Παρουσίαση στο καφενείο "Καλλικατζούρα" στη Νίκαια

Παρουσίαση της τελευταίας μου δουλειάς "Χ-έγερση υποσυνειδήτου" 

στο καλλιτεχνικό καφενείο "Καλλικατζούρα" 

Ατταλείας 289α, Νίκαια

Την Παρασκευή 24 Φλεβάρη στις 8:00μμ

Οι αρουραίοι που κρύβονται κάτω από τις χαραμάδες τις συνείδησης και η παρουσίαση της Χ-έγερσης υποσυνειδήτου

(...)Είπα να ξεκουραστώ λίγο και να στρίψω ένα τσιγάρο. Άνοιξα το φακελάκι με τον καπνό και 10 κατσαρίδες ξεχύθηκαν στο δωμάτιο. Έβαλα τα χέρια μου μέσα κι αυτό που είχε απομείνει, ήταν το τελείωμα της μεταμόρφωσης του Κάφκα. Έστριψα λοιπόν ένα τσιγάρο με αυτό και το κάπνισα. Ωραίο ήταν, πραγματικά με βοήθησε να ησυχάσω. Ο καπνός που ανέβαινε προς τα πάνω, έπαιρνε συνεχώς και διαφορετική μορφή. Μιας γυναίκας, ενός λουλουδιού, ενός καλικάντζαρου. Έδειξα, φαίνεται πως το απολαμβάνω κι ίσως για με τιμωρήσει, έγινε σαν καπνός που βγαίνει από το τσιγάρο χωρίς να παίρνει καμία μορφή. Μη μου πεις γιατρέ μου πως το ξεπέρασα, πως έχω θεραπευτεί. Τι θα απογίνω τώρα; (...)

Ολόκληρο το κείμενο το διαβάζετε εδώ 

Ευχαριστώ το art-io για τη φιλοξενία και τη στήριξη

Τα λέμε την Παρασκευή 24/2/17 στην Καλλικατζούρα, στη Νίκαια, (Γρ. Λαμπράκη & Ατταλείας 289α στις 8μμ). . 

Τσιγαράκι κανείς;

Αυτές οι εικόνες σπλατεριάς στα τσιγάρα, πραγματικά μας έχουν βοηθήσει. Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω το υπουργείο υγείας και την Ε.Ε. καθώς όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί – κι εγώ με τη σειρά μου – κόψαμε τις σπλάτερ καπνοσακούλες και πήραμε καπνοθήκες της αρεσκείας μας. Επίσης, θα ήθελα να προτρέψω το υπουργείο να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του και να εφαρμόσει το ίδιο σε όλα τα προϊόντα. Αλκοόλ, τρόφιμα, σοκολάτες, γαριδάκια, καφέδες κλπ. Να βάλει εικόνες στα αλκοολούχα από διαμελισμένα πτώματα στην εθνική από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, νεκρούς από τσαμπουκάδες, αναίσθητους να τους κάνουν ενέσεις καφεΐνης και ό,τι άλλο βάζει ο νους. Επίσης στα γλυκά, ανθρώπους με διαβήτη κι άλλες ασθένειες που να έχουν ακρωτηριασμένα άκρα κλπ. Στα λαχανικά μπορεί να βάλει υποσιτισμένους ανθρώπους να λιμοκτονούν και στα κρέατα, ανθρώπους υπέρβαρους που κάναν εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς, πέτρες στα νεφρά, χολές και διάφορα άλλα ωραία. Α, ναι, να βάλουν και στις καραμέλες των παιδιών με τα δηλητήρια τις χρωστικές και τις υπερβολικές ποσότητες ζάχαρης, παιδάκια να πεθαίνουν από αντίστοιχα προβλήματα. Εδώ λέω να μη γίνω περιγραφικός, αν και θα έπρεπε. Θα πρέπει φυσικά να γεμίσουν και τους δρόμους με τεράστιες διαφημίσεις με προφυλακτικά στις εθνικές οδούς και οπουδήποτε αλλού, που να δείχνουν όλες τις σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες και τις συνέπειές τους, από κονδυλώματα, σύφιλη, βλεννόρροια, έιτζ κλπ. Και γενικά, ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Ας το χρησιμοποιήσει λοιπόν το αγαπημένο μας υπουργείο υγείας και η Ε.Ε. έτσι ώστε να μας προστατέψει επιτέλους απ’ όλους αυτούς τους κινδύνους και να μας κάνει υποχόνδρια, αποστειρωμένα, άβουλα, φοβισμένα ανθρωπάκια που χαίρουν άκρας υγείας! Μα πραγματικά, το πόσο νοιάζονται για μας, δεν έχει προηγούμενο. Ας τους δείξουμε λοιπόν κι εμείς έμπρακτα το πόσο το εκτιμούμε αυτό και πόσο τους αγαπάμε, καίγοντας ένα υπουργείο την ημέρα – ή για να μη κουραζόμαστε – καίγοντας όλα τα υπουργεία και τη βουλή με τσιγάρα πολλά και μαρούλια, σοκολάτες και κρεατικά αν προτιμάτε σε μια μέρα και να ζήσουμε ελεύθεροι, δίχως νόμους, κράτη και περιορισμούς της προσωπικής μας ελευθερίας από άλλους μαλάκες που τρομοκρατούν, επενδύουν κι εμπορεύονται την ανάγκη όλων για ζωή. Άντε γαμηθείτε ρε μαλάκες ρε, άντε γαμηθείτε!

