Αυτόνομες εταίρες

Τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειαζόμαστε εκδότες. Εκδίδουμε και μόνοι μας τους εαυτούς μας – που ούτως ή άλλως κάνουμε – και ελευθερωνόμαστε από τα δεσμά του «νταβατζή»  εκδότη. Γιατί δηλαδή να ζητάμε νταβατζή που θα πουλήσει την ψυχή μας, και να του δίνουμε όλο το υστέρημά μας για να προβεί σε έκδοση; Γιατί έχει επικρατήσει αυτό; Τι σκοπό και αποτέλεσμα έχει; Κανένα. Πόσο πουτάνες μπορούμε να είμαστε; (δεν είναι προτέρημα των θηλυκών μόνο αυτό). Τι ζητάμε; Γιατί το κάνουμε; Φιλοδοξία; Ματαιοδοξία; Σκατά. Τίποτα!

Με έπιασαν πάλι τα δαιμόνια μου και θα τα χώσω πάλι.

Την πρώτη φορά, έπεσα σε παγίδα. Βρέθηκε κάποιος να μου πει πως με δέχεται, κι εγώ εκεί, να τα δώσω όλα. Λεφτά, ψυχή, ό,τι είχα. Κι όταν μετά κατάλαβα την εκμετάλλευση, ήταν αργά. Είπα να τον εκδικηθώ και να ζητήσω αυτά που μου ανήκουν. Μάταια. Πέρα από το να σκοτωθούμε, δεν κατάφερα τίποτα. Κι αφού το έψαξα λίγο, είδα πως δεν μπορεί να έχει δικαιώματα στο έργο μου μετά την πενταετία. Έπειτα θα είμαι ελεύθερος να το κάνω ό,τι θέλω. Έμεινα σε αυτό και δεν ασχολήθηκα άλλο. Τρία ακόμα χρόνια, είπα, τρία χρόνια και τέλος. Υπομονή. Πάντα ονειροπόλος κι επιπόλαιος όμως, δεν έβαλα μυαλό.

Σκεφτόμουν για αυτοέκδοση. Λιγότερα λεφτά, αλλά πολλά βιβλία. Πώς να τα διαχειριστώ όλα αυτά; Τι να τα κάνω τόσα; «Λιγότερα δε γίνεται;» «Όχι.» Υπήρχαν βέβαια και οι ψηφιακές εκδόσεις, τυπώνεις όσα θες για 2 ευρώ περίπου το κομμάτι. (αφού ξεπουλιόμαστε, τι περιμένεις; Σεβασμό;). το υπολόγιζα σαν λύση.

Είχα αφήσει όμως το έργο μου σε κάποιους εκδότες και μια ωραία πρωία,  χτύπησε το τηλέφωνο. Θέλανε λέει, να συνεργαστούν μαζί μου. Μαλακίες. Πάλι κορόιδο έπεσα. Τους πίστεψα. Και τι να τα έκανα τόσα βιβλία; Δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Αυτοί όμως, ως γνήσιοι έμποροι, δεν μπορεί, θα είχαν τον τρόπο να ξεπουλήσουν την ψυχή μου. (Μα το Δία, τι ματαιοδοξία;!) Συμφώνησα λοιπόν με νέο νταβατζή, με όνομα στην πιάτσα, όχι ό,τι κι ό,τι… Καλά να πάθω. Δε μου φταίει κανείς, εγώ φταίω.

Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν να εκθέσω την ψυχή μου δημόσια (παρουσίαση βιβλίου το λεν’ αυτοί), δεν είχα καμία στήριξη. Όλα μόνος μου. Όλα καλά με αυτό. Αλλά στη δεύτερη «παρουσίαση» στο χώρο του εκδότη, όχι μόνο δεν έχω στήριξη, αλλά ούτε καν συνεννόηση μαζί του (υψηλό πρόσωπο βλέπεις, σιγά μην ασχοληθεί μαζί μου, σιγά μη μου μιλήσει και στο τηλέφωνο…).

Έτσι λοιπόν, φίλοι και φίλες, πολύ αμφιβάλω αν θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση στην Αθήνα, Αγ. Ειρήνης (τόσο) στο Μοναστηράκι στις 29/12/11 και ώρα 8:00μμ, που θα έπρεπε να είναι έτοιμες οι προσκλήσεις, οι αφίσες και οι ενημερώσεις. Μια βδομάδα έμεινε και συνεννόηση καμία. Μόνο αδιαφορία και φθηνές δικαιολογίες από τη δασκαλεμένη γραμματέα του.  

Παίζουν όμως καταλήψεις, μπαρ και άλλοι χώροι που μπορούν να με δεχθούν για λίγο, και ίσως να κανονίσουμε κάτι έτσι, τελείως μεταξύ μας. Χωρίς νταβατζήδες και τα τοιαύτα. Δεν τους χρειαζόμαστε εξάλλου. Είμαστε αυτόνομες εταίρες. Πουλάμε την ψυχή μας και μόνοι μας ρε. Και ξέρεις κάτι; Δεν κοστολογείται η ψυχή, είναι ανεκτίμητη, κι έτσι την χαρίζουμε σε όποιον επιθυμεί να τη δεχθεί.

Υ.Γ. θα σας ειδοποιήσω μέσω αυτού του μπλογκ για το πότε και πού θα γίνει η επόμενη παρουσίαση. Κι αν υπάρξει σχετική ενημέρωση πως θα γίνει στο χώρο του εκδότη, να είστε έτοιμοι για…

Χεχεχε…

μιλάμε και

Εβίβες!