Η τρύπια κάλτσα

Van Gogh

Η κάλτσα μου τρύπια και μαύρη

όμοιο χρώμα με τη θλίψη και τη μοναξιά

όμοια τρύπα με το αδιέξοδο της ψυχής

και το άπειρο

και ο κάλος στη φτέρνα μου

έτσι όπως ξεπροβάλει

σαν μασκοφόρος μοιάζει—αναρχικός—

Να πάρει μια αλυσίδα θέλει

με χοντρούς, ασήκωτους κρίκους

και να κατεβάσει τα τζάμια της γυάλινης φυλακής

που κρύβουν οι άνθρωποι την ψυχή τους

μη τυχών και τους αγγίξει κανείς

μη τυχών και βρούν να αγαπήσουν κάτι

Και να τους αφήσει

όλους όμως—ΌΛΟΥΣ!—

ελεύθερους, εκτεθειμένους, απροστάτευτους

μπροστά στον έρωτα, τη ζωή, τον πόνο, την αγάπη

τη θλίψη, τον θάνατο, τον ουρανό και τον ήλιο

ελεύθερους, εκτεθειμένους

σε όλα τα στοιχεία της φύσης

σε όλους τους ανθρώπους…

Λευκοί ξεραμένοι λεκέδες στη φόρμα μου

στίγματα πάθους και κομμάτια μιας υγρής ψυχής

ανάγκης, μοναξιάς, απόγνωσης

και ξανά πάθους και ασυγκράτητης αδυναμίας

Λύτρωσης

λύτρωσης εικονικής

λύτρωσης δευτερολέπτων

όσο διαρκεί μια στιγμιαία χαρά,

μια επιπόλαιη χαρά,

να:

όσο διαρκεί η ψεύτικη ευτυχία που σας προσφέρουν

προϊόντα των σούπερ μάρκετ και των διαφημίσεων.

Καταναλωτικά υποπροϊόντα συντήρησης—

συντήρησης μιας γυάλινης φυλακισμένης ψυχής

Δεν έχω ανάγκη τίποτα

και το προστατευτικό τζάμι της ψυχής μου,

το έχω σπάσει προ πολλού

Μόνο μουσική και ποίηση

-μου φτάνει-

Είμαι ζωντανός!

Πεθαίνω κάθε μέρα

και ανασταίνομαι ξανά

κάθε μέρα.

Έχω τη δύναμη

Μπορώ.

Σε αγαπάω όπως πάντα.

Όπως δεν έπαψα ποτέ να σ’ αγαπώ…