Εξάγνιση

“Οι σκέψεις τα ποιήματα

βάρος περιττό”

Κ. Καρυωτάκης

Θέλω να καπνίσω!

να καπνίσω..

να καπνίσω…

σαν ένα παιδί που αγνοεί το θάνατο

και που μπροστά του ο θάνατος υποτάσσεται στη ζωή,

που μόνος του αξία ύπαρξης καμία δεν έχει

και αυτόχειρας γίνεται

από την ματαιότητα του να σωθεί.

Σαν το παιδί που κλέβει από το πακέτο του πατέρα

ένα τσιγάρο

και βγαίνει στην αλάνα—και κρυφά

δείχνει πόσο άντρας έγινε στους φίλους του

ενώ προσπαθεί να κρύψει τη ζάλη του

“έλα! Γίνε κι εσύ άντρας όπως εγώ…”

Θέλω να πιω τόσο

που η μέθη, η πρώτη ερωμένη μου να γίνει

αυτή που δεν θα με ξεχάσει ποτέ

αυτή που θα με κάνει να λησμονήσω 
τους έρωτες τους πρώτους

και η ψυχή κρεμάμενη από ένα μπουκάλι

στο σώμα μου φτερά να βάλει

και να πετάξω πέρα από κάθε ορίζοντα

πέρα από κάθε ουρανό

πέρα από κάθε θλιμμένο δειλινό

πέρα από κάθε μοναχικό βράδυ

σκυμμένος πάνω από ένα άθλιο χαρτί

που την ψυχή μου επάνω του με αίμα χάραζα…

και μια όμορφη κόρη

να έρθει και από την κατάρα της ποίησης να με σώσει

να με ερωτευθεί—να γιάνει την ψυχή μου

και τα δώρα του σώματος—τις ηδονές του πάθους

δίχως φόβο κανέναν, απλόχερα να μου χαρίσει.

Να αφεθώ στην αγκάλη της

και μπρος στον έρωτα

την ματαιότητα της τέχνης να ζήσω.

Και τότε να δω—να καταλάβω την ηλικία μου

μετά από τόσους αιώνες απέραντου πόνου

πόσο χρονών έγινα;

15 μονάχα!

Ένα ξέγνοιαστο παιδί

που παίζει, χτυπά κι ερωτεύεται

κι η ποίηση…

σημασία καμία δεν έχει.