέχεια και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους όσους αντιδρούν.

Η νόσος της γαμημένης ποίησης

                Ανατρέχοντας στα παλιά μου γραπτά, έκανα κάποιες παρατηρήσεις που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Μια συζήτηση που είχαμε με τη σύντροφό μου, με έκανε να σκεφτώ παλιές καταστάσεις και να πιάσω, μετά από χρόνια, το πρώτο βιβλίο που είχα εκδώσει και να ξαναδιαβάσω κάποια από τα ποιήματα που είχα γράψει εκείνη την εποχή. Τότε λοιπόν, ήρθα σε επαφή με έναν άνθρωπο που νόμιζα πως τον είχα ολότελα ξεχάσει. Τον εαυτό μου την περίοδο εκείνη. Τι συνέβη λοιπόν;

                Ένιωσα την ασφυκτική μοναξιά και τις ιδιαίτερες καταστάσεις που γράφτηκαν εκείνα τα ποιήματα. Κάποια ήταν δυνατά και στεκόντουσαν χωρίς παρεμβάσεις, κάποια άλλα, νομίζω πως ήθελαν διορθώσεις για να μπορέσουν να σταθούν και ορισμένα άλλα, πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να τα έχω εκδώσει ποτέ. Ήταν κατάθεση ψυχής φυσικά, αλλά είχαν επαναλήψεις κι έλεγαν πράγματα που δεν θα τολμούσε να εκμυστηρευτεί κανείς. Πολύ τολμηρό.

                Βλέποντάς το λογοτεχνικά, κάποια σημεία ήθελαν επεξεργασία. Δεν έχει και πολύ σημασία όμως, καθώς ξέρω πως ελάχιστοι έχουν το βιβλίο της Νόσου και πως ακόμα πιο λίγοι το έχουν διαβάσει.  Αυτό σώζει κάπως την κατάσταση κι επίσης το γεγονός πως δύσκολα μπορεί να το βρει κανείς. Έχει κι αυτό τη γοητεία του. Επίσης, γοητεία έχει και το γεγονός πως κάποιος νεαρός ποιητής, δεν κολλάει σε τύπους και φόρμες και πετάει την τέχνη του στα σκυλιά, αδιαφορώντας για αναγνώριση και λογοτεχνικούς κύκλους, κάνοντας το δικό του χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά. Ένας καταραμένος  "ποιητής" που δεν μπορεί να θεωρηθεί, ούτε καταραμένος, ούτε ποιητής. Και το αστείο είναι πως, ακόμα και σήμερα, δεν έχω αλλάξει πολύ το ύφος. Απλά το έχω δουλέψει παραπάνω, αλλά ουσιαστικά, παραμένω ο ίδιος 25χρονος που ήμουν τότε. Δηλαδή, όταν έγραφα το υλικό που θα αποτελούσε τη Νόσο Της Ποίησης.

                Σήμερα, θα μπορούσα, αν ήθελα, να τα επανεκδώσω διορθωμένα, αλλά νομίζω πως δεν έχει ουσία αυτό. Το βιβλίο σηματοδοτεί την εικόνα που είχα για τη ζωή την περίοδο 2004 με 2008. Γι΄ αυτό και είναι ασυνήθιστα μεγάλο για ποιητική συλλογή. 150 σελίδες. Δεν άφησα έξω σχεδόν τίποτα. Κατά κύριο λόγο, όλα τους πρωτόλεια, καθαρά η πρώτη γραφή - όπως συνήθιζα να κάνω.

                Η Νόσος Της Ποίησης λοιπόν, έχει τη δική της ιδιαιτερότητα και δύναμη, που δεν θα μπορούσα ποτέ να επέμβω καταστρέφωντας την.  Αν το έκανα αυτό, θα χαλούσα την αυθεντικότητά τους και θα έχαναν τη μοναδικότητά τους. Ένας συγγραφέας που σέβεται το έργο του, ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Ακόμα κι αν γινόταν πιο "όμορφο" ή κοινά και "λογοτεχνικά αποδεκτό".