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Εκδόσεις το Κόλο" https://kolobooks.wordpress.com/2017/01/22/splatter/ στις 22/1/17. Ευχαριστώ τον Γιώργο Μικάλεφ για τη φιλοξενία. 

Υποθετική αυτογνωσία

Αν γνωρίζατε τι είστε και τι είναι αυτό που πρεσβεύετε, θα αυτοκτονούσατε. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση, καθώς κανένας βλάκας δεν αυτοκτόνησε καθ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας

Οι ποιητές μου

Συνηθίζω να αναφέρομαι στους ποιητές μου με το μικρό τους όνομα. Τους θεωρώ φίλους. Είναι φίλοι και ίσως, αν ζούσαν, να κάναμε παρέα. Με τους ζωντανούς, δεν ισχύει το ίδιο. Με απογοητεύουν. Έρχομαι σε αντιπαράθεση μαζί τους. Ίσως γιατί απ’ αυτούς έχω περισσότερες απαιτήσεις. Ίσως γιατί δεν τα παράτησαν όταν έπρεπε, ίσως γιατί είναι ακόμα ζωντανοί και δεν γράφουν με τη δύναμη και το πάθος που είχαν τότε.

Η ίδια η τέχνη μας, μας θέλει νεκρούς.

Τι δεν καταλαβαίνετε;

Φθηνή αισθητική

Στις αεροπορικές θέσεις του πλοίου

υπάρχουν πολλές οθόνες

Οι μισές από αυτές παίζουν soft porn

Τι αθλιότητα

Ούτε σε αυτό δεν είναι καλοί

Αν είναι να κάνεις κάτι

κάνε το σωστά

ή μη το κάνεις καθόλου

Αλλά τι περιμένεις από ανθρώπους

που δεν έχουν ιδέα από τέχνη…

Τρόποι ανάγνωσης

Όλα τα γραπτά, νουβέλες, διηγήματα, μυθιστορήματα και άλλα, διαβάζονται με τα μάτια προσηλωμένα στο χαρτί. Μονάχα η ποίηση – κι ας είναι τυπωμένη σε χαρτί – διαβάζεται με τα μάτια στον ουρανό ή στους κενούς τοίχους κάποιου δωματίου.

