Ὕμνος εἰς Ἑταίρα

Και είναι απίστευτο

όλη αυτή η ομορφιά

αυτής της γυναίκας

το φως και η χαρά στο πρόσωπο της

το σώμα που —δεν μπορεί—

γοργόνα θα ‘ταν που βγήκε στη στεριά

και η πανέμορφη θαλάσσια ουρά της

δύο ανθρώπινα πόδια έγινε

υπέροχα και μακριά

καθώς περήφανα τ’ ανοίγει

να σου επιδείξει – να σου χαρίσει πρόθυμα

το μεταξένιο φύλο της.

Και είναι απίστευτο

πως, όλη αυτή η ομορφιά

αυτής της γυναίκας

με το διαμαντένιο εφηβικό της στήθος

με τον υάκινθο λαιμό της

και τα μακριά ξανθά μαλλιά

που μούσα κάθε ποιητή μπορούσε να ‘ταν

κάθε γλύπτη και ζωγράφου ή μουσικού

και να στολίζει με τα δώρα της

—τη γύμνια της ψυχής της και του σώματος—

την τέχνη…

Και είναι απίστευτο

αυτή η γυναίκα

πώς την ομορφιά της χρησιμοποιεί…

κι όπως ποθητή απ’ όλους γίνεται

σε όλους να χαρίζεται απλόχερα

καθώς αδύνατο ν’ αντισταθεί κανείς

αιχμάλωτος,

πάντα θα υποκύπτει.

Και είναι απίστευτο

πως αυτή η γυναίκα

τον έρωτα ποτέ δε θέλησε

ούτε και την αγάπη

ή κι αν ποτέ απ’ τον έρωτα

ή την αγάπη,  είχε πληγωθεί…

αυτό το ‘χει θάψει βαθιά μέσα της

και μόνο στις ηδονές του σώματος

ως άμυνα αλλά,

με ακράδαντο όμως, πάθος

στους άντρες εχαρίστηκε

και άνοιξε γι’ αυτούς – για όλους τους

την αγκαλιά, τα χέρια της

τα πόδια, το αιδοίο

και με το στόμα της εσφράγισε

σφιχτά το μόριό τους

για να γευτεί – να πάρει πάνω της

όλη την ηδονή τους

Σαν μια αγία

που ήρθε να μας λυτρώσει

σπατάλησε τον εαυτό της

και από ‘μάς σκορπίστηκε.

Είναι η ομορφιά λοιπόν

κατάρα ή ευλογία;