                Εξάλλου, αυτοί που έχουν διαβάσει τις επόμενες λογοτεχνικές δουλειές μου, θα μπορέσουν να καταλάβουν τη συνέχεια και την ουσία της πρώτης μου αυτής δουλειάς, χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσω τίποτα. Δηλαδή, όχι όλοι... Εξαρτάται από το πόσο καλοπροαίρετος αναγνώστης είσαι.  Όσο για τους άλλους, μπορούν να συνεχίσουν να είναι εγκλωβισμένοι στους λογοτεχνικούς τους κύκλους και να κατακρίνουν οτιδήποτε είναι διαφορετικό ή ασυνήθιστο με αυτό που τους έχουν μάθει. Δεν μας αφορούν. Άλλωστε, ο λόγος που κάνουμε τέχνη, είναι πρωτίστως για να εκφράσουμε τον εαυτό μας. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα. Ή τρίτα. Ή τελευταία. Ή δεν υπάρχουν καν. Μα τι λέω; Φυσικά και δεν υπάρχουν καν.

φωτογραφία του φίλου Βαγγέλη Βαζαίου 

https://myspace.com/vaggelisvazaios/photos

Ο ξένος

Όταν το πλοίο έφτασε στο λιμάνι, αυτός βγήκε έξω στην πρύμη. Του άρεσε να βλέπει την διαδικασία καθώς το πλοίο πλησιάζει, να ρίχνουν τους κάβους οι ναυτικοί και να ανοίγει σιγά σιγά η μπουκαπόρτα για να ξεχυθεί το συνωστισμένο πλήθος στη στεριά. Δεν είχε λόγο να βιαστεί, και πραγματικά, σιχαινόταν τέτοιου είδους στριμώγματα. Έτσι επέλεξε να κάνει το τσιγάρο του στην πρύμη, παρατηρώντας την μέρα που ξημέρωνε και το πλοίο να πιάνει στεριά. Η πρωινή αύρα τον ξύπνησε για τα καλά και δεν σκέφτηκε να πάρει τον πρώτο καφέ της ημέρας στο πλοίο. Θα περίμενε εκεί, στην πρύμη, μέχρι να φύγουν τα φορτηγά και ο πολύς κόσμος. Άλλωστε, οι σχηματισμοί που παίρνουν τα σύννεφα και τα χρώματα του χειμωνιάτικου ουρανού, μπορούσαν να τον συνεπάρουν για ώρες. Και μάλιστα, μια τέτοια ώρα που ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμα και που, από στιγμή σε στιγμή, αλλάζει όλο το τοπίο χρώματα και αποχρώσεις, κάνοντάς σε να θαυμάζεις το έργο αυτό της φύσης. Τόλμησε μάλιστα να το παρομοιάσει με πίνακες ζωγραφικής αγαπημένων του ζωγράφων, αλλά ήξερε όμως πως η φύση εναλλάσσεται συνεχώς και πως αυτή την αίσθηση, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα μπορέσει να την αντιγράψει κανείς.

Τα βενετσιάνικα κτίσματα αυτής της πόλης, οι χιονισμένες βουνοκορφές, ο ήλιος που ανέτειλε αργά, δημιουργούσαν μια ονειρική εικόνα καθώς αντικατοπτρίζονταν στη θάλασσα, που ήρεμη όπως ήταν, δεχόταν κι επέστρεφε με το δικό της μοναδικό τρόπο τη μαγεία αυτή του τοπίου. Ένα ποίημα που εξελίσσεται... Όλα αυτά τον έκαναν να θυμηθεί το βαρετό και μονότονο ουρανό του καλοκαιριού και να καταλήξει: «Ο χειμώνας μου αρέσει!»