Τραγική ομορφιά

Ο Μοντιλιάνι πέθανε λίγο πριν

τη καθοριστική του έκθεση

στη ζωή και την τέχνη

από φυματίωση

Η ερωμένη του όταν το έμαθε

έπεσε από το παράθυρο

κουβαλώντας στην κοιλιά της

το παιδί του

Όποιος δεν μπορεί να δει

την τραγική ομορφιά της ζωής

δεν έχει ζήσει ποτέ του

Ο ύπνος των μεγάλων

Όλοι οι ενήλικες αποκοιμήθηκαν 

στις αεροπορικές θέσεις του πλοίου

και η ώρα ήταν αργά

και μονάχα ένα κοριτσάκι παρέμενε ξύπνιο

ανακαλύπτοντας τον κόσμο

κι εγώ που διάβαζα τα ποιήματα του Τσαρούχη

πίνοντας ρακή

Σταλαγματιές

Έσταζε η σκουριασμένη οροφή του πλοίου

πάνω στο τραπεζάκι

ένα κίτρινο υγρό

μουσκεύοντας και τις γύρω καρέκλες

σταγόνες βρώμικες

κι αληθινές

Όπως κι ο μόχθος πάνω στη ζωή

Αρουραίοι και ασημαντότητες

Μπήκα στο καφενείο

Προτίμησα την μπάρα

Όταν ο καφετζής στάθηκε μπροστά μου

του είπα πως

ψάχνω να βρω τους αρουραίους που κρύβονται

κάτω από τις χαραμάδες της συνείδησης

και πως όλα όσα θεωρούμε σημαντικά

δεν είναι παρά ασημαντότητες

μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος

Με κοίταξε απορημένα

κι έτσι αναγκάστηκα 

να παραγγείλω μια ρακή

Αποφασισμένος

Τότε έπιασε το μαχαίρι και το κάρφωσε στην καράφλα του μπροστινού κυρίου. Το σκυλί του άρχισε να αλυχτάει. Το έπιασε με τα χέρια του και το έσφιξε στο λαιμό, έτσι ώστε να σταματήσει. Έπειτα, άνοιξε την πόρτα και το πέταξε με μια κλωτσιά στη θάλασσα. Γυρνώντας, κάποιος προσπάθησε να τον σταματήσει. Έτσι, με μια κίνηση, του πήρε το κεφάλι. Τα αίματα είχαν σκορπίσει παντού και ο κόσμος άρχισε να στριγγλίζει και να απομακρύνεται. Δεν τόλμησε να τον πλησιάσει άλλος. Το πλήθος έφυγε τρομοκρατημένο, αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που μόλις είχε συμβεί. 

Έπειτα ακολούθησε ησυχία και γαλήνη. Κάθισε τότε αναπαυτικά σε ένα από τα αεροπορικά καθίσματα του πλοίου, άναψε τσιγάρο, έπιασε ένα τετράδιο κι ένα μολύβι και σχεδίασε, ήσυχος πια, αυτό το ποίημα. 

Ηλεκτρική ξυλόσομπα υγραερίου

Το σώμα αυτό ζεσταίνει το ταβάνι

Εμείς κρυώνουμε στο πάτωμα

Το ψυγείο μουρμουρίζει ενώ το ρολόι

με ένα εκκωφαντικό τικ τακ

παίρνει σταθερά κάτι από τον χρόνο μας

Σπαταλιόμαστε  υπομένοντας

αλλά παραμένουμε ήσυχοι καθώς

αύριο το πρωί

θα βάλουμε φωτιά και θα κάψουμε

το σώμα, το ταβάνι, το ψυγείο, το ρολόι

και το χρόνο μαζί

Έπειτα θα βρεθούμε ελεύθεροι

στην απεραντοσύνη του σύμπαντος

δίχως τίποτα
Όπως πάντα

Καταστάλαξη

ας αφήσουμε όλα τα περίτεχνα νοήματα κι ας δούμε την ουσία

τον ανύπαρκτο χρόνο που τον μετράμε σε στιγμές

και την αλήθεια που υπάρχει πίσω από κάθε ψέμα

κι ας αφεθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε επιτέλους

τον εναπομείναντα χρόνο

Μια μικρή αλήθεια

Έχω έναν κάλο στη φτέρνα μου που τρυπάει όλες τις κάλτσες

Τον κάλο τον τρίβω κάθε φορά που πλένομαι 

Αυτός όμως αμέσως ξαναβγαίνει

Δεν λέει να φύγει, διογκώνεται

Θα τρυπήσει όλα μου τα τρύπια παπούτσια

Θα συνεχίσει να μεγαλώνει

Θα γίνει τεράστιος

Δεν θα μπορώ να περπατήσω

Θα επιβληθεί με την επιμονή του

Και στο τέλος θα με σκοτώσει.

Έπειτα, νεκρός σαν θα ‘μαι

θα έρθει και θα μου πει:

Ήμουν εσύ κάθε στιγμή

Δεν έφταιξα

Απλά δεν μπορούσες να με υποφέρεις

Και με σκότωσες

Μαζί κι εσένα

Φιλοξενία στο artblog

Ευχαριστώ το artbloggr για τη φιλοξενία.
Μικρή παρουσίαση του έργου μου καθώς και 10 απαντημένες ερωτήσεις.
Μπορείτε να το διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ

