Φθινοπωρινό οδοιπορικό

Ι

Κάθε ποιητής

οφείλει να έχει το καφενείο του

όπου θα πίνει τη ρακή

ή το κονιάκ του

Όχι άλλο ποτό

Είναι καθαρά αντιποιητικό

ΙΙ

Ο Μίλτος

είχε δώσει μια ποιητική του συλλογή

σε κάποιον μπακάλη

Αμόρφωτος Άνθρωπος

δεν είχε πάει σχολείο

Όταν τον ξαναβρήκε, τον ρώτησε

και τότε εκείνος

με δάκρυα στα μάτια

του είπε πόσο τον άγγιξε

III

Ο Τάσος πάλι

ήταν τόσο ευγενής

και ονειροπόλος

που κανείς δεν μπόρεσε

να φανταστεί ποτέ

πως έλεγε αλήθεια

πως αυτός ήταν ο δολοφόνος

Αλλά, τι να καταλάβετε τώρα κι εσείς…

IV

Κι όταν εκείνη με συνάντησε

παραξενεύτηκε

που ήταν τα γένια μου

κάπως κοντά και περιποιημένα

Μου είπε:

Περίμενα να σε δω

σαν τον αγαπημένο σου

τον Μίλτο Σαχτούρη

Δεν ήξερε πως αυτό το φυλούσα

για λίγο αργότερα

V

Ένας επαίτης

με πλησιάζει καθώς γράφω

Άνεργος είναι, λέει, και ζητάει χρήματα

Δεν τον άκουσα στην αρχή

Έπειτα του είπα πως

χάλασα ό,τι χρήματα είχα

γι’ αυτή τη ρακή

Μάλλον δεν με πίστεψε

μα εγώ έλεγα την αλήθεια

VI

Η βροχή αποφάσισε

να ξεπλύνει τις ψυχές μας

Φαίνεται πως κάτι τέτοιο

ήταν δύσκολο πολύ

Έτσι επέλεξε να μη σταματήσει

VII

Τι κάνεις εσύ εδώ;

Δεν σε κάλεσα…

-Κάνει κίνηση να φύγει-

Περίμενε!

Μπορείς να μείνεις

Εξάλλου

όλοι κατάλαβαν

πως υπήρξαμε εραστές

VIII

Έβρεχε ώρες τώρα

και στους δρόμους

είχαν σχηματιστεί μικροί χείμαρροι 

Μάταια προσπαθούσα να τους αποφύγω

μη βρέξω τα παπούτσια μου

που ήταν τρύπια

Μόλις όμως βράχηκε το ένα πόδι

απελευθερώθηκα

κι έτσι περπατούσα

άνετα πια

βουτώντας και τα δυο μου πόδια

μες τους μικρούς χείμαρρους

κατά μήκος των πεζοδρομίων

Δεν είχα να φοβηθώ τίποτε πια

και απολάμβανα τη βόλτα

μες τη βροχή