Ο πολύς ο κόσμος είχε ήδη αποχωρίσει, τα φορτηγά είχαν φύγει και μόνο κάποια ΙΧ οχήματα, έβγαιναν πότε πότε. Έβαλε το κασκόλ γύρω από το λαιμό του, κούμπωσε το μπουφάν του, έπιασε το σάκο του κι αποφάσισε να αφήσει το πλοίο μέχρι το επόμενο ταξίδι. Κατέβηκε, βγήκε στην μπουκαπόρτα και πάτησε στεριά.

Ο συννεφιασμένος ουρανός εκείνη την ώρα, έδινε όλες τις αποχρώσεις του μπλε. «Blues», σκέφτηκε, «τα χρώματα της θλίψης». Άφησε το λιμάνι πίσω του και προχώρησε. Δεν ήξερε την περιοχή, κι έτσι, γυρνώντας στα στενά της πόλης, βρέθηκε σε ένα παραδοσιακό καφενείο κοντά στο λιμάνι. Υπήρχαν ήδη κάποιοι θαμώνες εκεί, μεγαλύτεροι σαφώς από αυτόν, ντόπιοι. Δεν δίστασε, έκατσε σε ένα τραπεζάκι και παρήγγειλε καφέ ελληνικό, σκέτο. Η ώρα είχε περάσει, ήταν 8 το πρωί. Ο φρεσκοκομμένος καφές ψημένος στη χόβολη, γέμιζε με το άρωμά του τη γύρω περιοχή. Έβγαλε ένα σημειωματάριο κι άρχισε να γράφει χωρίς να σκέφτεται τι. Ήταν ξένος εκεί. Το παρουσιαστικό του και η στάση του, έπειθαν γι ‘αυτό. Στο καφενείο, όλοι μουστακαλήδες. Αυτός, μουσάτος, απόμακρος και με μακριά μαλλιά. Δεν έμεινε απαρατήρητος.

Σε λίγο, φτάνει ένα καραφάκι ρακή στο τραπέζι του. «Είναι από τον Μανωλιό και την παρέα του» του λέει ο καφετζής. “Σε συνδυασμό με τον καφέ, είναι ό,τι πρέπει για το κρύο”, σκέφτεται. Γεμίζει το ποτήρι του και στρέφεται προς την παρέα των ντόπιων.

«Γεια μας!»

«Εβίβες παλικάρι! Τι σε φέρνει στα μέρη μας;»

«Ο άνεμος, νομίζω…»

Σημείωση: To παραπάνω σύντομο διήγημα δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eyelands (το site των αυτοδιαχειριζόμενων εκδόσεων "Παράξενες μέρες") με θέμα το χειμώνα. Δείτε εδώ

Στον ιστότοπο αυτό, το δημοσιεύω ξανά με κάποιες μικρές αλλαγές και με τίτλο "Ο ξένος" αντί "Ο ταξιδιώτης", όπως ήταν αρχικά.

Μια τυπική διαδικασία

Έχω ένα χρυσό δόντι στο μάτι μου

Το μάτι ενοχλούσε το δόντι κι αποφάσισα να το βγάλω

Εξάλλου ο χρυσός είναι που έχει αξία 

Και η όραση, δε χρειάζεται μάτια 

Φωτογραφίες από την παρουσίαση 14/10/14 στο Ρέθυμνο

Για δύο αγαπημένους ποιητές

Είχε μεγάλο δίκιο ο Ρίτσος

που θεωρούσε τον Λειβαδίτη μαθητή του.

Είχε επηρεαστεί, του έμοιαζε πολύ

και ήταν νεώτερός του.

Δεν είχε όμως καθόλου δίκιο

που ούτε μια στιγμή δε στάθηκε να δει

πως ο Τάσος κατέληξε να είναι καλύτερός του.

Ίσως μονάχα την ημέρα του θανάτου του,

μα τότε ήταν αργά.

Δεν πειράζει ρε μάγκες,

εγώ σας αγαπώ και τους δύο

για αυτό που ήσασταν. 

Ρίχνω λίγη ρακή στο χώμα για εσάς. 
Εβίβες πάντα!

η ιστορία