Η συνάντηση

Μπήκα στο καφενείο για να κρυφτώ

Κάθισα σε ένα τραπεζάκι

Στις δύο θέσεις απέναντί μου

ήρθαν και κάθισαν ο Μίλτος και ο Τάσος

Έβρεχε

Ο Τάσος έλεγε πως

οι θαμώνες του καφενείου
γελούσαν σαν αποκοιμιόταν στην καρέκλα

αλλά τι να έκανε που οι νεκροί κάθονται άγρυπνοι 

και πρέπει να κοιμηθούμε και για κείνους

Ο Μίλτος έλεγε για έναν νεκρό κόσμο 

και για κάποια τέρατα που χαρτόπαιζαν

και πως η κυρία σκατό και καρπούζι

μιλούσε πάλι

ώσπου να βγάλει η κόκκινη σελήνη 

το μαχαίρι της και να αρχίσει να σφάζει

Εγώ τους έβαζα ρακή στα ποτήρια

και τους καθησύχαζα

Δεν βρέχει πια στο δωμάτιο

Ας σπάσουμε τις κορνίζες

με  τα νεκρά μας πορτραίτα

Η σελήνη μας περιμένει

Έχουμε καιρό ακόμα

Ας πιούμε 

Επιρρεπής

Ήμουν πάντα επιρρεπής στον έρωτα, στο αλκοόλ και στις ομορφιές της ζωής. Και στην κάνναβη και στις ατέλειωτες κουβέντες περί φιλοσοφίας, τέχνης και ζωής, με συνδαιτυμόνες γύρω από ένα τραπέζι και να αφήνουμε τον οίνο, τη ρακή ή τη φούντα – ή και τα 3 μαζί – να μας μεθούν και να κοινωνούμε τη σκέψη μας και η σκέψη να εξελίσσεται και η κουβέντα να εξελίσσεται και να ψάχνουμε το νόημα της ζωής, το νόημα του σύμπαντος, το νόημα όλων και να το αγγίζουμε κάθε φορά όντας σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης και ευφυΐας και να αποδομούμε τον κόσμο, τα ήθη και τα έθιμα και να ανακαλύπτουμε τη ζωή και το σύμπαν γύρω μας, την ίδια την οντότητά μας κάτω από μια άλλη διάσταση, πολύ πιο κοντά στην πραγματική, την ουσιαστική. Η ολότητα του σύμπαντος γύρω από ένα τραπέζι με τσικουδιές και μεζέ. Και η συζήτηση να μας έχει συνεπάρει και να συμπληρώνει ή να διορθώνει ο ένας τον άλλο και να επαναπροσδιορίζουμε και να αναθεωρούμε, μαθαίνοντας πάντα κάτι παραπάνω και να προβληματιζόμαστε έχοντας πάντα μια ευφορία και το καφενείο να κλείνει κι εμείς να παραμένουμε εκεί να συζητάμε, να αγορεύουμε, να φιλοσοφούμε και να τους ζητάμε ένα ακόμα καραφάκι ρακή και να κλείσουν και πως εμείς θα παραμείνουμε ως το πρωί εκεί και όντως να το κάνουμε και να απολαμβάνουμε τη νύχτα κι έπειτα το πρωί με το που δούμε το ηλιοβασίλεμα, να αποφασίζουμε πως πρέπει να πάμε να ξεκουράσουμε το πνεύμα και το σώμα μας και να αποχωρούμε ο καθένας για το σπίτι του με μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου, πως θα υπάρξει συνέχεια και πως πάντα έτσι θα κάνουμε όποτε μας δοθεί η ευκαιρία μέχρι να τα καταφέρουμε και ποτέ ως τώρα να μην τα έχουμε καταφέρει και να το προσδοκούμε και να συνεχίζουμε με κάθε ευκαιρία.

Θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίσουν αλκοολικούς, αλλά οι ουσίες, είναι μονάχα το μέσο για να κοινωνήσουμε το πνεύμα μας ή απλά για να γουστάρουμε, χωρίς να ζητάμε απαραίτητα απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα. Ή, πιο απλά, να ζητάμε τη ρακή για να μας φέρει σε αυτή την κατάσταση και να περάσουμε και πάλι ωραία. Κι εντάξει, όλο αυτό δεν είναι η δικαιολογία για τον αλκοολισμό μας, αλλά το πνεύμα θέλει τροφή πέρα από τα διαβάσματα και την ενασχόληση με την τέχνη και αυτός είναι ο μόνος τρόπος, ακόμα και αν καταλήξουμε αλκοολικοί. Αλλά ποτέ δεν θα καταλήξουμε αλκοολικοί. Κι αυτό γιατί αυτοσκοπός είναι η φιλοσοφία και η έκσταση του πνεύματος και όχι το ίδιο το αλκοόλ ως ουσία. Όχι πάντα…  

Σύντροφοι, συνδαιτυμόνες, συμπότες ή συμποσιαστές; Ίσως όλα μαζί με έμφαση στα δυο τελευταία. Εξάλλου, όλα τα παραπάνω είναι μια αρχαία παράδοση που τη συνεχίζουμε, όχι γιατί τη μάθαμε, αλλά γιατί την ανακαλύψαμε στην πράξη. Μόνο που στις μέρες μας, έχουν αλλάξει οι ερμηνείες και οι έννοιες και οι περισσότεροι παρανοούν και παρεξηγούν τη στάση μας. Ευτυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’ αυτό πέρα από το να αδιαφορούμε και να αμφισβητούμε τη γνώμη των πολλών. Η μάζα καταστρέφει την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα γενικώς. Αν στεκόμασταν εκεί, θα ήταν η καταστροφή μας. Σεβόμαστε όμως την οντότητά μας – καθώς και την οντότητα όλων – κι έτσι δεν μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία. Ας ζήσει ο καθένας την προσωπική του κόλαση και τον προσωπικό του παράδεισο. Μάθαμε να ζούμε σύμφωνα με τη φύση και να τη σεβόμαστε. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν κόντρα στην ολότητα του σύμπαντος και κάτι τέτοιο δεν το θέλουμε.

