Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Οι στοχασμοί ενός περιπατητή


*


Πατάω στο έδαφος
Βρίσκομαι στον πλανήτη γη
Περπατάω πάνω στον πλανήτη γη
Αντιλαμβάνομαι την απεραντοσύνη του
Αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή οντότητα είμαι
Ξέρω πως υπάρχουν ακόμα πιο μικρές οντότητες
απειροελάχιστες
Ξέρω πως υπάρχουν κι άλλες πολύ μεγαλύτερες
Κινούμαι πάνω στον πλανήτη ενώ
κινείται κι αυτός
Γυρίζει, ασταμάτητα γυρίζει
Όσο απέραντος κι αν μου φαίνεται
ξέρω πως είναι ένας από τους μικρότερους
Ξέρω πως το σύμπαν είναι άπειρο
Δεν είμαι σίγουρος
Το σίγουρο είναι πως έχει πολύ κίνηση εδώ
πολύ ζωή
Κατά συνέπεια, και πολύ θάνατο
Τα πάντα είναι θνητά, εύθραυστα
Δεν ξέρω
Βλέπω τη θάλασσα, τον ορίζοντα
τον ουρανό και τα βουνά θολά στο βάθος
σα να είναι διάφανα, κομμάτι του ουρανού
Το ξέρω πως δεν είναι
Άνθρωποι τρέχουν για τις δουλειές τους
πηγαίνουν διακοπές, μαλώνουν
δημιουργούν πολέμους
συμφιλιώνονται, συνουσιάζονται
βιάζονται
δημιουργούν καινούριες ζωές
δημιουργούν τέχνη
καταστρέφουν τις ζωές τους
καταστρέφουν τις ζωές των άλλων
καταστρέφουν τον πλανήτη
Αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα των πάντων
Αντιλαμβάνομαι…

Αλήθεια,
                    πού πήγαινα; 





*Η φωτογραφία με το γλυπτό είναι
"Ο περιπατητής" του Ελβετού καλλιτέχνη Alberto Giacometti. 
Έργο της περιόδου 1961-1962.

6 σχόλια:

protostatis είπε...

Βαδίζεις ανάμεσα σε θνητούς κι ο δεύεις προς τη σύναξη των Αθανάτων!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Μα οι αθάνατοι, φίλε Βαγγέλη, ζουν μονάχα στις μνήμες των θνητών...

Την καλησπέρα μου

Μαρια Τζιατζιου είπε...

χαχαχα... Απερίγραπτα στοχαστική η ερώτηση στο τέλος..

Αλλά, ποιος περιμένεις να απαντήσει;;
Ελπίζω κανείς γιατί, ποιος ξέρει;;

-Όσο το κεφάλι γυρίζει, αγαπητέ, θα αναρωτιέμαι κι εγώ για όλα τα παραπάνω. Ύστερα, θα αναρωτιέμαι τι στο καλό τόσες ώρες αναρωτιόμουν και οι μέρες θα περνάνε...

Πάντως, μόνοι φτάνουμε στον προορισμό μας..-για να το σοβαρέψω λίγο..

Εβίβες! Εβίβες! Κερνάω..

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Ε, αφού κερνάς, μάλλον θα ερχόμουν να σε συναντήσω.
Να η απάντηση στην πιο πάνω ρητορική ερώτηση.
Άντε λοιπόν, Εβίβες!

Prisoned Soul είπε...

Πόσες φορές το έχω πάθει...
μην αναρωτιέσαι, όλο
και τις απορίες, και τις παρατηρήσεις και αυτή τη ριμάδα την τελική ερώτηση, μόνο που τη συμπληρώνω: ποιος νοιάζεται;

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.
ωχ... και κάποιος άλλος το έχει πει αυτό. Και τι έγινε;
Την καλησπέρα μου.