Ένα ποίημα…

Έπιασα την πιο όμορφη που βρήκα

την φέρνω κοντά μου

και της κλείνω το στόμα με ένα φιλί

τραβώντας την βίαια από τη μέση.

Κι εκεί, μπροστά σε όλους,

της ξέσκισα τα ρούχα και τα πέταξα από το παράθυρο.

Την κοίταξα τρομαγμένη και ανυπεράσπιστη στα μάτια

και της είπα:

Ποίηση είναι,

Εσύ!

να τρέχεις γυμνή κάτω στο δρόμο

να μαζέψεις ό,τι έχει απομείνει από τα ρούχα σου

κι εγώ εδώ

να σε κοιτάω απ’ το παράθυρο.

Ω, τι όμορφη εικόνα

μια υπέροχη, Γυναίκα

Γυμνή

κάτω στο δρόμο

ταπεινωμένη αλλά πιο γοητευτική από ποτέ

αναγκασμένη να σκύψει και να μαζέψει

την χαμένη της αξιοπρέπεια

και χωρίς να το καταλαβαίνει

να γεμίζει με μια απροσδόκητη ομορφιά το δρόμο

να λάμπει σαν αστέρι

να την ερωτεύονται όλοι

ακόμα και ο ήλιος!

το πεζούλι, τα παράθυρα, οι πόρτες, οι τοίχοι, τα σπίτια,

τα αυτοκίνητα, ο δρόμος

όλοι οι άντρες

όλες οι γυναίκες

τα πάντα γύρω της!

Και αυτή να το καταλαβαίνει

να μη θέλει να βρει τα ρούχα της

να τα βρίσκει όμως

να χαίρεται που τα βρήκε σκισμένα

και δεν θα αναγκαστεί να κρύψει τόσο γρήγορα

την ομορφιά της από τον ήλιο

να χαίρεται που έχει γίνει το κέντρο του κόσμου

μπροστά στα μάτια όλων

γοητευμένη

καταπληκτική

υπέροχη

Γυναίκα

Γυναίκα!

ΓΥΝΑΙΚΑ!

Ένα Ποίημα

Ένα Ποίημα!

ΈΝΑ ΠΟΊΗΜΑ!