Και ποιοι είσαστε εσείς, θα ρωτούσε κάποιος. Οι αλκοολικοί του καφενείου. Κάποιες μικρές ασημαντότητες και τίποτε άλλο. Ή θα μπορούσες να πεις, αυτοί που δεν συμβιβάζονται με την κοινωνία σας και αντιδρούν με το δικό τους τρόπο. Όχι αναρχικοί, αλλά άναρχοι. Ή απλά, άνθρωποι που αποζητούν την ελευθερία τους και τη μέθη που θα τους οδηγήσει εκεί. Κι αυτή η μέθη, δεν έχει να κάνει απαραίτητα με ουσίες, αλλά με έρωτα για τη ζωή, τη φύση την ίδια, την ελευθερία. Έστω κι αν αυτή βρίσκεται ξεκομμένη από το κοινωνικό σύνολο… τι να κάνουμε;

Περιθώριο = περί + θεωρώ. Αλητεία = άλωμαι, περιπλανώμαι. 

Άνθρωποι που δεν χωρούν στα στενά πλαίσια όποιας ιδεολογίας. «Κάθε δέσμευση είναι ολιγωρία, άμα θες δεσμά, φάε ιδεολογία» όπως έλεγε και ο Νικόλας. Δεν είναι τυχαίο που οι κυνικοί και οι επικούρειοι μας εκφράζουν περισσότερο. Και ο Νικόλας, σαφώς και ήταν ένας από τους σύγχρονους κυνικούς φιλοσόφους. 

Δεν ξέρω γιατί βάζω το εμείς σε αυτό το κείμενο, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι μόνος. Ενίοτε συμβαίνει αλλά τώρα χάσαμε τον ειρμό, οπότε, καληνύχτα! 

Ο τρελός

Είμαι τρελός, αυτό είναι γεγονός, και η παράνοιά μου όλο και μεγαλώνει. Ο κόσμος γύρω μου σαφώς και με θεωρεί παράφρονα, οι περισσότεροι φοβούνται να με κάνουν παρέα, τους δικαιολογώ. Πώς να αντιμετωπίσεις κάποιον που όταν πέφτει και του σπάει το ποτήρι της ρακής, το πετάει να σπάσει περισσότερο αδιαφορώντας για όλους και για όλα – και μετά να πάει να το πιάσει, να φανεί πως δεν είναι τόσο εκτός ελέγχου – μα φυσικά και είναι, και να το μαζεύουν άλλοι, και να πάει να πάρει ένα ακόμα σφηνάκι για να συνεχίσει τη ρακοποσία.

Τελικά, τα κατάφερα και ξέφυγα για λίγο και έξω, σαν να ήμουν σπίτι μου, και … δεν τα έσπασα όλα. Συγκρατήθηκα. Θα μπορούσα να το κάνω. Αλλά, εντάξει, είμαι απλά ένας αλκοολικός ποιητής που δεν ελέγχει τον εαυτό του. Ίσως γι’ αυτό οι άνθρωποι να με φοβούνται. Κι ας μην έχουν διαβάσει ούτε στίχο μου. Είναι αλλιώς το βιβλίο και αλλιώς να έχεις τον τρελό μπροστά σου.

Έμπειρος όμως στην τρέλα, μπόρεσα να το διαχειριστώ την τελευταία στιγμή και μετά να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα… Με πήραν όμως όλοι χαμπάρι. Μετά σταμάτησα. Οκ, παίδες, δεν θα σας κάνω απόψε τη χάρη, ίσως μια άλλη φορά, τι λέτε; 

Για τον Γιώργο Γαβαλά

Τον Γιώργο Γαβαλά τον είχα γνωρίσει τυχαία σε μια βόλτα στη Διονυσίου  Αρεοπαγίτου στο Θησείο. Καθόταν σε ένα παγκάκι με την κιθάρα του κι εμείς παίρναμε μπύρες κι αράζαμε μαζί του. Μου έκανε εντύπωση πως δεν έπινε αλκοόλ, καμιά σόδα ζητούσε όταν προσφερόμασταν να τον κεράσουμε. Μιλάγαμε και λέγαμε διάφορα, για τη μουσική και όχι μόνο. Πήρα τα cd του που τα πουλούσε, όπως έκανε με τις κασέτες και ο φίλος του ο Άσιμος. Είδα πως στο youtube δεν υπάρχει σχετική αναφορά, οπότε θα αναλάβω να ανεβάσω τη μουσική του με την πρώτη ευκαιρία.

