Η αράχνη

ώρες ώρες πάλι

έρχεται συσσωρευμένη μια απίστευτη θλίψη

και γαντζώνεται σαν αράχνη στο στήθος

κάνει εκεί τη φωλιά της

πιάνει την ψυχή για θήραμα της

και τρέφεται από αυτή

λίγο λίγο

έτσι ώστε να μην πεθαίνει

και ασταμάτητα να ψυχορραγεί

ανήμπορη να αντιδράσει

αιχμάλωτη στον ιστό της

και στα αιχμηρά της δόντια

Την αισθάνομαι με σωματικό πόνο

το στήθος μουδιάζει και σφίγγει το στομάχι

με κρατάει εκεί—δέσμιο της

και η αναπνοή μου λιγοστεύει

το σώμα λυγάει και σωριάζεται χάμω

συνεχίζοντας να ζει και να την υποφέρει

 

Όταν την συνηθίσω

και την κάνω φίλη—καλοδεχούμενη—

όταν μάθω να πονώ χωρίς σημασία καμία να δίνω

όταν μάθω να ανέχομαι την ύπαρξη της

και με πνεύμα περιφρόνησης την αγνοήσω

τότε απομακρύνεται.

Δεν πάει μακριά όμως

παραμονεύει κάπου εκεί—σε μια γωνία—

κρύβεται μα εγώ την βλέπω

Kι όταν με πετύχει ξέγνοιαστο

και δει πως κάποια επιπόλαιη χαρά

πάει να με πλησιάσει

όταν δει πως φεύγω επικίνδυνα μακριά της

Επιστρέφει!

και  κρατάει ένα μεγάλο μαχαίρι

ή πολλά μαχαίρια μαζί

και με καρφώνει στο στομάχι

με διπλώνει στα δύο

με σωριάζει κάτω

απίστευτα ΚΑΤΩ…

και κάνει πάλι τη φωλιά της

στο στήθος, στη ψυχή

αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις και όλη μου την ύπαρξη

Την έχω μάθει πια

Θα εγκατασταθεί εδώ για όσο θελήσει

κι έπειτα θα φύγει πάλι

για να επιστρέψει

ξανά και ξανά…