Πριν λίγες μέρες έμαθα για το θάνατό του. Όταν το συνειδητοποίησα, ένοιωσα την απώλεια. Στην επόμενη βόλτα μου στο Θησείο, δεν θα είναι εκεί. Θα περάσω από το σημείο που άραζε να πιω τη μπύρα μου και να τον αποχαιρετήσω.

Τότε, θυμάμαι, είχα γράψει ένα κείμενο κι ένα ποίημα αφιερωμένα σε αυτόν. Αργότερα, το 2008, τα συμπεριέλαβα στην πρώτη μου ποιητική συλλογή, “ H Νόσο της Ποίησης”, και του είχα χαρίσει ένα αντίτυπο με σχετική αφιέρωση. Μου έλεγε πως έγραφε κι εκείνος, αλλά δεν είχε προβεί ποτέ σε έκδοση. Δεν ξέρω που μπορεί να βρίσκονται τα γραπτά του, αλλά τουλάχιστον, έχω δείγμα της μουσικής του, το οποίο και θα μοιραστώ μαζί σας όταν έρθει ο καιρός. Προς το παρόν, θέλω να σας παρουσιάσω το διήγημα που έγραψα γι’ αυτόν. Καθώς όμως τα χρόνια περνούν και όλοι αλλάζουμε, όταν το κοίταξα, ένοιωσα την υποχρέωση να κάνω μερικές διορθώσεις, με προσοχή όμως, χωρίς να χαθεί το πρωταρχικό του κλίμα και ύφος.  

Επηρεασμένος τότε από τα πεζοποιήματα του Baudelaire, έγραψα το παρακάτω κείμενο σε ανάλογο ύφος.

Σήμερα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος και η γραφή μου έχει αλλάξει κατά πολύ. Αλλά αυτό είναι μια μνεία για τον Γιώργο Γαβαλά, έτσι όπως την είχα γράψει τότε, τον πλανόδιο αλήτη και μουσικό που έτυχε να κάνουμε παρέα κάποτε. Σας το παρουσιάζω με κάθε σεβασμό προς το άτομό του και ουσιαστικά, όπως το είχα βιώσει τότε.

Καλό ταξίδι Γιώργο, θα σε θυμόμαστε για αυτό που ήσουν. Ένας ελεύθερος άνθρωπος που δεν χώρεσε πότε σε πλαίσια και δεσμά, κι έτσι μια μέρα, πέταξε μακριά. 

Σε ένα παγκάκι κάτω από την ακρόπολη

                Τα χρυσαφιά χρώματα της δύσης που απλώνονται τόσο όμορφα τριγύρω, κατά μήκος αυτού του πλακόστρωτου δρόμου και κυριεύουν το βλέμμα οδηγώντας το, από τα δέντρα και τις πέτρες, τα παγκάκια και τα μπουλούκια των περαστικών – ψηλά πάνω στην ακρόπολη – κι ευθύς αμέσως, πίσω στο δρόμο και τα δέντρα και στα πέτρινα παγκάκια, για να καταλήξει και να σβήσει μπρος στο ακτινοβόλο, γεμάτο πανουργία και αθωότητα, γεμάτο ευαισθησία κι εξυπνάδα βλέμμα των παιδιών.

                Η πορεία μας, απροσδόκητα ανάλαφρη και η μαγεία των χρωμάτων του ουρανού διαχέονταν παντού γύρω, κάνοντας το κάθε τι, κάθε λεπτό που περνάει, να παίρνει κι άλλη απόχρωση, πάντα όμορφη – πάντα μαγική.

                Καθώς μια γλυκιά κούραση μας είχε καταβάλει, κανείς δεν αρνήθηκε να καθίσουμε για λίγο στο πέτρινο παγκάκι, που έτσι συνεπαρμένοι καθώς ήμασταν, λίγο έλειψε να σκοντάψουμε πάνω του. Δεν είχαμε καταλάβει το πόσο μας είχε απορροφήσει το τοπίο κι έτσι μείναμε εκεί, ώσπου τα μπλαβιά χρώματα της δύσης έδωσαν τη θέση τους στο  χρυσαφί φως της σελήνης.

                Το ηλεκτρικό φως, με τη σειρά του, φώτισε την ακρόπολη και άναψε κάθε φανάρι στο δρόμο. Κάποιος ζωγραφίζει τη στιγμή θέλοντας να την  αιχμαλωτίσει, κάποιος άλλος διαβάζει ένα βιβλίο με ποιήματα και ο μουσικός δίπλα μας ετοιμάζεται να παίξει το ρόλο μιας ολόκληρης ορχήστρας, σχεδιάζοντας το ηχόχρωμα της βραδιάς με τον δικό του τρόπο.

                Ο μουσικός, ένας άνθρωπος γραφικός, θα έλεγες άλλης εποχής. Ένα πουκάμισο παλιό – πολύχρωμο, ένα τζιν επίσης παλιό με κάποια μπαλώματα και ξέφτια στις άκρες, κάτι παπούτσια πάνινα κι ένα καπέλο «τζόκεϊ», πίσω από το οποίο περνούσε τα γκρίζα του μακριά μαλλιά. (Στην περιγραφή ίσως να ταίριαζε και μια μακριά γενειάδα, αλλά να με συμπαθάτε, δεν θα σας ευχαριστήσω). Κι όταν μιλήσαμε για τον Νικόλα (τον Άσιμο), μας είπε πως κάποτε παίζανε μαζί και τα σχέδια που κάνανε, μέχρι που ο Νικόλας πήρε την απόφαση να μας αφήσει.

                Έδειχνε γύρω στα 50 ή και νεότερος ακόμα κι έτσι όταν ρωτήσαμε για την ηλικία του μας είπε πως ήταν 71! Απίστευτο! Το ήξερα όμως καλά, το είχα ξαναδεί και σε άλλους καλλιτέχνες. Λες και η τέχνη τους, κατά έναν περίεργο τρόπο, τους κρατούσε για πάντα νέους, δεν τους άφηνε να γεράσουν. Και ίσως έτσι να είναι. Ίσως η τέχνη, όταν πραγματικά την αγαπάς και όχι όταν ασχολείσαι απλά μαζί της, να σε ανταμείβει με μια αιώνια νεότητα, να κρατάει πάντα ζωντανό το παιδί μέσα σου, έτσι ώστε να σου επιτρέπει να καταπιάνεσαι και να πορεύεσαι με αυτή. Ίσως να μη σου χαρίσει ποτέ χρήματα ή έναν άνετο τρόπο ζωής, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτά; Αυτό που θα σου χαρίσει θα είναι κάτι ανάλογο με το «πορτραίτο του Dorian Gray» - η αιώνια νεότης.

                Η μουσική του… μια ολόκληρη πανδαισία από ήχους, όλοι προερχόμενοι από ένα και μόνο άτομο – μια κινητή ορχήστρα. Δυο ντέφια περασμένα στα πόδια – αριστερό πόδι, άρση, δεξί πόδι, θέση – μια κλασική ιδιόμορφη κιθάρα με χορδές μεταλλικές (ακουστικής κιθάρας), μια ζώνη πολύχρωμη με καμπανάκια (για περισσότερους ήχους) και τα χέρια: αριστερό και δεξί, πέρα από το να αδράζουν τις χορδές και μελωδίες να σκορπούν, έπαιζαν παράλληλα το ρόλο των κρουστών χτυπώντας ρυθμικά την κιθάρα. Και βέβαια, πώς θα μπορούσα να παραλείψω ένα πραγματικά περίεργο πνευστό, το καζού, που το έκανε να ακούγεται σαν σαξόφωνο και μας μάγευε όλους.

                Άλλος ένας πλανόδιος μουσικός που την τέχνη του εκθέτει στους δρόμους, που αρνείται να εμπορευτεί, να ακολουθήσει το σύστημα. Καλλιτέχνες του δρόμου, ελεύθεροι άνθρωποι. Η τέχνη για την τέχνη και τον άνθρωπο.

                Οι ώριμοι και «συνετοί» περαστικοί, σπάνια στέκονται να ακούσουν λίγο, να δώσουν σημασία. Δεν πειράζει όμως, καταλαβαίνουν και γοητεύονται μόνο όσοι έχουν την ευαισθησία, μόνο όσοι έχουν το ταλέντο να το κάνουν. Γιατί ταλέντο χρειάζεται, όχι μόνο για να κάνεις τέχνη, αλλά και για να μπορέσεις να την εκτιμήσεις. Τα περισσότερα παιδιά είναι προικισμένα απ’ αυτό το ταλέντο.

Έτσι, ένα κοριτσάκι γοητεύτηκε από τη μουσική του και δεν ήθελε να φύγει. Χόρευε σαν μούσα κάτω από τους αρχαίους ρυθμούς, φιλτραρισμένους από τη σημερινή ματιά του καλλιτέχνη και σκορπισμένους αρμονικά, ένα με το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα κάτω από την ακρόπολη.  

                Οι γονείς του χαριτολογώντας και κάνοντας χάζι το κοριτσάκι τους, το άφησαν για λίγο να ακούσει και να λικνιστεί – έτσι όπως κάνουν τα παιδιά από ένστικτο στους ρυθμούς ενός κομματιού. Στη μικρή μούσα όμως, δεν έφτασε μόνο ένα κομμάτι. Ήθελε να μείνει εκεί, πείσμωνε και μάταια τη τραβούσαν οι γονείς της από το χέρι. Έτσι έμεινε και για δεύτερο κομμάτι κι έπειτα για τρίτο κι έπειτα… ο μπαμπάς της αγανακτισμένος την παίρνει γρήγορα στην αγκαλιά του και την απομακρύνει: «φτάνει! Σαν πολύ δεν σου κάναμε το χατίρι;»  και το κοριτσάκι, η μούσα που μας επισκέφτηκε, αποχώρησε δυσανασχετώντας και κλαίγοντας.

                Το όνομα του μουσικού ήταν Γιώργος Γαβαλάς. Γύρισε προς το μέρος μας και είπε: «ξέρεις πόσα παιδιά έρχονται και κάθονται να ακούσουν; Τα παιδιά καταλαβαίνουν αυτό που οι “μεγάλοι” έχουν πάψει προ πολλού. Όχι όλοι, μόνο αυτοί που έχουν σκοτώσει το παιδί μέσα τους. Όσο γι’ αυτούς που έχουν καταφέρει να το κρατήσουν ζωντανό, να, όλο κάπου εδώ τριγύρω κάθονται και κάνουμε παρέα.»

                Rock, jazz, ethnic αυτοσχεδιασμός και η μουσική είχε δέσει τόσο με το τοπίο, που μας έκανε να περάσουμε σε αλλοτινούς χρόνους – ηλεκτρισμένους με μια ενέργεια που σε ταξιδεύει και ύστερα χάνεις το δρόμο, δεν ξέρεις να επιστρέψεις, μένεις κάπου ενδιάμεσα. Κι όταν βρεις το δρόμο ή με κάποιο τρόπο τέλος πάντων επιστρέψεις, μια γλυκιά νοσταλγία μένει και προσπαθείς να ισορροπήσεις σε αυτό το ενδιάμεσα ή να πας γρήγορα σπίτι να κοιμηθείς, μη τυχόν και πέσεις απότομα στην πεζή πραγματικότητα κι έτσι, στο όνειρο όπως είχες μάθει, μην τρομάξεις, μην από το ξάφνιασμα πέσεις και τσακιστείς.

                Προς το παρόν γνωρίζαμε πως εκεί να κρατηθούμε και να μη μας απασχολεί η επιστροφή, αλλά το ταξίδι, που πέρα από τη μαγεία του τοπίου, πέρα από την πανδαισία της Τέχνης, πέραν όλων των άλλων, το τροφοδοτούσαμε με άφθονη μπύρα, μπύρα και τσιγάρα στριφτά, και κερνούσαμε όποιον έστεκε εκεί για λίγο, να δει, να ακούσει, να μπει στην παρέα, να συντελέσει, να ενωθεί, να κοινωνήσει μαζί μας τη μουσική κάτω από την ακρόπολη,  τη συντροφιά,  την ψυχή μας – στην υγειά μας! Εβίβες! Salute!

Κάτω από την ακρόπολη

Όλη η τέχνη μαζεμένη σε ένα παγκάκι

κάτω από την ακρόπολη.

Ένας μουσικός – ορχήστρα μόνος του – jazz rock

μια ζωγράφος που αποτυπώνει τη στιγμή στο χαρτί

κι ένας άθλιος ρομαντικός που διαβάζει ποιήματα…

ώσπου ένα μικρό παιδί—

                                               ένα κοριτσάκι

γοητεύεται!

Νοιώθει όλη την τέχνη και μένει εκεί να χορεύει

Δεν μπορεί να ξεφύγει – δεν θέλει να απομακρυνθεί

όσο κι αν οι γονείς του το τραβάνε 

έχει ενθουσιαστεί – δεν θα φύγει

Είναι η ζωή – είναι το πάθος – είναι η μουσική

είναι η ποίηση  είναι όλα

ένα μικρό κορίτσι

να έχει γοητευτεί

να έχει γοητέψει τους πάντες

μούσα και Θεά κάτω από την ακρόπολη

αφημένη στις μελωδίες ενός πλανόδιου μουσικού

και μιας τέχνης, που μπροστά της

χάνει το νόημα της 

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/110879